'Soms wil ik even een gesprek voeren met iemand boven de twee'

Van topsporter naar fulltime moeder. Vanaf het moment dat Kae geboren was, is Naomi er bijna fulltime voor haar geweest. Maar nu Kae wat ouder is, geniet ze ervan om af en toe weer te werken. Want 'gewoon wat nieuwe input in de hersenpan' is op z'n tijd ook best fijn.

Vroeger wilde ik graag ijsverkoper worden. Het werd topsporter. Anderhalf jaar nadat ik daarmee stopte, diende mijn volgende grote uitdaging zich aan: het moederschap. Meteen was duidelijk dat ik de meeste zorgtaken op me zou nemen. Sven sport op het hoogste niveau en dat betekent dat hij veel in het buitenland is voor trainingskampen en wedstrijden. Maar ook dat hij fit en gezond moet zijn en voldoende nachtrust moet krijgen (gelukkig sliep Kae al snel goed door). Svens carrière juich ik alleen maar toe, dus minder werken en veel tijd met Kae doorbrengen, ja dat wilde ik wel. Graag zelfs. (Achteraf denk ik: ik had geen idee waar ik aan begon, maar wie wel bij zijn eerste kind?)

Geschreven door

Naomi van As

Naomi van As - topsportster/moeder

Tijd zonder Kae

Toen Kae voor het eerst op mijn buik werd gelegd, wilde ik gelukkig maar één ding: bij haar zijn. En zo geschiedde. Met uitzondering van de mooie kansen die voorbijkomen, zoals toen ze vijf weken was en ik een fotoshoot had. Achteraf twijfel ik of ik dat weer zou doen, zo snel, maar toen voelde het goed. Ik liet haar achter bij het zusje van Sven, met een werkbeschrijving van hoe mijn gekolfte, spaarzame melk op te warmen. Die had me bloed, zweet en tranen gekost, want de kolf en ik waren geen match. Als ik dat apparaat aansloot, kroop de melk tergend langzaam het flesje in. Het had wel wat weg van een druppende kraan: alles bij elkaar wordt het nog wel wat, maar glazen vul je er niet mee. Je tijd wel. De shoot ging goed, ik was met mijn gedachten zelfs helemaal weg van huis. Ook Kae en haar tante hadden het fijn.

Hechten

Hoe cliché ook, de babybegintijd sprintte voorbij. Ik vond het wel goed geregeld zo: ik kon Kae letterlijk zien groeien, we hadden alle tijd om elkaar te ontdekken en samen te hechten. En een bijkomend voordeel: ik ben een controlfreak, dus haar hele dagen aan iemand uit handen geven hoefde (op wat familieleden na) niet.

Oppas

Kae is inmiddels anderhalf. Net als ik denk: ik zou wel een dagje niet willen driewieleren, even een gesprek met iemand boven de twee willen voeren, gewoon wat nieuwe input in de hersenpan, komt er vaak ineens een leuke klus voorbij. Een nieuwe chocoladesmaak bedenken bijvoorbeeld of meedenken over een kledinglijn, een andere samenwerking of een geheim project (waar ik helaas nog niks over kan zeggen). Waarmee ik vervolgens ook mijn eigen boontjes kan doppen. Drie dagen per week werken zou ik ideaal vinden. Dus nu ben ik op zoek naar een vaste oppas, en dat is nog niet zo makkelijk met die twee huizen waartussen we pendelen (Heerenveen en Amsterdam). En uiteraard moet ze ook voldoen aan mijn eigen ietwat smetvrezige hygiënestandaarden. En lief zijn. Flexibel ook en ouder dan een middelbare scholier. Je snapt het: ik en mijn moeilijk-uit-handen-gevende-zelve zoeken gestaag, maar gelukkig, nog even door.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine