Jan: ‘Cocaïne het witte goud? Ik weet wel beter nu’

Ziek, zwak en misselijk. Toen bij Jan Versteegh zijn keelamandelen eruit moesten, had hij het even flink zwaar. Maar gelukkig was daar lieve zuster Lulu om voor hem te zorgen.

Vaak genoeg maak ik van deze vrijplaats gebruik om de zware kanten van het ouderschap te belichten, en dat is misschien niet helemaal eerlijk. Dat was gek genoeg het laatste wat ik dacht toen ik onlangs onder narcose ging voor het verwijderen van mijn keelamandelen. Alhoewel, dat is niet helemaal waar.

Geschreven door

Jan Versteegh

Hoe heerlijk is dit

Voor degenen onder u die nog nooit onder narcose zijn geweest: het gaat als volgt. Je wordt een operatiekamer ingereden, gaat op een ander bed liggen en voert nog een klein gesprekje met de mensen aldaar. Daarna krijg je een kapje op met zuurstof en wordt er een wit goedje in je infuus gespoten. Daarna duurt het nog zo’n tien seconden voordat je in een diepe slaap wegzakt. Ze noemen cocaïne het witte goud, maar ik weet sindsdien wel beter. En zo kwam het dat het allerlaatste wat ik dacht was: stel je toch voor dat je elke dag zo in slaap kunt vallen. Liggen, ogen dicht en weg. Heerlijk.

Leestip: Opmerkelijk: ‘Kinderen die op hun vader lijken, zijn gezonder’

Knap staaltje

Maar de een-na-laatste gedachte die ik had, ging dus over deze column. Zo zie je maar hoe merkwaardig het menselijk brein kan werken. Daarom wilde ik vandaag eens gebruiken om ook de mooie dingen te benoemen. Want hoe zwaar het ouderschap ook is, we zouden het allemaal niet volhouden als er niet de meest prachtige ervaringen in het leven tegenover stonden. Dat heeft de natuur toch knap bedacht.

Zuster Lulu

Zo heb ik nu mijn eigen Zuster Lulu. Ze heeft met haar twee jaar natuurlijk heel goed door dat papa ziek is. Mocht u ooit uw amandelen willen laten verwijderen, denk er dan nog eens goed over na. Het is, volgens mijn kno-arts, een van de meest vervelende ingrepen die een volwassen mens kan ondergaan. Dan weet u dat. Lulu vraagt meerdere malen per dag: ‘Even in keel kijken?’ Ze wil dan dat ik mijn mond opendoe en ‘AAAAAA’ zeg. Dan kijkt ze een aantal seconden en zegt: ‘Ja, ja, oké’. Ook wil ze de deken over me heen leggen, een speen in mijn mond doen en zingt ze liedjes voor me. Liedjes waar ze vaak maar twee regels van kent en een deel van de melodie, maar dat mag de pret niet drukken. Ook al word ik soms een beetje moedeloos van de pijn in mijn keel, dan straalt de zon in mijn hart.

Ouderwets klagen

Wat ik ook zo fijn vind, is dat ze de pienterheid van haar moeder heeft. Ik beschouw mezelf niet als compleet geretardeerd, maar de echte hersenen komen bij mijn vrouw vandaan. Laatst was ik een sok van Lulu kwijt. Zonder op te kijken van haar tekening – lees: muurschildering in de woonkamer – zegt Lulu: ‘Boven, onder bed.’ En daar, onder haar bed, ligt inderdaad de sok. Uit elkaar barstend van trots loop ik weer naar beneden. Zo, dat was wel weer genoeg positiviteit, in de volgende column zal ik weer ouderwets klagen.

Ook lezen: Vaderliefde: ‘Een meisje krijgen, was mijn grootste angst’