YoupTube noemt Magnus het
Terwijl ik achter mijn laptop zit, eten Magnus en Reina een boterham met vlokken. Ze hangen niet aan mijn been, zeuren niet om appelsap en vragen niet om mijn aandacht. Hoe is dat mogelijk? Op die vraag is maar één antwoord mogelijk: ze hebben zelf ook een schermpje voor hun neus, met YoupTube, zoals Magnus ooit zei (en wij vonden dat te lief om te verbeteren).
Alles komt voorbij
Ik hoor gegrom en stoere Amerikaanse stemmen. Als ik vraag wat ze kijken, zegt Reina zonder op te kijken: 'Haaien. Op het land.' Als ik over hun schouders meekijk, zie ik inderdaad haaien op pootjes die met hun ontblote sixpacks in spijkerbroek de wereld redden van allerhande onheil. In de loop van de tijd heb ik al van alles voorbij zien komen Op YoupTube. Fascinerend en een beetje creepy: een Russische versie van Winnie de Poeh, overgoten met communistische saus, getuige kameraadje Knor met strijdvaardig rode baret. En natuurlijk de hysterisch meespelende stay-at-home-mom die zulke populaire filmpjes maakt, dat ze elke dag een bus vol nieuw speelgoed krijgt voor zoontje Ryan. Magnus noemt haar inmiddels 'de mevrouw die mama zo stom vindt'. Verder mag hij natuurlijk zijn eigen mening vormen…
Startsein voor me-time
En wat kan het heerlijk zijn. Even je kind 'parkeren' achter een filmpje. Om even dat werktelefoontje te plegen (ik heb wel eens live ingebeld in een ochtendshow om iets te vertellen over de Keuringsdienst-aflevering van die avond met de kinderen stil achter het scherm). Zonder blikken of blozen swipen ze berichtjes uit beeld, drukken ze op 'overslaan' zodra het kan bij de ingebedde reclames. Omdat ze zo zelfredzaam zijn, is de verleiding soms groot om gewoon mijn telefoon te ontgrendelen en niet meer te kijken. Het is toch het startsein voor me-time, en zo heel lang kijken ze nou ook weer niet.
Beelden die je zelf niet eens wilt zien
Maar toen ik laatst toch even spiekte, bleken er tijdens al die onschuldige kindergeluiden nare figuurtjes in beeld voorbij te komen. Thomas de Trein met bloed uit zijn ogen, afgehakte, dansende vingers die liedjes zongen en doodenge spoken. Ik vermoed dat er mensen zijn die er een dagtaak van maken om horror online te zetten om ouders om de tuin te leiden. De ouders horen vrolijke deuntjes waardoor je denkt dat het prima is wat je hummel zit te kijken, maar ondertussen worden die kleine hoofden volgestopt met beelden die je zelf niet eens wilt zien. Onze kinderen groeien op in een grote, boze wereld die via telefoons, schermpjes en tablets al binnensijpelt als ze die met hun kleine handjes nog amper kunnen vasthouden. Laten we ons aanwennen af en toe mee te kijken.
