'Mama is vandaag een emotioneel wrak'

De eerste week van thuiswerken en kinderen die niet naar school gaan zit erop. Hoewel Linda oprecht geniet van de tijd met haar kinderen, moet ze nog flink wennen aan de nieuwe situatie. En net als in haar kraamtijd werd het haar op dag vijf allemaal teveel. 'Ik huilde om het nieuws, de onzekerheid, de geweldige mensen in de zorg. Ik huilde om de stomme dingen en om de mooie dingen.'

Weekend heeft bij ons thuis altijd een wat hybride betekenis. Als trouwfotograaf ben ik namelijk in het trouwseizoen in het weekend vaak aan het werk en nagenoeg niet thuis. Mijn weekenden starten daardoor soms pas op maandag en hebben zo hun eigen karakter.

Geschreven door

Linda Bouritius-Colenbrander

Linda Bouritius Photography

Het was deze week dan ook voor het eerst sinds lange tijd dat de week weer als een volle week aanvoelde en het weekend als een ouderwets weekend. Op donderdag merkte ik al dat mijn optimistische gevoel de eerste scheurtjes begon te krijgen. En de hang naar het weekend, thuis met zijn vieren, even niet alleen met de kinderen, het huishouden en schema’s steeds groter werd.

‘Mijn hoofd is nog niet thuis’

Begrijp me niet verkeerd, ik ben oprecht aan het genieten van de tijd met mijn kinderen. De inzichten die ik krijg in hun wereld en het niet hoeven vliegen en rennen naar school, clubjes en andere dingen geeft een prettige rust. Ik geniet ervan te zien wat ze allemaal al kunnen en hebben geleerd de afgelopen tijd op school. Ik ben trots op iedere opdracht die ijverig en vol bevlogenheid wordt gemaakt. Maar ikzelf ben er nog niet.

Het is alsof ik in een grijs gebied terecht ben gekomen tussen twee werelden. Mijn hoofd zit nog vast in het drukke geraas van de wereld om me heen. De wereld van ondernemen, van deadlines, van creatief zijn en zoeken naar werk; de wereld van moeten. Terwijl mijn hart stiekem al thuis is komen te zitten en zich langzaam aan het overgeven is aan het tempo van de nieuwe realiteit. Daar waar de wereld met Seth en Isa in een heerlijk tempo raakt, is mijn hoofd nog niet helemaal thuis.

De vijfde dag

De onzekerheid van mijn werk – gaat er nog wel getrouwd worden over een maand, de hulpkreten van collega’s, de videocalls tot in de late avonduurtjes om toch maar aangehaakt te blijven bij mijn werk, de continue stroom adviezen, koffiedik kijken, goedbedoelde filmpjes, memes, berichten van het RIVM, Nederlandse media, Engelse Media, Italiaanse media, Amerikaanse media: mijn hoofd zit vol. En gisteren brak ik. Onze vijfde dag thuis.

Kraamtranen

Ik werd weer teruggeslingerd naar mijn kraamtijd. De vijfde dag. Emotioneel liet ik de bekende kraamtranen van toen toe. Ik huilde om het nieuws, de onzekerheid, de geweldige mensen in de zorg, mijn collega’s, de zelfstandige, de horeca-eigenaren, de prachtige initiatieven om me heen, de liefde op mijn tijdlijn. Ik huilde om de stomme dingen en om de mooie dingen. Ik huilde om het verdriet van anderen en om het verdriet van mijzelf. En ik hield mijn kinderen dicht tegen me aan en vertelde door mijn tranen heen dat ik zielsveel van ze houdt en met niemand liever alleen in huis wil zitten. Mama is vandaag een emotioneel wrak.

Het is weekend

Terwijl de dag vorderde werd het langzaam weekend. De middag namen we vrij van schoolwerk en schema’s en toverden we onze woonkamer om in een thuisbios met flinke schaal popcorn. Mijn man kwam thuis en twee volle dagen samen stonden daar ineens op de stoep. Klaar om even niets te hoeven. Klaar om me over te geven aan de wereld zoals hij nu is en me neer te leggen bij de situatie. Te accepteren dat ik morgen nog niet alle antwoorden hoef te hebben en ik geen glazen bol tot mijn beschikking heb. De onzekerheid mag omarmen en de dag nemen zoals hij komt.

De zorgen om werk en de wereld gaan naar maandag, de videocalls voor die avond worden afgezegd en een bad wordt gevuld met heet water en een flinke laag schuim. De eerste week zit erop. Het is weekend.

Adem in, adem uit.