Ode aan al die lieve opa's en oma's

Eva raakt ontroerd als ze een opa en oma lol ziet hebben met hun kleinkinderen bij de geitenboerderij. Wat zijn betrokken grootouders toch fijn!

‘Ooooooo-pa.’

Geschreven door

Eva Munnik

‘Ja, heel goed Ruben: oooopaaaa.’

Het tafereel aan de tafel achter ons grijpt me opeens aan. Een oma en opa met hun twee kleinkinderen. Oma snijdt voor een meisje van een jaar of vier haar pannenkoek zorgvuldig in behapbare stukjes. Opa kijkt stralend naar een jongetje van een jaar of anderhalf en dan naar zijn vrouw. ‘Hoorde je dat? Hij zei “opa!’ Oma lacht: ‘Luid en duidelijk,’ bevestigt ze. Je ziet ze genieten.

Nachtje logeren

Mijn dochter smikkelt naast mij van haar ijsje. Buiten verlicht de herfstzon een nat weiland, de geur van pannenkoeken vermengt zich met een vleugje mest. We zitten in het restaurant van de geitenboerderij in het Amsterdamse Bos. Ik heb haar net opgehaald bij háár opa en oma waar ze een nachtje was logeren. Ik had de auto nog niet gestart of ze begon te snikken, zoals altijd. ‘Ik mis oma zo,’ huilde ze terwijl we luid toeterend en zwaaiend de straat verlieten. ‘Waarom kunnen opa en oma niet bij ons wonen?’ Om haar te troosten reed ik naar het bos, waar ze tussen de geiten kan spelen en we op paddenstoelenjacht gaan.

Elke foto zien

Wat zijn opa’s en oma’s toch lief en waardevol. Op zich ben ik geen groot voorstander van grootouders die elke week dagenlang als kinderopvang fungeren, daar schreef ik eerder al over, maar wat heerlijk als je betrokken opa’s en oma’s hebt die leuke dingen met hun kleinkinderen doen. De logeerpartijtjes zijn voor mijn dochter het leukste wat er is. Ze telt de dagen af. Mijn ouders en schoonouders genieten er net zo goed van. Wat ik ook zo heerlijk vind aan een betrokken opa en oma: zij zijn de enigen met wie je je liefde voor je kind écht kan delen. Die net zo trots zijn, die elke foto willen zien en elk verhaal willen horen. Zelfs voor de derde keer.

Lees ook: Waarom grootouders zo belangrijk zijn bij de opvoeding van kleinkinderen

Op de helft

Terwijl mijn dochter haar laatste happen ijs wegwerkt, gluur ik naar het gezellige opa-en-oma-tafereel naast ons. Wat lijkt het me fijn om zo met je kleinkinderen op pad te zijn. Ik reken even snel: over een jaar of dertig zit ik misschien zo, dan ben ik rond de zeventig. Hopelijk nog net zo fit als deze mensen. Wat een gek idee dat mijn dochter ooit misschien moeder wordt. Opeens voelt het alsof ik nog een heel leven voor me heb. Terwijl ik – misschien inherent aan rond de veertig zijn – juist soms het gevoel heb dat ik al over de helft ben. Maar ja: over de helft betekent toch nog een helft te gaan, als je geluk hebt.

Echt geen moeder

‘Gaan we nog paddenstoelen zoeken?’ Onderbreekt mijn kind mijn gedachten. Terwijl we onder de bomen speuren naar de elfenbank en de vliegenzwam, mijmer ik hardop: ‘Het logeren was weer leuk. Als jij groot bent, breng je jouw kind misschien wel naar mij. Dan ben ik oma! Zal ik net zo’n leuke oma zijn als jouw oma, denk je?’ Ze kijkt me bedachtzaam aan. ‘Ik denk het wel, want op oma na ben jij de grappigste die ik ken’. Ik lach bij dit onverwachte, schaarse compliment uit haar mond. ‘Maar mam.’ ‘Ja?’ ‘Ik word ECHT geen moeder, hoor.’ ‘O nee, dat was ik even vergeten.’

Mijn dochter houdt al jaren vol dat ze zelf later géén mama wil worden. Wat ik prima vind natuurlijk. Maar dat zei ik zelf ook als kind. Toch houd ik nog even vast aan dat beeld van mij en mijn man samen met onze kleinkinderen in het geitenboerderij-restaurantje.

Meer lezen: Opa’s en oma’s die oppassen leven zo’n 5 jaar langer

Beeld: Shutterstock