Sinds de zwangerschap van mijn oudste houd ik het nieuws niet meer zo bij. Door de hormonen vond ik het toen vreselijk, al die narigheid op tv en in de krant. Eerlijk gezegd interesseerde het me ook niet meer. Het enige wat telde was mijn baby. Lekker belangrijk wat er verder om me heen speelde. Die bubbel waar ik in zat is twee jaar na de komst van de jongste wel een beetje verdwenen, maar nog steeds kijk ik bijna nooit naar Het Journaal. Een nieuws-app houdt me op de hoogte, maar alleen op de momenten dat ik daar zelf voor kies.
Minder thuisbevallingen
Het was dan ook een beetje langs me heengegaan dat de media het er weer eens over hadden: de thuisbevalling. Mijn schoonmoeder wees me erop. Het aantal thuisbevallingen neemt af. Niet echt nieuws, vind ik, want al jaren weten we dat steeds minder vrouwen thuis bevallen. Helaas wordt er in de media niet bij vermeld hoe dat komt. In veel stukken over dit onderwerp mist de nuance. Vaak wordt 'thuis bevallen' en 'risico's' in één zin genoemd. Alsof het doodeng is, dat baren. Maar er zijn meerdere factoren die een rol spelen, het ligt niet zo simpel als het lijkt.
Het is en blijft een natuurlijk proces
Ik ben trots op onze Nederlandse kijk op de zwangerschap en geboorte: het is en blijft een natuurlijk proces, dat veelal normaal verloopt. Als verloskundige ben je door en door getraind om de risico's in te schatten. In de tijd dat mijn moeder en schoonmoeder bevielen, waren deze risico's minder bekend. De laatste jaren zijn er steeds meer indicaties bijgekomen om in het ziekenhuis te bevallen. Bij een thuisbevalling zijn we dan ook steeds 'strenger': alles moet gewoon goed verlopen, anders gaan we alsnog naar het ziekenhuis. En daarbij komt de cultuur die verandert. Pijnstilling is een van de grootste redenen dat een barende vrouw wordt overgedragen aan de gynaecoloog. Dus níet omdat er spoed is omdat het proces niet natuurlijk verloopt.
Zo snel kan het gaan
Met al deze gedachten lig ik wat te woelen in mijn bed, als de telefoon gaat. Joost vertelt me dat zijn vrouw sterke weeën heeft. Ik race erheen, sjouw mijn spullen door de deur, die Joost al open heeft gezet, en ren de trap op. Daar ligt Francine met persdrang op bed, en ik kan nog net mijn handschoenen aantrekken om een prachtige baby op te vangen. Vol ongeloof kijken we nog geen tien minuten na mijn binnenkomst hoe een prachtig jongetje van vier kilo met grote ogen zijn ouders aankijkt. Een uur later zitten we met thee en beschuit naast het bed, Michiel is geboren! Joost en Francine snappen er niks van. De bevalling heeft nog geen uur geduurd. Wat zijn ze blij dat er in Haarlem verloskundigen rondrijden met hun verlostas, en dat je in alle rust in je eigen bed je baby kunt krijgen.
