'O, en ik wil nog even wat zeggen.' Verwachtingsvol kijk ik de moeder aan wiens dochter met mij mee gaat. De meiden giechelen uitgelaten bij het vooruitzicht van hun speelafspraakje. 'J mag van mij dus géén snoep na school.' Ik ben even flabbergasted. Niet alleen vanwege de boodschap, maar ook vanwege de toon. Krijg ik nou een bevel? Zegt die moeder wat ik in mijn eigen huis wel en niet mag doen? Ik voel een felle reactie opborrelen. Hou je in Eva, denk ik, maak er geen ding van.
Do's en don'ts
Dat je je kind liever geen snoep geeft na school is natuurlijk helemaal prima. Mijn dochter krijgt ook niet standaard lekkers door de weeks. Soms snacken we alleen iets gezonds, fruit of een plak ontbijtkoek. Maar ik ben een go with the flow-type en heb geen vastomlijnde regels, dus als we wel zin hebben in een reep chocola voor het avondeten, pakken we die lekker. Dat andere ouders strikte do's en don'ts hebben, daar heb ik geen oordeel over. Misschien zijn zij slimmer, want het scheelt een hoop gezeur als je duidelijke richtlijnen hebt. Maar jouw regels ook opleggen voor als je kind bij een ander is, daar heb ik wel een mening over. Ik vind het eigenlijk niet kunnen. Want stel: mijn dochter krijgt wel altijd een snoepje na school. Mag ik haar dan niet haar dagelijkse snoepje geven omdat vriendinnetje J komt spelen? Of moet ik mijn dochter wél en J niet het snoepje geven?
Lees ook: 'Strenge ouder beschermt kind tegen overgewicht'
Verboden middelen
Laatst vertelde een vriendin me dat een kennis van haar zoveel mogelijk suikerloos wil leven. Een prachtig streven natuurlijk. Maar op een gegeven moment vroeg ze of haar kinderen een middagje daar konden spelen, omdat ze een werkafspraak had. 'Natuurlijk,' zei mijn vriendin hartelijk. Waarop ze een lijst geappt kreeg van 'verboden middelen'. Alle snacks die mijn vriendin haar kinderen 's middags normaal gesproken gaf, waren een no-go. Dus zij moest haar hele routine aanpassen, omdat ze zo lief was een middag op die kinderen te passen? Ik vind dat hondsbrutaal. Regel dan een oppas, dan kun je precies bepalen wat wel en niet mag. Maar niet in andermans huis.
Kinderen eten jaarlijks eigen lichaamsgewicht aan suiker
Limonade
De moeder en ik staan ongemakkelijk tegenover elkaar. 'Wij eten wel soms een snoepje na school,' hakkel ik. Waarmee ik eigenlijk wil zeggen dat ik mijn na-school-gewoontes niet wil aanpassen aan haar wensen. 'O, oké,' zegt zij. Stilte. 'Nou, tot een uur of drie?' 'Prima, dag.'
Dat was awkward. De hele middag peins ik erover. Ik merk bovendien dat ik me opeens heel bewust ben van wat ik mijn dochter en haar vriendinnetje voorschotel. Geen snoep nee (rechtstreeks tegen de wensen van een andere ouder ingaan, zou ik nooit doen), maar mag een koekje wel? En is limonade oké of wil die moeder eigenlijk dat haar kind alleen maar water drinkt? Kriegel word ik ervan.
7 ingrediënten voor een succesvol speelafspraakje
Zijn speelafspraakjes meestal geen onverdeeld succes of zelfs één groot drama? Zo gaat het beter.
Regels
Bozig denk ik aan wat pedagoog Eva Bronsveld in mijn boek De schoolfabriek zegt over jouw regels in andermans huis doorvoeren. 'Je kunt en hoeft niet alles te controleren. Heb er vertrouwen in dat anderen ook goed zorgen voor je kind, ook al is het niet precies jouw manier. Het is een verrijking voor kinderen om andere gewoontes te zien.' Zo is het precies, mompel ik tegen mezelf terwijl de meiden lekker aan het spelen zijn en bovendien: 'Mijn huis, mijn regels.'
Carte blanche
Zal ik het aankaarten als ze haar dochter komt ophalen? Zeggen dat ik het niet prettig vind om verteld te worden wat ik wel en niet mag doen in mijn eigen huis? Maar ja, zij gaat natuurlijk wel over haar eigen dochter… Hoe redelijk is het van mij om carte blanche te willen krijgen als andermans kind bij mij over de vloer is?
Bevelende toon
Als we J en haar moeder hebben uitgezwaaid, ploffen mijn dochter en ik op de bank. Met een appel. Ik heb niks gezegd. Na al mijn bozige gedachtes, heb ik besloten het van haar kant te bekijken. Voor die moeder is het misschien ook niet makkelijk om zoiets te zeggen en haar bevelende toon kwam waarschijnlijk uit onhandigheid voort. Zij heeft besloten dat ze haar dochter niet wil laten snoepen doordeweeks, dat is belangrijk voor haar. Zoveel moeite is het niet om daarin mee te gaan voor de drie uurtjes dat haar kind bij mij is.
Oké, oké, ik geef toe: om eerlijk te zijn vind ik het nog steeds stom. Maar voor moeders waar je nog jaren mee op het schoolplein moet staan, geldt hetzelfde als voor recalcitrante peuters: pick your battles.
Deze 14 oudertypes kom je tegen op het schoolplein
Beeld: Shutterstock
