Linda's dochter is boos: ‘Ik ben boos op jou en vooral op dat stomme virus’

Terwijl Linda zich heeft overgegeven aan het nieuwe ritme, is er bij haar dochter (6) het tegenovergestelde aan de hand. Slecht slapen, nachtmerries en overdag vooral heel erg boos. ‘Alles wat ze de afgelopen weken langs de zijlijn had opgevangen, had zich opgehoopt in dat kleine lijfje en kwam er nu uit.’

Het nieuwe ritme, onze nieuwe ‘anderhalve meter’-samenleving. Na al het worstelen met de nieuwe realiteit is het bij mij inmiddels aardig ingedaald. En met de warmte en zon van de afgelopen week was het bijna een feestje me over te geven aan dat nieuwe ritme, waarbij alles gewoon net even wat langzamer gaat. Boeken werden uit de kast gehaald, we gingen picknicken buiten. Als de maatregelen nog eens met vier weken worden verlengd, ga ik me wel redden.

Geschreven door

Linda Bouritius-Colenbrander

Linda Bouritius Photography

Ware boeddha

Ik voel me ontspannen, terug uit de kramp en ook om me heen lijkt de wereld wat losser te worden. Mails vinden mijn inbox weer, na weken van enkel op mijzelf gericht te zijn, merk ik dat mijn blik ruimer wordt. Ik pak weer wat klussen op van werk, zoom met collega’s in de avond en stiekem begint het allemaal normaler te voelen.

Maar terwijl ik mij als een ware boeddha helemaal zen door het huis beweeg, worden de buien van mijn dochter steeds grilliger. Ze is boos en niet zo’n klein beetje ook. Bij het minste of geringste is het strijd. Haar lontje is nog nooit zo kort geweest en om de vijf minuten moet haar jongere broertje het ontgelden.

Dikke tranen

Maar ze is vooral boos op mij. Waar ik voorheen gewoon nooit zin had in dit soort toestanden, en het vooral afkapte omdat het áltijd op momenten komt dat je er totaal niet op zit te wachten, besloot ik er nu eens de tijd voor te nemen. Zo zen ben ik inmiddels.

Dus na de zoveelste uitbarsting was het klaar. In plaats van een deur in mijn gezicht gesmeten te krijgen en zelf ook boos weg te lopen, opende ik hem. ‘Waarom ben je nou zo boos?’ vroeg ik haar. Toen kwam het hoge woord eruit: ‘Ik ben boos op jou, boos op de wereld, maar nog het meest op dat stomme virus!’ Terwijl ze het me toeschreeuwde, maakte de boosheid plaats voor tranen. Dikke, ongecontroleerde tranen. Ergens tussen die tranen door vertelde ze me hoe erg ze haar vriendinnen mist, haar meiden. Dat ze boos was dat ze van mij nergens mocht gaan spelen terwijl andere kinderen dat wel deden.

Spanning en angst

Ik liet haar razen, alles kwam eruit. De spanning, de angst dat ze zelf ziek zou worden, omdat haar broertje zo lief was geweest op haar te spugen. Alles wat ze de afgelopen weken langs de zijlijn had opgevangen, meegekregen en meegevoeld had zich opgehoopt in dat kleine lijfje en kwam er nu uit.

Samen brullen

En met haar tranen kon ik niet anders doen dan meehuilen. Haar hele lijfje dicht tegen me aantrekken en meedoen ik haar verdriet. Want dat ik me er nu bij neer kan leggen, zo is het niet voor onze kinderen. Vrij zijn van school, maar toch huiswerk moeten maken. In de zon in de tuin spelen, maar het is toch geen vakantie. Maar vooral het niet-afspreken met vriendjes en vriendinnetjes. Daar waar haar moeder erachter komt dat ze eigenlijk helemaal niet zo’n sociaal dier is en het prima kan redden alleen, is er bij haar gemis. Ondanks dat ik nu helemaal niets kan veranderen, ik nog steeds de stomme. strenge mama blijf die haar niet bij iemand laat spelen, maar enkel op het speelveldje als het rustig is, vinden we een stukje rust met elkaar.

Ons pact

We spreken af dat boos zijn mag. Dat er niets mis mee is om soms even heel erg boos te zijn op de wereld. Dat papa’s en mama’s ook boos zijn. We kijken elkaar aan, halen diep adem en tellen tot drie om vervolgens alles even heel hard van ons af te brullen. Het lucht op. We moeten lachen, drogen onze tranen en sluiten een pact. Dat als ze weer voelt dat ze heel erg boos wordt, ze naar me toe komt en we gaan praten over wat haar boos maakt en dan heel hard gaan brullen als het nodig is. Ze knikt en kijkt me met haar grote ogen heel wijs aan. En voor het eerst sinds we al die weken thuis zijn, meespelen en meeleren in haar wereld, laat ze me nu echt binnen.

Linda Bouritius
Boos op de alles, boos op de wereld, boos op het virus.