‘Oooh, ik moet ook alles alleen doen!’

Mariska is getrouwd en moeder van 3 schoolgaande kinderen. Ze geeft ‘Hoera, ik ben niet perfect’-trainingen en kan die in haar eigen leven regelmatig in de praktijk brengen.

Het is ochtend. Met slaapogen dek ik de ontbijttafel. Nog 20 minuten voordat we de deur uit moeten. De kinderen wervelen als tornado’s om me heen. Ik zie dat Fem haar smartphone in haar ene hand heeft en in haar andere hand een wiebelend, vol theeglas op haar ontbijtbord. Ik hoor het gekibbel over wie deze keer de katten eten moet geven. Ik probeer me ervoor af te sluiten. Maar dan valt er een glas melk om. Het witte goedje druipt van de tafelrand via het grijze kussen in de stoel om vervolgens te eindigen in een plasje op de grond. In slow motion zie ik ook het glas van de tafel rollen en in duizenden, want Duralex, stukjes vallen. Als een roofvogel kijk ik om me heen, op zoek naar de dader: klaar om die er eens flink van langs te geven. Voor ik me realiseer dat er nog niemand aan de ontbijttafel zit behalve ikzelf, rollen de giftige woorden al van mijn tong, richting manlief. ‘Wat sta jij nou te kijken, doe jij ook eens wat, kom, snel, pak de keukenrol, oooh, ik moet hier ook alles alleen doen!’ In mijn hoofd buitelen de gedachten over elkaar heen: waarom kan het ontbijt nooit eens rustig verlopen, waarom kwam hij ook zo laat thuis, vind je het gek dat ik het glas laat vallen, ik heb vannacht geen oog dichtgedaan!

Geschreven door

Mariska Cornelissen

 Mama is boos

STOP! NU! Deze uitbarsting om niets maakt het voor mij weer eens glashelder dat het hoog tijd is voor een portie selfcare. Wat dat betekent? Dat is voor iedereen anders. Voor mij is het vertragen in plaats van versnellen. Op dit soort momenten moet ik de grond weer onder mijn voeten voelen én mild zijn voor mijzelf. Dat begint met het nauwkeurig onder de loep nemen van mijn gevoel en mijn gedachten. ‘Ik schiet te kort’, ‘Ik ben niet goed genoeg’. Waarom ben ik zo onaardig voor mezelf? En wat moet ik veel van mezelf. Thuis, op mijn werk… altijd en overal. Ik voer de druk op en als bonus trakteer ik mezelf op pinnige, zelfveroordelende gedachten. Met een woede-uitbarsting als kers op de taart.

De doorbraak van anders denken

Sinds ik snap waarom ik soms doe zoals ik doe, kan ik er steeds beter mee omgaan. Als ik weer een glas melk omgooi, stel ik mezelf voor dat het een goede vriendin overkomt en zeg ik tegen mezelf wat ik dan tegen haar zou zeggen: ‘Maak je niet zo druk, het is maar een glas melk. Nou en, dan is het omgegaan. Dat doet niemand om jou te pesten.’ Al snel merk ik dat de gedachten in mijn hoofd een stuk milder worden zo ontstaat er ruimte om de frustratie los te laten. Dat is wel zo prettig en zeker ook voor mijn omgeving.