Naomi: ‘Het lijkt me echt heerlijk, zo’n leven zonder kakluiers’

Op Instagram ziet Naomi de een na de andere snel zindelijke peuter voorbijkomen, maar Kae lijkt nog lang niet klaar om afscheid te nemen van haar luier. Is het tijd voor potjestraining?

Een tijdje terug had ik weer zo’n gevalletje ongevraagd meedenken op Instagram. Ik had luiers met hartjes gepost. Heel schattig. Kreeg ik een berichtje: ‘Nu nog?’ Ik voelde meteen een lichte irritatie. Dus ik antwoordde: ‘Nu nog? Ze is nog geen 2,5 jaar.’ Waarop de bewuste meedenkmevrouw zei: ‘Oké, niks gezegd, fijne dag verder.’

Geschreven door

Naomi van As

Naomi van As - topsportster/moeder

Waar bemoei je je mee, dacht ik. Ik was natuurlijk ook geïrriteerd op mezelf, want haar woorden bleven in mijn hoofd hangen en brachten me aan het twijfelen. Is Kae dan zo laat met zindelijk worden?

Gore situaties

Niet lang daarna zag ik Insta-foto’s van kinderen van anderhalf zonder luier, die ook ’s nachts droog bleven. Lijkt mij ook heerlijk, een leven zonder kakluiers. Zonder dat gesleep. Het is best een gehannes nu Kae alles zelf wil doen. Dus ook haar luier verschonen, wat niet kan en dan vaak tot vrij gore situaties leidt.

Maar het punt is: Kae en potjes, plassen in een potje, geen luier meer aan… het boeit haar niet zo. En leer mij Kae kennen; zodra het haar interesse heeft, komt het meestal vanzelf. Daarbij: het idee dat ik de hele dag achter haar aan moet rennen met een potje lijkt me niet heel relaxed.

Potjehangen

Maar is dat nou wel een slimme aanpak, vraag ik me af, wachten totdat ze zelf aangeeft dat ze er klaar voor is? En dus gebeurt het weleens dat ik na zo’n Insta-sessie Kae ineens enorm ga aanmoedigen als ze neerstrijkt op het potje. Dat heeft ze van mijn ouders gekregen, maar ze gebruikt het vooral als zetel. De appeltjesgroene wc-unit heeft een deksel met een kroon aan de onderkant. Klap je die open, dan heb je een heerlijke spot om te zitten.

Kae pakt die groene joekel erbij als ze tv-kijkt. Luier uit en dan hangen, niet bankhangen maar potjehangen. ‘Ga maar plassen,’ coach ik. ‘Toe maar, je kunt het Kae!’ Nu denk je misschien: maar een hond kan toch ook niet op commando plassen of poepen? Jawel, wij hadden vroeger dus een hond die je een poepcommando kon geven en seconden later lag er een keurige drol in het gras. Alleen Kae reageert amper op wat ik zeg, dus laat ik haar verder rustig tv-kijken.

Wat knap!

Niet veel later hoor ik muziek uit de woonkamer. Die megapot speelt dus een deuntje als er een plasje in valt. Ik vind Kae voor haar pot, licht geschrokken. Van trotsheid geen sprake, meer van: huh, hoe komt dat plasje daar nou in?

Het is niet de eerste keer trouwens dat het gebeurt, toch blijft het haar verbazen. ‘Goed zo! Wat knap Kae! Zullen we het samen weggooien in de wc?’ vraag ik. Ja, dat wil ze wel. Maar daarna gauw weer zitten, voor de tv, op haar stoel, ehm… potje. Potjehangen. Daar houden we het voorlopig maar bij, denk ik.