Niet zo’n goede vader

De afgelopen weken was ik niet zo’n goede vader. Als ik ’s avonds thuiskwam van mijn werk, sliep Cesar al. Als hij ’s morgens wakker werd, was ik te moe om met hem mee te lachen om de doodnormale dingen die hij hilarisch vindt. Als Cesar dan naar me zwaaide en pasgeleerde handkusjes naar me blies in de gang, zat ik met m’n hoofd al bij m’n werk als ik de voordeur dichttrok.

Dingen waar je boos om kunt worden

Terwijl hij in speeltuinen, supermarkten en kinderboerderijen het gloednieuwe leven aan het ontdekken is, maak ik me druk om dingen die ik de volgende dag alweer vergeten ben, omdat ik me dan om nieuwe dingen druk maak. Bij alles wat ik doe, hoor ik altijd zijn lach ergens in mijn hoofd, maar ik besluit om die lach buiten te sluiten om me te kunnen concentreren op de dingen waar hij buiten valt. Dingen die gedaan moeten worden, die ook belangrijk zijn. Belangrijker dan geitjes, puzzelstukken en kleurpotloden. Het zijn dingen waar je boos om kunt worden, waar je van kunt schreeuwen, waar je van met je vuist op tafel gaat slaan.

Twee vaders die naar elkaar schreeuwen

Ik heb nog nooit vanwege een geitje op tafel geslagen. Nu doe ik het omdat een collega z’n werk niet goed doet. Of omdat ik m’n moeheid op hem af moet reageren. Dan schreeuwt hij dingen naar mij, omdat hij ook moe is. Moe van werk, moe van onze strijd waarin we dingen anders zien, moe om samen het beste resultaat te willen halen zonder te weten wat de ander het beste vindt. Dan roept hij dat-ie ook gewoon een keer op tijd naar huis wil en dat roep ik dan ook. Dat hij ook een keer z’n kind wil zien als hij ’s avonds thuiskomt en dat roep ik dan ook. Dat hij ’s morgens ook wat langer wil schuilen in kinderlijk geluk voordat hij weer naar z’n werk rijdt en dan val ik stil… Want los van dit geschreeuw, lachen we ook vaak. Over wie we waren voor we vaders werden. Over het bier dat we dronken, de kroegen die ons kenden, de lol die ons maakte. Maar vandaag schreeuwen we over werk en schreeuwen we over ons kind. Want dat is wat er van ons over is. We zijn twee vaders die naar elkaar schreeuwen omdat ze elkaar niet begrijpen, terwijl ze precies hetzelfde zijn.

De belangrijkste taak van een man

We zeggen niks meer, behalve heel zacht kak. Kak hè? Ja, kak. Schreeuwen hoeft niet meer, want we begrijpen elkaar nu. We begrijpen dat je niet hoeft te schreeuwen om dingen die niet belangrijk zijn. Niet zo belangrijk als geitjes, puzzelstukken en kleurpotloden. Als man wil je je altijd man blijven voelen. Eerst in cafés, daarna als vader. En als je als vader niet meer nodig bent omdat de moeder stiekem een betere vader is dan jij, dan probeer je je man te voelen op je werk. Waar je als een kind begint te schreeuwen omdat een vader dat diep vanbinnen is. Want diep vanbinnen hoort hij altijd de schaterlach van zijn kind. En de belangrijkste taak van een man is voorkomen dat het schaterlachen schreeuwen wordt, omdat het kind zijn vader nooit ziet.