Eva vindt dat scholen ouders overvragen: ‘We hebben ook nog een baan, ja!’

‘Ouders eisen meer van school, maar helpen minder’ kopt een artikel in de krant dat gaat over een onderzoek naar hulpouders. Tot grote irritatie van Eva. Want volgens haar ligt de waarheid anders: er wordt steeds meer gevraagd van ouders, en dan is het niet gek als de max een keer bereikt is.

200 hulpouderdiensten

‘Er staan nog geen ouders op de lijst om donderdag mee te gaan met schoolzwemmen. Als niemand zich meldt kan het niet doorgaan!’ Ik lees de paniekerige mail van de juf en denk geïrriteerd: ‘Ja, en?’ Elke donderdag moeten er twee ouders mee naar schoolzwemmen en dat kost ze een hele middag. Op een donderdag, als bijna iedereen werkt. Ik vind het van de zotte. En zielig voor de juf dat ze telkens moet leuren om het rond te krijgen.

En niet alleen moeten elke donderdag twee ouders hun middag opofferen, ook moeten er ouders mee naar het museum, naar de schaatsbaan, naar het Paleis op de Dam. En dan zijn er ook nog ouders nodig om de school te versieren voor Sinterklaas, voor kerst, voor het schoolfeest en om in de medezeggenschapsraad te zitten, te zorgen voor cadeaus voor Juffendag, hapjes te regelen voor het Eindfeest, workshops te geven tijdens Talentenochtend, te helpen met de Sportdag, toezicht te houden tijdens de overblijf, te luizenpluizen en het schoolreisje te begeleiden. Ik vergeet vast de helft nog en kom zo al op 70 hulpouderdiensten per jaar in de groep van mijn dochter. En als je de overblijf meerekent (daar helpen op onze school ouders bij) zijn er zelfs 200 hulpouderdiensten in te vullen.

Geschreven door

Eva Munnik

Lees ook: Waarom hulpouders onmisbaar zijn op school

‘We worden overvraagd’

Uit onderzoek blijkt dat leerkrachten het steeds moeilijker vinden om hulpouders te vinden. Ik denk dus dat dat niet komt omdat ouders minder willen helpen, ik denk dat het komt omdat er steeds méér van vaders en moeders gevraagd wordt. En dan is het niet gek dat ze een keer ‘nee’ moeten zeggen. De meeste ouders hebben namelijk ook nog zoiets als een baan. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het prima, goed en nuttig om te ‘hulpouderen’. Ik ben als zzp’er flexibel en dus was ik met de groep naar het museum, bij het schaatsen én naar het Paleis op de Dam. Natuurlijk doe je als vader of moeder vrijwilligerswerk op de school van je kind, dat hoort er (tegenwoordig) bij, maar ik vind dat scholen nu doorschieten. Het wordt steeds meer. We worden overvraagd.

Lees ook: Het allereerste schoolreisje: ‘Dit is de leukste dag van mijn leven, mama’

Minder uitjes

In het onderzoek geeft ruim de helft van de leerkrachten aan dat er weleens activiteiten geschrapt moeten worden omdat er geen hulpouders te vinden zijn. Dan denk ik: is dat erg? Is het zo’n ramp als kinderen níet naar het museum, de schaatsbaan of het Paleis op de Dam gaan? Dat is toch geen noodzakelijk onderdeel van het onderwijs? Het is leuk, zeker. Maar er is al zoveel leuks, denk aan het ouderwetse schoolreisje en de vieringen. Bovendien klagen leraren over het overvolle onderwijsprogramma. Misschien is het dus alleen maar goed om wat minder uitjes en speciale activiteiten te doen?

Vroeger was het wel anders

Toen ik met vriendin Sofie van den Enk het boek De schoolfabriek schreef over de basisschool, interviewden we onze (schoon)moeders over hoe het ‘vroeger’ was. Wat schetste mijn verbazing? ‘Hulpouderen’ was toen amper aan de orde. Mijn moeder zat een jaar in de ouderraad en dat was het. Geen uitjes, helpen versieren of talentenochtenden met workshops door ouders. ‘Dat is iets van nu. Wij deden nooit iets’, vertelde mijn schoonmoeder. Dus in de jaren zeventig en tachtig hoefden ouders amper iets te doen op school, terwijl veel vrouwen toen thuisblijfmoeder waren. Nu hebben we bijna allemaal werk en moeten we ook nog bijna wekelijks de handen uit de mouwen steken op school. Ik vind het niet te doen.

Lees ook: 10x dit vonden ouders vroeger volkomen normaal (maar zouden wij nóóit doen)

Bemoeizuchtige ouders

Wat ik nog het meest irritant vindt aan het artikel over het onderzoek is de sneer (zo voelde het tenminste) aan het einde: ‘leraren zeggen dat ouders zich wel intensiever zijn gaan bezighouden met het onderwijs aan hun kinderen’. Zo van: ze helpen minder, maar bemoeien meer. Alsof je ‘bemoeizucht’ moet verdienen. Ik zie het al voor me: ‘Zeg juf, hoe kunnen we mijn kind helpen met de tafel van acht die maar niet wil lukken?’ ‘Nou mevrouw Munnik, u heeft nog maar zeven keer geholpen op school dit jaar. Eerst mee met schoolzwemmen volgende week, en dán gaan we pas met u bespreken hoe uw kind die tafel van acht onder de knie kan krijgen.’

Bron: NOS.nl en DUO – beeld: Shutterstock

Het schoolplein van een basisschool is net een mini-maatschappij. Met moeders en vaders in alle soorten en maten. Dikke kans dat jij deze oudertypes herkent als je kind naar school gaat. Met tips hoe je deze vaders en moeders in je voordeel kunt gebruiken!