Lisanne
Ik duik op tijd m'n bed in. Deze week zijn er weinig vrouwen uitgerekend, maar dat zegt niets. Het kan zomaar toch een drukke nacht worden. Ik heb net anderhalf uur geslapen als de telefoon gaat. Het is Joost. Hij en zijn vrouw Lisanne krijgen hun eerste kind. Lisanne heeft sinds twee uur weeën, dus mijn eerste reactie is: dit kan nog wel even duren. Als ik vraag of Lisanne even aan de telefoon kan komen, hoor ik haar op de achtergrond een oergeluid maken. Meteen spring ik uit bed en zeg tegen Joost dat ik onderweg ben.
Pittige weeën
In het donker rij ik stevig door naar hun huis. Op de trap hoor ik de oergeluiden vanuit de badkamer komen. Door de heftige weeën weet Lisanne zich geen houding te geven. Ik help haar naar bed en luister naar de baby: die lijkt nergens last van te hebben. Ook snap ik waarom Lisanne het zo zwaar heeft: de pittige weeën hebben er de afgelopen twee uur voor gezorgd dat ze nu al acht centimeter ontsluiting heeft. Lisanne twijfelt of we in de auto moeten stappen of thuis zullen blijven, maar ze ziet het niet zitten om nu naar het ziekenhuis te gaan. Ik leg uit dat deze bevalling supersnel gaat en alles er goed uitziet: de baby doet het goed, het vruchtwater is helder, de weeën zijn fantastisch… We besluiten van deze kamer de bevalkamer te maken en binnen tien minuten heb ik alle spullen klaarstaan voor de geboorte. Ook de kraamverzorgster is onderweg.
Persdrang
Nadat Lisanne heeft geplast, dient de persdrang zich al aan. Heel beheerst luistert Lisanne naar haar lijf en als vanzelf begint ze mee te persen. De kraamverzorgster komt stilletjes binnen en Joost staat zijn vrouw bij met een natte washand en een glas water. Binnen een halfuur zien we al haartjes verschijnen en na wat andere houdingen en nog een half uur hard werken, zien we dan eindelijk een hoofdje geboren worden. Ook voor de schouders moet Lisanne nog even goed meepersen en dan is ze er eindelijk: Floor. Even huilt ze hard, waardoor haar longen goed ontplooien, maar al snel ligt ze rustig op mama's warme buik te luisteren naar de stem van Joost die haar welkom heet.
Huisje
Ik schiet snel wat foto's en richt me dan op de placenta. Ik geef Lisanne een prik met hormonen om het wat te versnellen, want bij zo'n heel snelle bevalling is er een verhoogd risico op meer bloedverlies. Gelukkig komt de placenta snel en blijft het bloedverlies binnen het normale. Vol verwondering kijken Lisanne en Joost naar de moederkoek; het huisje waarin Floor zo lekker is gegroeid. Want ze blijkt een flinkerd: 4100 gram, en dat binnen 3,5 uur en zonder hechtingen. Wat ben ik weer trots op de natuur.
