Naomi: ‘Alles eindelijk in huis aan kant? Men, ik lijk wel een moeke’

Naomi van As heeft last van opruimwoede. Ze heeft de neiging om de hele dag álles op te ruimen. ‘Met de komst van Kae wandelde er namelijk ook dertig kilo speelgoed, een box, ballenbak, mand met speelgoed, boekjes en nog veel meer ons leven binnen.’

Zeker nu Kae kan lopen en wat ouder is, zijn de spullen everywhere. She likes to move it. Alles moet overal uit of in elk geval naar een andere plek. Zodra ze gaat slapen, ruim ik vervolgens snel alles op. Ik kan het gewoon niet laten liggen. Ik wapper even met mijn handen, snel een stofzuiger erdoor (stukjes harde broodkorst tussen je tenen, zeer a-relaxed) en klaar is Kees. En weer klaar voor Kae. Ons ritme kenmerkt zich dus vooral zo: spelen, alles verplaatsen, slapen, opruimen, repeat.

Geschreven door

Naomi van As

Naomi van As - topsportster/moeder

Bladblazer

Voordat Kae kwam, was ik al van het opgeruimde soort, als in: spullen op een vaste plek. Oké, met uitzondering van mijn tasjes, sleutels, post en lippenspul. En ergens in de krochten van onze voorraadkast ligt ook nog een kruimeldief (die mij mijn rondje met de keukenrol in-en-om de stoel van Kae zou kunnen besparen), maar die terugvinden is vrijwel onmogelijk. Vooraan ligt mijn boodschappentas en meer past er ook niet meer bij. Met de deur dicht zie je daar niks van. Opgeruimd maakt rustig, althans mij dan. Want ik ben de enige in ons gezin die regelmatig als een soort bladblazer alles weer op z’n plek terugblaast.

Ook lezen: ‘Ouders, stop met opruimen en alles organiseren’

Opruimregime

Sinds Kae loopt, leven wij ook nog eens kidsproof, zoals dat heet. Alles wat Kae niet mag pakken, haal ik weg of schuif ik een stukje opzij. Zo heb ik een oud houten kastje met glazen deurtjes met daarop champagne-glazen en wijnflessen, en daar kan ze bíjna bij. Elke dag checkt ze even of het al lukt, nee. Maar een dezer dagen weet ik dat ik dat, kak, ook weer ergens anders naartoe moet verplaatsen.

Opruimregime

Ik weet niet hoe ouders dat doen die wel alles laten staan, want mijn herhalende ‘Nee, Kae, niet aankomen’ heeft net zo veel effect als tegen een puppy zeggen dat-ie niet tegen mensen op mag springen. Kae draait zich in zo’n geval om, kijkt me aan en zegt: ‘Nee nee nee nee.’ En gaat vervolgens verder met waar ze aan begonnen was. Zoals het stenen hart pakken dat vóór de wijnflessen ligt. Lag, moet ik eigenlijk zeggen, want dat ligt inmiddels ook ergens verstopt. Maar hé, niks gezelliger dan een kind dat om je heen scharrelt. En dus neem ik mijn opruimregime voor lief.

Moeke

Inmiddels ligt Kae weer op bed. Ik duik zo weer even op mijn knieën voor een rondje keukenvloer, dan nog even alle ballen terug in de ballenbak, speelgoed in de mand. Alles eindelijk aan kant? Tijd om te chillen. Men, ik lijk wel een moeke.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine. – Fotografie: persoonlijk Instagramaccount Naomi van As