Tweeënhalf
Je bent vandaag tweeënhalf jaar. Normaal sta ik niet stil bij dingen die een paar jaar en een half duren, maar bij jou wel. Soms probeer ik me voor te stellen hoe het zou zijn als je er nooit was geweest. Het lukt me niet, maar door de poging bekruipt me wel een verdrietig gevoel, dus hou ik er snel mee op. Immers, je bent er gewoon, al tweeënhalf jaar nu. Geen mijlpaal om slingers voor op te hangen en oma's voor uit te nodigen, maar wel een prima gelegenheid om de balans op te maken.
Balans
Daar moet ik eerlijk bij zeggen dat ik geen idee heb waar die balans aan moet voldoen. Ik hou niet bij wat kinderen van tweeënhalf moeten kunnen, want dat interesseert me niet. Het interesseert me alleen wat jij kan. Dat is meer niet dan wel. Zo kan je bijvoorbeeld nog niet zonder luier door het leven. Je snapt wel dat je poep of plas moet zeggen en dat je dan op de wc wordt gezet, maar daar heb je gewoon geen zin in. Je wilt gewoon je luier volkletteren terwijl je eet, speelt of televisiekijkt.
Wegwijs
Ergens snap ik dat wel: de boel lekker laten lopen en doorgaan waarmee je bezig bent. Als ik niet zo hard m'n best zou doen om seksueel aantrekkelijk te blijven voor je moeder was ik allang een pak luiers voor mezelf gaan halen. Je bent inmiddels ook in staat om een blok met een bepaalde vorm in een gat met dezelfde vorm te duwen. Je kan zelf spelletjes op mijn telefoon uitzoeken, YouTube-video's selecteren, aankopen doen in de App Store en telefoontjes van mijn baas wegdrukken. Dat klinkt alsof je als tweeënhalfjarige behoorlijk wegwijs bent op de smartphone, maar schijn bedriegt. Want als een Minion op diezelfde smartphone niet in het ravijn mag vallen, laat jij hem daar keer op keer in storten. En de vraag van Brandweerman Sam om water in het emmertje te spuiten, lijk je ook niet te snappen.
TRA
Inmiddels heb je m'n telefoon zo vaak door de kamer gegooid dat ik de barsten niet meer laat repareren. Geeft niks. Het is een moderne aandoening. TRA heet het: technical related anger. Jij bent pas tweeënhalf, maar zelfs dit modeverschijnsel heb je al onder de knie. Je weet het zelfs te duiden. 'Boos!' roep je dan en dat is slechts één van de vele woorden uit je vocabulaire. Mama telde laatst dat je zinnen van acht woorden kunt maken, al sluipt daar volgens haar een spraakgebrekje in. De K spreek je uit als T. Maar dat heeft niks met een spraakgebrek te maken, de T is gewoon een fijnere letter. Want beginnen alle stomme woorden niet met een k? Kapot, kapper, klote, kanke… Zelfs dat snap je. Met die T maak je alles in het leven gewoon zachter. Zoals je al deed sinds de eerste teer dat we je tusten.
