'Ik zou ik mijn kind nóóit voor een scherm zetten tijdens het eten. Niet gelukt helaas'

Nu Kae (2) een peuter is, is het echte opvoeden begonnen. En dat is zo makkelijk nog niet, weet Naomi inmiddels. Heel wat dingen die ze van tevoren had bedacht, blijken in de praktijk niet of nauwelijks haalbaar. Al zijn er ook zaken waar ze zich opvoedkundig hard voor blijft maken. 'Kijk, als ik Kae dat kan bijbrengen, is de opvoeding al voor een groot deel geslaagd.'

We zitten aan tafel, het eten net op, en facetimen met oma. ‘Was je lekker aan het tekenen?’ vraagt mijn moeder aan Kae. Ik zie haar bruine ogen groter worden. ‘Kinne, kinne!’ gilt ze. Ze glijdt van haar stoel en sprint naar de bar waar haar tekenspullen liggen. De mazzel, denk ik, dat gaan we echt niet doen. Ik heb geen zin in die zooi, Kae kleurt namelijk vrij uitgebreid.

Geschreven door

Naomi van As

Naomi van As - topsportster/moeder

‘Nee,’ zeg ik, ‘we gaan zo je pyjama aandoen en dan ga je lekker slapen.’ Nee is geen optie voor onze peuter. Daar komt het: ze loopt rood aan, er komt zweet uit haar porietjes en ze laat zich theatraal op de grond vallen. Huilen, nee, janken is een beter woord. Woedend is ze. Stiekem moet ik er een beetje om gniffelen. ‘Wat ben je aan het doen, Kae?’ vraag ik, terwijl haar wereld langzaam vergaat. Ik pak een boekje uit de kast en til een worstelende Kae naar de bank. Lezen? No way, mevrouwtje houdt haar lippen stijf op elkaar, alsof ze doorheeft dat ik haar probeer af te leiden. Ik lees stug door en als we bij ‘Wow, wat is dat, taart?’ aankomen, breekt het ijs, is de woedeaanval voorbij en zou Kae best wel een hapje uit het boekje lusten.

Opvoeden is begonnen

Sinds kort realiseer ik me dat het echte opvoeden is begonnen en in de meeste gevallen doe ik dat op gevoel. Toen ik zwanger was van Kae, had ik wel een paar dingen in mijn hoofd die ik per se niet zou doen en per se wel. Zo zou ik mijn kind nóóit voor een scherm zetten tijdens het eten, ik vond het echt raar als ouders dat deden. Niet gelukt helaas.

Op sommige dagen wil ze ineens niet eten, geen idee waarom. Behalve als ze ademloos naar Nijntje kijkt, dan schuif ik het zo naar binnen. En als ik ergens niet tegen kan, is het dat ze zonder eten naar bed gaat. Wat ik wél zou doen: consequent zijn. Streng en duidelijk. Haha, denk ik nu. Want ook dat lukt me vaak niet. ‘Niet op de stoel klimmen Kae,’ zeg ik de ene keer. Een andere keer: ‘Doe voorzichtig als je op de stoel klimt, en ga wel meteen zitten.’ Weer een andere keer blijf ik nee zeggen, probeer ik zelfs een punt te maken. Niet dat dat helpt trouwens, blijkbaar voelt ze dat ik niet altijd zin heb om consequent te zijn.

Waar ik me opvoedkundig wel hard voor blijf maken, is wat een bejaarde vrouw me zei toen ik haar koffie kwam brengen (ik werkte op mijn zestiende als bijbaantje in een bejaardentehuis): ‘Wie goed doet, goed ontmoet.’ Kijk, als ik Kae dat kan bijbrengen, is de opvoeding al voor een groot deel geslaagd.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine.

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.