'Onder de appelboom'

Columniste Lisa Wade (35) geeft elke maand een kijkje in haar drukke leven. Ze is moeder van maar liefst 4 kinderen. Deze keer vertelt Lisa over haar placenta, die ze een bijzondere plek heeft gegeven.

Placenta incapsulatie

‘Heb je placenta incapsulatie overwogen?’ Ik zat tegenover onze vroedvrouw en keek alsof ik het zojuist in Keulen hoorde donderen. Zodra je zwanger bent, krijg je dingen te horen waarvan je het bestaan niet wist. Je belandt in een duistere wereld van ontsluiting, bevallingsballen, weeëndans, slijmproppen, persdrang en inscheuren. Vooral het woord totaalruptuur deed mij alles nog eens heroverwegen en informeren naar het bestaan van een nooduitgang.

‘Zoogcompressen en kraamverband’

Na de bevalling volgen onvermijdelijk colostrum, meconium, stuwing en de toeschietreflex. Als je glazig voor je uit zit te staren omdat je net twee roze streepjes voor elkaar hebt geplast, heb je geen idee dat je negen maanden later bezig bent met zoogcompressen, kraamverband, regeldagen en kolven. Ik had stapels boeken verslonden ter voorbereiding en was ervan overtuigd dat ik alles wist wat er te weten viel.

De nageboorte

Maar de nageboorte blijkt een hoofdstuk op zich. De vroedvrouw stelde voor dat ik ’m kon laten drogen en verwerken in capsules, die je na de bevalling kunnen helpen aansterken. Even dacht ik dat ik het niet goed had gehoord. Stelde ze zojuist voor dat ik de placenta van mijn dochter kon opeten? Ik stamelde iets onverstaanbaars waarop de vroedvrouw voorstelde om na de bevalling te ervaren wat ik ermee wilde.

RTL Boulevard

Mijn bevalling duurde dagen. Ik had wel zestien placenta’s verorberd in mijn kraambed als ik daarmee een stukje energie had teruggekregen. Maar ik dacht er niet aan. Ik was te uitgeput om me te herinneren dat er zoiets als placenta incapsulatie bestond. Ik moest de geboortekaartjes nog schrijven toen RTL Boulevard aan de telefoon hing met de vraag of ze een cameraploeg mochten sturen. Ja zeg, ik moet eerst mijn vrienden laten weten dat ze is geboren! Hoe weten jullie het eigenlijk? En ik weet nog niet eens wat ik met mijn placenta moet!

Appelboom in de tuin

Aan het einde van de kraamweek besloten we een appelboom in de tuin te planten en hem daaronder te begraven. Simcha’s eerste huisje waarin ze negen maanden had gewoond, kreeg een plek in de tuin van het huis waar ze zou gaan opgroeien. Voor het eerst gingen we met Simcha naar buiten en plantten de boom. We zagen de bloesem opkomen. En aan het einde van de zomer, toen het tijd was voor het eerste fruithapje, bungelde daar het eerste appeltje. Toen ze een jaar later haar eerste stapjes in de tuin zette, waggelde ze naar de appelboom en trok er een appel vanaf. Ze liet zich zakken en zette haar kersverse tandjes erin. De boom groeit met Simcha mee. Nu zit-ie vol appeltjes. Vaak gaan we even kijken hoe groot ze al zijn. ‘Die ga ik opeten, voor in mijn buikje!’ kondigt ze dan aan. Doen we toch ongemerkt een beetje aan placenta incapsulatie.