'Gestoord worden tijdens spitsuur? Het zou verboden moeten worden'

Koken met een jengelend kind aan je broek en een kleuter die aan tafel lol trapt in plaats van te eten. Om 6 uur is het bij Lisa thuis spitsuur. Bel haar dan dus vooral niet. En daarna liever ook niet, want dan stort ze namelijk uitgeput in slaap. Gelijk met de kinderen.

Ik probeer te koken terwijl Simcha moe na een schooldag begint te huilen omdat ze iets niet kan vinden. Iets onbenulligs als ventiel voor de spanning van de hele dag. Norah hangt jengelend aan mijn broek. Ik draai het vuur laag, zet Norah op mijn heup en terwijl ik een lief handje verorber en een lekker nekje plat kus, loop ik naar de woonkamer om Simcha te helpen. Zo doen ouders dat.

Geschreven door

Lisa Wade

Ze dekken de tafel met één hand, plakken een pleister met de andere, verschonen een luier met hun rechtervoet, vegen een omgegooide fles olijfolie op met de linker en zingen ondertussen een liedje om de stemming erin te houden. Ze eten, terwijl ze de groente van de een snijden en het prakkie van de ander voeren. Altijd gaat er iets om. Altijd lust iemand iets niet. Altijd rent er eentje uitgelaten en alles onder kruimelend van tafel en gaat de ander gevaarlijk, doch triomfantelijk staan in haar hoge stoel. Altijd wil de een wat de ander heeft.

Spitsuur

Gelukkig wordt er aan tafel ook gelachen. Simcha laat stiekem harde boeren waarna ze telkens ‘pardon’ zegt. En dat vindt Norah hilarisch. En altijd gaat dan de telefoon, ook nu. Vast iemand van het werk. Of een van Peters grote kinderen. Zodra Norah mijn telefoon ziet, wil ze ’m met haar plakhandjes pakken en zet het op een gillen als ze haar zin niet krijgt. Waarna Simcha nog maar eens een boer laat om haar af te leiden. Om zes uur is het in een gezin met jonge kinderen spitsuur. Het zou bij wet verboden moeten zijn om je dan te storen. Ik kijk straks wel wie het was.

Samen in het grote bed

Twee uur later licht het scherm van mijn telefoon op. De beller probeert het nog maar een keer. Mijn telefoon staat inmiddels op stil. De meisjes liggen allebei te slapen. Met hun lange wimpers, rode wangen en ontspannen lijfjes. Allebei de armen in de lucht. Norah in haar slaapzak. Knuffel in haar armen. Simcha in het grote bed van papa en mama waar nare dromen niet bij haar kunnen komen. Ook nu neem ik de telefoon niet op. Ik lig namelijk ook in het grote bed. Met de voorleesboeken nog in mijn handen. Ronja de roversdochter en Rupsje nooitgenoeg.

Hoe meer zielen, hoe meer vreugd

Het is acht uur ’s avonds, maar ook ik ben uitgeput in slaap gestort. Straks zal ik wakker worden gehuild, een klein lijfje tegen me aan wiegen. Haar door haar krulletjes aaien en zacht weer neerleggen. Op mijn tenen naar beneden gaan om de keuken op te ruimen, al het speelgoed weer op zijn plek te leggen, de hond uit te laten. Peter zal thuiskomen en eindelijk zullen we elkaar even rustig kunnen aankijken. Net lang genoeg om samen thee te drinken. Inmiddels heb ik een appje. Van Grover, Peters oudste zoon. Hij was het die ons de hele avond probeerde te bellen. Of hij dit weekend kan komen logeren. Dat kan er ook nog wel bij. Ik schrijf terug: ‘Gezellig. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. X’

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine.