Het gaat erom dat je er bent

Wat te doen om een druilerige zondag? Nienke’s kinderen weten het wel! Een verslag van een hilarisch middagje midgetgolf.

Het is zondag, het miezert, en van alle dingen die je kunt bedenken willen mijn kinderen het allerliefste midgetgolfen. Okee. Gaan we doen. Hartstikke leuk. Josh is er ook bij, want hij is net terug na zes weken Amerika. Kortom, tijd voor een uitje. Jammer genoeg blijkt die ene knusse midgetgolfbaan in het bos pas na Pasen open te gaan en is de enige andere optie de Outdoor Treasure baan op het terrein van een bungalowpark. Zo’n park met plastic palmbomen op de tropische foodcourt, weet u wel. Ik doe nog een laffe poging ze tot iets anders te verleiden. Bioscoop? Bowlen? Klimhal? Maar inderdaad, ik had het beloofd, en ja, ik had me weer eens niet voorbereid, dus ik neem ’m: hup, in de auto, op naar Zandvoort.

Geschreven door

Nienke Pleysier

‘Hee oud opaatje!’

Belangrijk detail in dit verhaal is overigens dat Josh door zijn rug is gegaan door een ‘smerige overtreding’ tijdens zijn eerst potje voetbal in maanden. Hij kon amper lopen. Hij leed intense pijnen. Maar dan echt hè. Zo kon hij halverwege een ogenschijnlijk onschuldige stap ineens door zijn benen zakken en het uitbrullen van de pijn. Heel angstig. Vooral voor de mensen om hem heen. Of willekeurige voorbijgangers. Ik verdenk Josh ervan dat hij de manflu heeft uitgevonden, maar zeker weten doe ik dat niet. Gelukkig vonden mijn kinderen het reuze grappig. ‘Hee oud opaatje!’ Dat werd lachen op de midgetgolf baan.

Fantasieloze midgetgolfbaan

Natuurlijk was er file naar Zandvoort. Schijnbaar hadden een heleboel andere mensen met ons bedacht om op deze intens grijze middag richting het strand te rijden. We deden er uiteindelijk een uur over. Het bungalowpark zelf was van een overweldigende triestheid. De baan waar het allemaal om draaide was ontworpen door de meest fantasieloze midgetgolfbaan designer ooit, mijn kinderen bleken te lijden aan een vreemdsoortige motorische afwijking waardoor ze beiden over elke hole minstens 14 slagen deden. (en er waren 18 holes), en oh ja, Josh had pijn aan zijn rug. En moest af en toe even midden op de baan op het kunstgras gaan liggen om zijn ‘oefeningen’ te doen. Verder werd er veel gelachen. En behaalden we alle vier, al dan niet gemanipuleerd, een hole in 1.

Als je er maar bent

Een paar dagen later vertelde Josh dat hij weleens bang is dat hij nooit een echt veilige band met mijn kindjes zal opbouwen omdat hij er zo weinig is. Ik zei hem: kinderen nemen dingen zoals ze zijn. Ze hebben nog geen referentiekader. Jouw ‘weinig’ is hun standaard. Het gaat er om dat je er bent, als je er bent. En dat je af en toe een potje midgetgolft. Rugpijn and all. Dan komt het wel goed met die band. Oud opaatje.