Stel: je zit in het vliegtuig met je baby. Best stressvol, in zo'n kleine ruimte vol vreemde mensen met een jong kind. De meeste ouders vinden vliegen niet het meest relaxte om te doen met hun kroost. Wat als je kind gaat huilen? Wat als je dreumes vervolgens ook nog een driftbui krijgt?
Maar goed, je zit in dat vliegtuig en het gaat best aardig. Je legt je baby aan de borst. Misschien omdat hij honger heeft, om hem zoet te houden of om te zorgen dat zijn oren geen pijn gaan doen tijdens het opstijgen of landen (werkt echt!). En dan komt er een stewardess naar je toe met een deken. Of je je even wilt bedekken.
Sterkte meid
De Amerikaanse Shelby Angel maakte het mee tijdens een KLM-vlucht van San Francisco naar Amsterdam, zo schrijft ze op Facebook. Ik heb het even gegoogeld (want zo ver durf ik zelf niet met mijn kind te vliegen, veel te bang dat ze de boel op stelten zet): die vlucht duurt ruim tien uur. Ik denk: petje af, dat die moeder haar baby voedt en rustig houdt op zo'n lange vlucht. Ik denk: sterkte meid, het is niet niks om zo lang in zo'n krappe ruimte te zitten met een baby. De stewardess denkt: gooi een deken over je heen.
Die reactie vind ik onacceptabel. Ten eerste: er gebeurt niks onfatsoenlijks. Een moeder voedt haar kind. Ze moet wel, een baby kan niet tien uur lang zonder eten. Als iemand dat vervelend vindt om te zien, kan diegene toch heel simpel de andere kant op kijken? Ten tweede: een deken over je heen leggen is hartstikke veel gedoe in zo'n krappe stoel. En mijn baby trok het nooit. Die zette het op een krijsen als er iets over haar hoofd ging. Ten derde: in plaats van een voedende moeder een ongemakkelijk gevoel geven, kun je er beter alles aan doen om haar zich zo fijn mogelijk te laten voelen in de kwetsbare situatie waar ze in zit.
Waar is de support?
Ik vind dat we ouders een beetje moeten supporten in ongemakkelijke, maar onvermijdelijke, situaties met onze kinderen. Steun die moeder met een gillende peuter in het gangpad van de supermarkt, steun die vader die z'n krijsende dreumes in de trein probeert te kalmeren, steun die moeder die een flesje probeert te maken op de wc van een restaurant, steun die moeder die borstvoeding geeft in de speeltuin. Bovendien, zoals journalist Gabriëlle Jurriaans in het boek De Melkfabriek (van Sofie van den Enk en mij) zegt: "Antropologische studies tonen aan dat in gemeenschappen waar iedereen in het openbaar voedt, de vrouwen allemaal probleemloos borstvoeden. Daarom vind ik het goed dat moeders dat in het openbaar doen; als je apart in een kamertje gaat zitten, houd je het idee in stand dat borstvoeden niet 'normaal' is."
Zelf vond ik borstvoeden in het openbaar erg ongemakkelijk. Sommige vrouwen hebben er geen last van (good for them!), maar ik voelde me onwijs ontbloot. Zelfs al zie je maar een piepklein stukje borst. Ik vermeed het zoveel mogelijk, maar soms moet je wel. Dan lukt het niet om het zo te timen dat je thuis bent als je baby honger heeft. Ondanks mijn gêne vond ik dat ik dat mocht doen. Móést doen. Mijn baby had honger en wat ik deed, was niet onfatsoenlijk of – nog een gekkere associatie – seksueel. Maar wat was ik blij als iemand mij een geruststellende of vriendelijke blik toewierp. En wat had ik me verschrikkelijk rot gevoeld als iemand me had verteld dat ik me 'moest bedekken'.
De reactie van KLM
Op Twitter reageert KLM op het voorval: "Het geven van borstvoeding aan boord is toegestaan. Om ervoor te zorgen dat al onze passagiers van alle achtergronden zich comfortabel voelen aan boord kunnen we een moeder vragen om zichzelf te bedekken tijdens het geven van borstvoeding, mochten andere passagiers zich hierdoor beledigd voelen." Dus… als een andere passagier zich beledigd voelt omdat een moeder verderop haar baby de borst geeft, is dat belangrijker dan het comfort van die moeder en haar baby? Dan is dat belangrijker dan het feit dat er niets mis is met borstvoeding geven in het openbaar, dat een baby gewoon voeding nodig heeft en dat dit een natuurlijk iets is?
Beetje subtiel
Met reacties als 'ach, je kunt het toch best een beetje subtiel doen' kan ik helemaal niks. Van mij mag een moeder borstvoeden hoe zij wil en als het niet subtiel genoeg naar je zin is, kijk je maar weg. Bovendien heeft KLM het niet over het 'subtiel' doen, ze zeggen letterlijk dat je je moet bedekken. Wil je het borstvoeden bedekken, dan moet je je baby bedekken. En opnieuw: dat trekken veel kinderen niet, zo'n deken over zich heen. Ik vind het gemak van een baby die aan het eten is toch echt belangrijker dan van een mede-passagier die ook z'n hoofd om kan draaien.
Maar het meest maak ik me nog druk om die moeder. Het is al stressvol genoeg, een lange vlucht met een baby. Het is al kwetsbaar genoeg, je baby aan de borst leggen in een krappe ruimte omringd door vreemden. Als ik een vrouw in het openbaar haar kind zie voeden en onze blikken kruisen elkaar, probeer ik te laten merken: het is oké. Ik steun je. Zullen we dat allemaal doen?
Beeld: Shutterstock
