'Even kijken, mond open,' zeg ik. Kae lijkt niet heel geschrokken. 'Zal ik je anders met een gebitsbeschermer door het leven laten gaan?' grap ik. Want zonet is ze dus wéér vol op de tegels gevallen met haar gave, witte gebitje. Er zit een beetje bloed op haar lip en ik schraap wat gruis van haar tandjes. Niks aan het handje, lijkt het.
Vals alarm
Een paar dagen later valt het zonlicht op haar voortanden. Een donkere gloed, ik zie grijs. Nee! Snel kijk ik van dichtbij. Als dochter van een tandarts heb ik een voorliefde voor goede gebitten en gave glimlachen. Geen grijs in het rijtje dus, als het aan mijn ligt. Ik check Kaes tanden een voor een. Vals alarm, vals licht. Gelukkig.
Bruine tand
Helemaal gerust ben ik er niet op, dus de volgende dag kijk ik weer. Helaas, een grijze gloed heeft zich in haar tand gevestigd. Ik bel mijn vader: 'Kae krijgt een bruine tand!' gil ik nog net niet. Zijn reactie: 'O, dat had jij vroeger ook. Je bent een keer met een fietsje voorover gevallen, tanden op de tegels.' 'Nee joh, dat wist ik helemaal niet!' lach ik. Misschien trekt het grijze nog een beetje weg, maar even geen appels meer, hou ik mezelf voor de gek. Hij zit ook een beetje los.
Zonder nadenken
Misschien was zo'n bruin tandje überhaupt wel niet te voorkomen, bedenk ik me. Kae is een ragger. Dan blijft ze weer eens ergens achter haken. Regelmatig springt ze zomaar van de tafel, ervanuit gaande dat ik haar opvang (wacht, wat deed ze eigenlijk óp de tafel?). Ze ziet iets en dan weer iets anders, aandacht weg, en daar gaat ze, zonder nadenken. Ook dat herken ik. Ik heb nog steeds veel blauwe plekken en om eerlijk te zijn zou ik ook niet meer zelf de kaas moeten schaven. Gelukkig heeft ze ook Svens genen. Toen hij vier jaar was, is hij door een glazen pui gerend. Hij dacht dat de deur openstond en daar ren je dan natuurlijk keihard doorheen. Daar heeft-ie nog steeds een litteken van op zijn wang. Sven was als kind altijd in het bos, zonder angst, gáán.
Eerste litteken
Laatst deed Kae ook een soort Svennetje, maar dan gecombineerd met mijn onnadenkendheid, gok ik zo. Ze had een lullig takje in haar hand, niet een of ander stoer zwaard of zwaar ding, nee, zo'n ielig exemplaar. Ineens was ze haar evenwicht kwijt en viel ze bam, zo voorover. Met haar gezicht vol op het takje. Die vervolgens een diep wondje in haar huid boorde. Het eerste litteken op haar mooie gave wangetje. Niet ver van de toekomstige bruine tand. 'Voor je kijken als je rent!' waarschuw ik Kae die langs me heen sjeest, naar buiten. Gelukkig staan de tuindeuren wagenwijd open.
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine.
Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
