Hoe doen die leraren dat? Eva is een overblijfkracht van niks

Eva valt in tijdens de overblijf op haar dochters school. Maar de kinderen lijken wel Oost-Indisch doof als ze wat zegt. Hoe doen die leraren dat toch?

‘Jongens, geen gatenkaas!’ Ik vind mezelf best professioneel klinken als ik naar de kinderen roep dat ze moeten aansluiten in de rij. We lopen van mijn dochters school naar het plein om de hoek om buiten te spelen. Maar ondanks mijn ‘juffentaal’ lijkt niemand me te horen. De jongens gaan gewoon door met klooien met een bal en de meiden blijven stilstaan bij elk glinstertje op straat, in de hoop dat ze iets kostbaars vinden. Hoe doen juffen dit, vraag ik me voor de zoveelste keer af.

Geschreven door

Eva Munnik

Oost-Indisch doof

Ik werkte thuis toen er een wanhopig berichtje in de klassenapp verscheen. ‘Ik zou helpen met de overblijf vandaag, maar mijn kinderen zijn ziek. Kan iemand invallen?’ Ik zit niet in de pool van ouders die helpt in de pauzes. Ik doe liever andere hulpouder-activiteiten. Maar ik woon praktisch naast de school en kon wel wat frisse lucht gebruiken, dus antwoordde ik: ‘Ja hoor, ik kan!’ Een uur later probeer ik vijftien zevenjarigen, de helft van groep 4, veilig naar het schoolplein te loodsen. Over een half uur moet ik ze weer terugbrengen en de andere helft ophalen om buiten te spelen. ‘Wacht even!’ roep ik naar de voorste kinderen in de rij bij een oversteekplaats. Ze lopen gewoon door. Het lijkt wel of ze Oost-Indisch doof zijn voor mij. ‘Luister eens naar die moeder, jongens,’ zegt een overblijfleider streng. Meteen staan ze stil. Hoe kan dat? Wat doet hij anders dan ik?

‘Moeten we een dokter bellen?’

We bereiken allemaal heelhuids het plein. De jongens gaan voetballen, de meisjes op het duikelrek (dat genderneutrale dringt nog niet echt door hier). ‘Moeder van Reza!’ Ik draai me om. Een jongetje ligt keihard huilend op de grond, hij houdt zijn knie vast. ‘Kun je opstaan?’ vraag ik. Hij schudt van nee, zijn gezicht vol tranen. Ik heb geen idee wat ik moet doen. Het lijkt alsof hij echt geblesseerd is. Moeten we een dokter bellen? ‘O, is het weer zover.’ Een overblijfkracht baant zich rustig een weg door de kinderen die staan te kijken. ‘Kun je je been bewegen, Abdel?’ Binnen één minuut voetbalt de jongen gewoon weer verder. Er was dus niks aan de hand. En ik had al bijna 112 gebeld.

Diep respect voor al die juffen en meesters die dag in dag uit voor een klas met vier-en vijfjarigen staan.

Meidenvenijn

‘Moeder van Reza, ze sluiten me buiten!’ O nee, meidenvenijn. Als moeder van een dochter weet ik maar al te goed hoe meisjes elkaar kunnen sarren. (Lees hier meer over meidenvenijn en groepsgedrag bij kinderen). Ik heb alleen geen flauw benul hoe je daar als ouder mee omgaat. De ene keer is de één de boosdoener en de andere keer de ander. En eigenlijk blijft het altijd een mysterie wat er nou precies gebeurd is en wie gemeen deed tegen wie, want elk kind heeft een andere versie van het verhaal. Toch sjok ik mee met het meisje.

Respect

Ding-dong. Gered door de bel. ‘Maak een rij,’ roep ik naar mijn groep, die totaal niet luistert (opnieuw: is het iets in mijn stem? Ontvangen ze mijn toonhoogte niet?). Ondertussen ben ik al schor van een half uur met vijftien kids. ‘Jongens, luister even naar die moeder.’ Met hulp van de overblijfkracht krijg ik de kinderen zowaar op tijd weer terug in de klas. Ik ben op de helft, thank god. Ik heb weer meer respect gekregen voor alle leraren en overblijfkrachten. Straks duik ik weer achter mijn laptop om artikelen te typen, daar heb ik tenminste wel talent voor.

Beeld: Shutterstock

Steun de campagne ‘Goed onderwijs: ik teken ervoor’

Wil je dat je kind nu (of straks als hij naar school gaat) een lieve én goede juf of meester voor de klas heeft staan? En dat vijf dagen per week? Steun dan de campagne van Ouders van Nu ‘Goed onderwijs: ik teken ervoor!’.

Je kunt de petitie hier ondertekenen.

Klik hier voor meer achtergrondinformatie over de actie.