'Met een steen in mijn maag en een dikke strot ga ik aan het werk'

Lisa's dochtertje Norah was tot voor kort nog een vaderskindje, maar nu trekt ze toch echt steeds meer naar Lisa toe. Alleen wel tot huilens toe! Haar moederhart heeft daardoor wat te verduren, want wat is het toch lastig om een balans te vinden tussen moederen en al die andere kanten van jezelf.

‘Ze is een papa’s kindje’

Norah huilt hartverscheurend, haar armpjes naar me uitgestrekt. Tot voor kort gaf ze geen kick als ze niet bij me was. Ze merkte het niet eens als ik wegging. ‘Ze is een papa’s kindje,’ zei ik altijd lachend tegen anderen. Maar stiekem heb ik vaak gehoopt dat het anders was. Dat ze alleen maar mij zou willen als ze moe is en niet net zo lief bij papa is.

Tot mijn grote vreugde is ze de laatste tijd ineens aanhankelijker. Volgens Oei, ik groei! komt het doordat ze midden in een sprong zit. Onder het kopje ‘sprongsignalen’ staat onder andere dat ze deze sprong nijdig wordt als je haar neerzet. Bingo. Dat ze hangerig is. Check. En dreinerig. Yes. Maar who cares? Eindelijk is het mama voor en mama na. Heerlijk. Alleen vandaag is het toch even slikken. Peter was al vroeg op pad, dus had ik kinderen-wegbreng-dienst. Zo vrolijk mogelijk probeer ik te zwaaien en weg te lopen. Maar ik kan haar door het raam heen horen gillen. Haar hele lijfje schreeuwt om mij. Met een steen in mijn maag en een dikke strot ga ik aan het werk.

‘Ogen in m’n achterhoofd’

Als ik vandaag filmopnames zou hebben in een studio met tientallen mensen om me heen, een styliste en een visagiste die aan me staan te plukken en een onmogelijke tekst die ik uit mijn kop moet leren, zou ik geen tijd hebben voor pijnlijk gemis. Maar net vandaag werk ik vanuit huis. Waar haar lege kinderstoel naast me staat terwijl ik achter de laptop aan de keukentafel zit. Overal waar ik kijk, zie ik m’n droppie om me heen scharrelen. Ik kan haar lieve geklets haast horen en zie voor me hoe ze de hondenbrokjes uit de hondenbak vist en opgewekt met haar handje in het drinkwater roert.

Het is heerlijk dat ik even geen ogen in mijn achterhoofd nodig heb. Het eeuwige opletten even mag wegleggen. Want wat heb ik het nodig om even geconcentreerd aan de slag te kunnen. Maar op dit moment mis ik zelfs de rivier van rondslingerende uit de kast getrokken spullen om me heen waar ik normaal gesproken doorheen moet waden.

Bewonderenswaardig

Wat is het toch lastig om een balans te vinden tussen moederen en al die andere kanten van jezelf. Mijn moeder deed alles in haar eentje. Bewonderenswaardig, maar veel keuze had ze niet. Ik moest gewoon zo veel mogelijk naar de opvang, anders lag er ’s avonds geen brood op de plank. Maar mijn leven kent wel de luxe van de keuze. Naast moeder zijn werk ik twee tot drie dagen per week, omdat ik het graag wil. Omdat ik het leuk vind om iets te doen met mijn talenten, om nog iets anders te betekenen voor de samenleving. Het verdriet van Norah bij mijn vertrek voelt daardoor toch als het gevolg van een keuze voor mezelf. Ik weet wel dat ik ook voor mezelf mág kiezen. Maar mijn moederhart is het er vandaag helemaal niet mee eens.