'M’n kind is vies en bloot. En ik ruik naar poep. Ik kan wel janken'

Als Lisa haar halfjaar oude dochter na een enorme poepexplosie verschoont in een winkel en wordt afgesnauwd door een verkoopster, komt al het verdriet en de eenzaamheid van de afgelopen maanden eruit. 'Ik sta op het punt te gaan huilen en zeg haar dat het fijn was geweest als ze me had gevraagd of het wel gaat.'

Je kind ziek maken opdat het niet ziek wordt. Ik krijg het moeilijk uitgelegd aan Simcha. Ze snapt niet waarom Norah koorts heeft en ik me daar geen zorgen over maak. Het betekent dat de prikjes werken, zeg ik. Met tegenzin gaat Simcha naar school. Ze maakt zich zorgen. Het zijn sporen die de kinkhoest heeft nagelaten. Het leven van haar zusje is geen vanzelfsprekend gegeven meer. Daar is weer die intens aanhankelijke afhankelijkheid, dat kleine handje dat troost zoekt en die bezwete haartjes die zo graag worden gestreeld. Het enige dat telt is dat je er even helemaal voor haar bent. 

Geschreven door

Lisa Wade

Overal poep

En toch begint het na slapeloze nachten vol klagelijk gehuil te jeuken. Simcha moet al tijden een nieuwe broek. Ik verdenk haar ervan op pure wilskracht ineens centimeters te zijn gegroeid omdat ze in de Efteling zo graag in de Vogel Rok wilde. Ik hang Noor in de draagzak zodat zij eindeloos tegen me aan kan zitten terwijl ik er even tussenuit kan. Ik ben in geen jaar meer naar een winkelcentrum geweest. Onze halfjaar oude baby is ondanks mijn geringe maat bovengemiddeld groot en zwaar. Ik neem voor de rest zo min mogelijk mee. Ik sjouw Noor van winkel naar winkel. En dan zet ze ineens kracht. Ik hoor een kreun gevolgd door iets warms en nats dat zich tussen ons in verspreidt. Vanuit haar luier is het in haar romper, broek en sokken gelopen. 

Het is groen en stinkt behoorlijk. Ik heb geen schone kleertjes bij me en alles maar dan ook echt alles zit onder. Op het toilet met babyverschoontafel in een winkel probeer ik haar zo goed mogelijk schoon te vegen. Dan hoor ik vanaf de gang een pinnig: ‘Duurt het nog lang?’ ‘Bijna klaar!’ roep ik met een verhit hoofd. ‘Sorry, het is een noodgeval. Overal poep!’ Maar de verkoopster interesseert het niet. Zodra ik met een halfblote huilende baby buiten kom, stapt ze het toilet in en inspecteert hoe ik het heb achtergelaten. Chagrijnig krijg ik te horen dat ik de luier niet in de prullenmand had mogen stoppen. Ik kan wel janken. Mijn rug en benen doen pijn van het eindeloze dragen. Ik heb in geen tijden meer dan vier uur per nacht geslapen. Ik heb geen idee meer wie ik zelf ben naast al het gemoeder. M’n kind is ziek, vies en bloot. En ik ruik naar poep. Ik sta op het punt te gaan huilen en zeg haar dat het fijn was geweest als ze me had gevraagd of het wel gaat. Ze zegt bestraffend dat ik de volgende keer een zakje moet meenemen. 

Wegcijfer-dagen

En dan gaat het mis. Alle keren dat ik half van mijn fiets af viel door het gewicht van mijn twee meisjes en niemand bedacht me even voor te laten, alle keren dat iemand voordrong bij de kassa terwijl ik een onmogelijke goocheltruc uithaalde met een volle boodschappenmand en een baby stapelen zich in me op en komen eruit als een vulkaan. Twee politiemannen die buiten staan te roken komen even een kijkje nemen. Al het verdriet en de eenzaamheid van de afgelopen moedermaanden komen eruit. De verkoopster haalt haar schouders op. Met deze overspannen vrouw heeft zij niks te maken. Natuurlijk. Maar wat had ik me gedragen kunnen voelen door een bemoedigende blik. Als ze me had laten merken me echt even te zien. Als ze had bevestigd hoe pittig het ouderschap soms is en misschien een zakje was gaan halen om de vieze kleertjes in te doen. Dat is op dit soort jezelf-wegcijfer-dagen eigenlijk alles wat je nodig hebt. Dat iemand er heel even is voor jou.