Kind is spiegel van jezelf

‘Laat! Me! Met! Rust! Mama!’ Oké, het afgelopen uur is niet helemaal verlopen volgens het harmoniemodel, maar dit is wel een heel duidelijke boodschap.

Reina is met haar tweeënhalf jaar natuurlijk ook wel in het hoogtepunt van de peuterpuberproteststand, en dat merken we hier in huis.

Geschreven door

Sofie van den Enk

Alles tegen

Vooral als het laatste uurtje voor bedtijd is aangebroken, mama vies eten kookt, papa op de foute manier een kus geeft en je broer je verkeerde lepel aanreikt. Dan zit ook wel alles tegen. Met Magnus had ik dit ook wel, maar die was met een fantasiespel vaak makkelijk af te leiden van de grote drama’s. Met een klein grapje, een verandering in je stem alsof er iets spannends stond te gebeuren of gewoon door een scheetje in zijn nek blazen, kon je de angel er vaak al uit halen. Kon je weer door, niks aan de hand.

Storm moet even uitrazen

Omdat al die tactieken niet werken bij Reina, en ze nu vrij helder is in wat ze wel wil, denk ik: ach, weet je, dan laat ik je toch lekker met rust. Badkamerdeur even dicht, met je broek voor de helft uit en mijn oren open voor signalen dat er iets niet goed gaat, gun ik jou even je uitraasmoment. Alleen. Dat wil je dus. Kennelijk. En terwijl ik de deur achter me dichttrek, bedenk ik me opeens wie dat ook wil. Haar vader, die wil dat ook. Tot mijn grote ergernis aan het begin van onze relatie, moest ik na een ruzie rustig afwachten tot hij eraan toe was om te praten. Vaak hoefde dat al niet eens meer, want als hij dan weer opdook, was het de lucht gewoon al geklaard. De storm moest zichzelf even oplossen, dat kon je met geen mogelijkheid bespoedigen. Sterker nog, elke vorm van aandacht vertraagde alleen maar. Nog steeds trouwens.

Spiegelpatroon

Ik hou juist van een geintje, even in de lach schieten midden in de ruzie, een kus, afleiding… En ineens zie je dan zo helder het patroon. Ik ben Magnus; Reina is papa. Daar moet je mee oppassen, want ze zijn vooral zichzelf, maar toch… Wat ik er vooral ook leuk aan vind, is dat je door je kinderen elkaar ook beter leert kennen. Het gedrag van je kinderen is een spiegel voor jezelf, maar het kan ook een extra laagje zijn aan je partner dat je ontdekt. Ik vond dat ‘met rust laten’ toch altijd nog een tikkeltje irritant, maar als ik zie hoe diep het zit bij Reina en hoe ze daar uit zichzelf mee komt terwijl ze pas twee is, moet het toch heel erg bij haar horen.

André ook op de badkamervloer?

Zo’n inzicht maakt het makkelijker om met haar temperament en behoeftes om te gaan, maar ook om begrip te hebben voor André. Misschien moet ik hem ook wat vaker op de badkamervloer laten liggen, denk ik net, als ik ineens een poeslief stemmetje daarvandaan hoor komen. ‘Mama…? Samen spelen?’ De storm heeft zichzelf weer opgelost.