De diva en de zenmeester

Kinderen krijgen is fantastisch en ongelooflijk mooi, vindt Martijn, maar ook retezwaar en ingewikkeld. Hij kan zich niet voorstellen dat zijn tweeling alweer bijna een jaar is.

Kruipen en schateren

Bijna elf maanden zijn ze nu. Jet de ontdekkingsreiziger, Pepijn de zenboeddhist. Diva Jetje en clown Peppie. Zij rolt, kruipt, staat, gilt, lacht, schreeuwt, valt, zit en kruipt verder. Hij kijkt, brabbelt, speelt, schatert en blijft zitten. Rekt zich uit om een boekje te pakken, zou in één beweging door kunnen kruipen, maar gaat weer zitten met het boekje in zijn handen. Tevreden kijkt hij de kamer rond, waar Jet alweer de grenzen opzoekt. Ze schudt aan de tralies van het houten hekje en loert op een ontsnapping.

Zoek de verschillen

Ook qua uiterlijk zijn de verschillen opvallend. Jet met haar bruine, indringende ogen, altijd op zoek naar iets wat niet mag. Haar stugge, donkere haar, die lange benen die altijd bewegen. En Pepijn, met zijn onschuldige lichtblauwe ogen, die blonde haartjes op dat lieve berenhoofd van hem. Soms krabt hij erover als een oud mannetje. Trek hem een vest met knoopjes aan en je mist alleen nog het leesbrilletje.

Geschreven door

Martijn van Lith

tweeling-martijn-van-lith

Marco Borsato-hit

Ik kan me geen leven meer zonder ze voorstellen. Elf maanden, ze vlogen voorbij. Nog een paar weken en we hebben geen baby’s meer in huis. ‘Het gaat zó snel,’ vertellen andere ouders je altijd. Ik vond dat wel meevallen in het begin. De gebroken nachten, de uren in het ziekenhuis, de eerste flesjes die maar niet leeg gingen. Alles duurde een eeuwigheid.

Maar ineens, als die eerste paar weken voorbij zijn, je niet meer elke twee uur naast je bed staat, je elkaar ‘s ochtends stralend aankijkt als de wekker 06.30 aangeeft en er geen geluid uit de babyfoon komt (je checkt even of de batterijen werken en springt dan weer lachend in bed) – ergens rond die tijd is er die stroomversnelling. ‘Weken worden maanden’ als in de betere Marco Borsato-hit. En dan bedenk je je dat je al bijna een jaar papa en mama bent.

Alle clichés zijn waar

Niemand zou me ooit hebben kunnen uitleggen, hoe dat voelt. Samen met Annika kijk ik naar onze kleine avonturier en ons mini-mindfulmannetje. De diva en de zenmeester. Ze zijn niet meer weg te denken. Niet meer anders te denken: zo vanzelfsprekend. Echt, alle clichés zijn waar: kinderen krijgen is fantastisch, retezwaar, leerzaam, stressvol, dankbaar, ingewikkeld, ontroerend, vermoeiend en ongelooflijk mooi. Precies zoals je altijd hoort, precies zoals je verwacht. Maar dan op een totaal andere manier.