Lees ook: 22 dingen die je ontdekt als je tweede kind is geboren
Al die maanden noemden we hem Bilo. Had Kae bedacht en Sven en ik vonden het een goeie werktitel. Vooral de laatste weken dacht ik aan hoe het zou zijn als hij er is. Twee kinderen! Vaak was mijn conclusie: je weet niet hoe het gaat zijn, ondanks dat het de tweede is, dus ik laat het op me afkomen. Borstvoeding? Ja, ga ik proberen. Ik zou blij zijn als het lukt, en zo niet, dan ga ik mezelf geen stress bezorgen.
Slaapdronken
Een pittige periode heb ik wel ingecalculeerd, ik ben natuurlijk niet gek, zo met een kleine baby en bijna-kleuter Kae. De laatste weken stond ze elke nacht, precies zo halverwege dat je echt niet wakker wilt zijn, bij ons bed. Slaapdronken brachten we haar weer terug. Sliep ze gelukkig ook weer door. Soms dacht ik dan terug aan die gebroken nachten van toen ze een baby was. Ik kon me niet herinneren hoe dat voelde. Hoe dat wás.
Lees ook: Gebroken nachten: hoe houd je het (beter) vol?
Een soort blur
Wat ik nog wel wist, was dat ik altijd bang was dat ik na het voeden met haar op mijn borst in slaap zou vallen. Gewoon omdat ik zo verrot moe was. En dat ik vervolgens daarna toch wakker schrok en dacht: oh my god, lig je hier nog? Oepsie. Ondanks het aanschuifbedje naast me.
Achtermelk, voormelk, ene borst, andere borst: was ik ook allemaal vergeten. Veel van die babytijd van Kae lijkt een soort blur. Huilen: hoeveel deed ze dat eigenlijk? Ja, ze had krampjes, weet ik nog. Zo zielig. Soms was ze ontroostbaar en ik weet nog hoe ontzettend onzeker me dat maakte.
Lees ook: Voor- en achtermelk bij borstvoeding, wat is dat eigenlijk?
Een Twix en een Mars
Ons herinner ik me wél, en hoe nieuw alles was in het begin. Dat we na een week naar Heerenveen moesten omdat Sven weer moest trainen. Al die spullen die ineens mee moesten, zo veel! Voor het eerst lang in de auto. Ik achterin met een Twix en een Mars wegens hongerklop, Kaes kleine lijfje bijna onzichtbaar in die grote maxicosi.
Lees ook: Alles wat je moet weten over autostoeltjes
Kwamen we aan in Heerenveen, stond de koffer met al mijn spullen nog in de hal van het appartementencomplex in Amsterdam waar we toen woonden. Ik zie ons nog wandelen, die eerste keer buiten. Het knuffelen met een baby, ja dat gevoel dat vergeet je niet. Zou hij er ook zo uitzien als Kae, dacht ik vaak. Ook zo veel haar?
Alles is (niet) nieuw
En nu is hij er: onze mooie, lieve Dexx Bynt. Alles is goed gegaan. Hij is gezond, net zo mooi én ja hoor, ook zo veel haar. Verliefd, dat zeker. Hier starten we langzaam op met z'n vieren. We laten het allemaal op ons afkomen. Alles is nieuw, maar toch ook totaal niet. Grappig hoe dat gaat met herinneringen. Ineens zijn ze weer terug.
