'Relaxte moeder, relaxte baby? Volgens mij is het precies andersom'

Toen Eva's dochter een baby was, las ze een artikel dat haar nogal boos maakte. Hierin werd min of meer gezegd dat het je eigen schuld is als je baby een vast schema nodig heeft, alleen maar in het vertrouwde bedje wil slapen of eigenlijk helemaal niet slaapt. Volslagen onzin, vindt Eva: 'Je maakt je baby niet makkelijk. Hij is het, of hij is het niet.'

Ik zal nooit vergeten hoe ik op het kamertje van mijn huilende baby zat en in een tijdschrift een interview met Amanda Balk las (je weet wel, die ex van Afrojack, die bekend werd van De Gouden Kooi). Ik zat op de babykamer te lezen, omdat mijn dochtertje doodmoe was en maar niet in slaap viel. Dus was ik naast haar bedje neergestreken om mijn hand door de tralies van haar ledikantje te kunnen steken en zachtjes haar hoofdje te strelen. De reden dat mijn baby niet sliep, was dat ik haar een half uur te laat in haar bedje had gestopt. Ik was met haar in de wandelwagen naar de supermarkt geweest en het duurde wat langer dan verwacht. Met een krijsende baby (want in de wagen sliep ze niet) racete ik naar huis, wetende dat het nu heel lastig zou zijn om haar in slaap te krijgen. Terwijl ze wel doodmoe was.

Geschreven door

Eva Munnik

Verzonnen verhaal?

Maar goed, ik zat dus naast mijn baby die zichzelf in slaap huilde. Ik wilde haar niet optillen, want dan zou ze alleen maar harder gaan huilen van moeheid en ik wilde haar ook niet alleen laten huilen. Ik las dat blad om mezelf af te leiden (want elke moeder weet dat het gehuil van je baby door merg en been gaat). Amanda Balk omschreef een dag uit haar leven met haar drie maanden oude baby Vegas, het dochtertje dat zij met Afrojack heeft. ‘s Ochtends was ze gaan sporten, schreef ze, terwijl de baby ondertussen alleen maar lag te lachen naar de leidsters van de sportschool-crèche. Daarna ging ze brunchen op het strand met een vriendin. Bij die hippe strandtent was het zo gezellig dat ze spontaan de hele dag bleef hangen, tot aan het avondeten toe. MET BABY ERBIJ. Terwijl ik mij afvroeg of dit verhaal verzonnen was, las ik de laatste zin van Amanda. ‘Vegas is heel makkelijk. Tsja: relaxte moeder, relaxte baby.’

‘Had je maar relaxed moeten zijn’

De stoom kwam uit mijn oren. Terwijl ik naar het lieve baby’tje naast me keek dat eindelijk de zo nodige slaap gevat had, schoten er allemaal gedachten door mijn hoofd. Ik was boos. Boos op de Amanda’s van deze wereld die min of meer zeggen dat het je eigen schuld is als je baby een vast schema nodig heeft, alleen maar in het vertrouwde bedje wil slapen of eigenlijk helemaal niet slaapt. Had je maar relaxed moeten zijn als ouder. (Oké, dat zei Amanda niet, maar ik was een overgevoelige babymoeder, dus dan verzin je er nogal snel iets bij). Na mijn boosheid, kreeg een ander gevoel de bovenhand. Onzekerheid. De voornaamste vraag die door mijn hoofd speelde (terwijl ik de babykamer uit sloop) was: doe ik dan toch iets fout?

Ouder en wijzer

We zijn nu bijna acht jaar verder en ik weet wel beter. Maar toen ik net moeder was, heb ik daar enorm mee geworsteld. Doe ik het wel goed? Ligt het aan mij dat mijn baby zo slecht slaapt? Moet ik ‘gewoon’ wat makkelijker zijn? Als ik nu even de oude, inmiddels wat wijzere, moeder uit mag hangen, wil ik graag tegen alle nieuwe moeders met dezelfde onzekerheden zeggen: nee, je doet niks fout. Je maakt je baby niet makkelijk. Hij is het, of hij is het niet. Elk kind heeft zijn eigen karakter. De ene baby laat zich overal mee naartoe slepen en past zich makkelijk aan een ander ritme aan, de andere baby raakt al snel overprikkeld en moet je met veel rust en regelmaat verzorgen. En dat kun je niet ‘kneden’.

Gewoon doen

Een kennis zei een keer tegen mij: ‘Je moet het gewoon heel vaak doen, je baby op een vreemde plek op bed leggen zodat jij die verjaardag kunt meevieren. Ik deed dat gewoon altijd.’ Waarop ik vroeg: ‘En heb je hem toen laten huilen?’ Het antwoord was nee. Haar baby had het vanaf het begin af aan prima gevonden en nooit gehuild. Dat bedoel ik dus! Als je baby het prima vindt, snap ik heel goed dat je dat doet. Maar als je kind altijd totaal overstuur raakt op een verjaardag ‘s avonds in een vreemd bed, dan ga je dat toch niet tot in den treuren blijven proberen zodat hij eraan ‘went’? Ik moet de eerste ouder nog ontmoeten die dat zijn kind dat vijf keer heeft aangedaan, waarna het lukte. Ik moet de eerste ouder nog ontmoeten die z’n kind makkelijk heeft ‘gemaakt’.  Al die ouders die dát beweren, hadden van meet af aan al makkelijke baby’s. 

Baby met de flexibiliteit van een baksteen

Mijn tip? Respecteer andere ouders en ga ervan uit dat zij weten wat werkt (en vooral: wat niet werkt) voor hun kind. Geloof in jezelf: heb je een pittige baby, het ligt niet aan jou. O, en kunnen we alsjeblieft nooit meer dat woordje ‘gewoon’ gebruiken als we tegen ‘pittige-baby-moeders’ praten? Zo van: ‘Ik nam mijn baby gewoon mee’ of: ‘Ik liet mijn baby gewoon in de wandelwagen slapen’. Dat is namelijk helemaal niet gewoon voor ouders van baby’s die niet zo ‘makkelijk’ zijn.

Mijn dochter is van een baby met de flexibiliteit van een baksteen veranderd in een heerlijke, makkelijke kleuter en inmiddels zevenjarige. Nog steeds vindt ze het fijn als ze weet waar ze aan toe is: ze houdt van regelmaat. Maar verder is ze heel relaxed en dus ben ik dat ook. Amanda had bijna gelijk met haar ‘relaxte moeder, relaxte baby-theorie’. Het is alleen andersom: als je kind flexibel is, word je dat zelf ook. Dus: relaxte baby, relaxte moeder!

Beeld: Shutterstock