Je hoeft maar een avondje National Geographic te kijken om je weer te realiseren hoe hard en meedogenloos de natuur kan zijn. Ook in huize Koks heeft de natuur hard en meedogenloos toegeslagen, ook al staat dat huis in een doodgewone nieuwbouwwijk in doodgewoon Aalsmeer. Laten we eerlijk zijn: dat is wel de laatste plek waar je verwacht dat de natuur haar gezicht überhaupt laat zien. Aan die gebeurtenissen denken we nog vaak. Maar we praten er bijna nooit over.
'Een stuk of zes kinderen'
We hebben nu twee kinderen. Een meisje en een jongetje nog wel, het geluk kan niet op. Was de natuur echt een geoliede machine geweest, dan hadden we nu misschien wel een stuk of zes kinderen rondrennen in huis. Praktisch gezien kan ik me dat amper voorstellen. Van het wassen, aankleden, voeren, vermaken en opvoeden van twee van die koters zijn we nu al bekaf. Tuurlijk, je krijgt er zo veel voor terug, hoor je dan te zeggen. Maar in het rijtje 'dingen die je ervoor terugkrijgt' schittert 'voldoende nachtrust' al jaren in afwezigheid.
Vier miskramen
We hebben geen zes kinderen. Want Annemarie heeft vier miskramen gehad; het verborgen leed van veel ouders. Nu we steeds vaker besluiten om onze twintiger jaren feestend en carrièrejagend door te brengen en pas aan kinderen te beginnen als we in de dertig zijn, groeit de kans op een miskraam exponentieel. Dan is de natuur op zijn onverbiddelijkst, als ze glashard tegen je zegt: sorry deze is niet goed, probeer het nog een keer. Over zoiets praat je niet makkelijk. En als je eenmaal wel kinderen hebt gekregen, vergeet je het het liefst. Althans, ik wel.
Het verschil
Sommige van Annemarie's miskramen kwamen vrij vroeg, voor andere moesten we naar het ziekenhuis. Ik beleefde ze ook anders dan Annemarie. Een vrouw voelt al een diepe band met zo'n garnaaltje zodra haar eerste ongesteldheid uitblijft. Logisch, het groeit in haar lichaam. Voor een man begint een kindje (en daarmee het besef dat hij nu echt vader gaat worden) toch pas vaak echt te leven als hij voor de eerste keer het hartje hoort of de vage contouren van een gezichtje op een echo ziet.
Een botte hork
Daarom kon ik er op die momenten niet zijn voor Annemarie. Ik begreep haar emotionele band met zo'n piepklein vruchtje niet, al probeerde ik het echt wel. Maar ik reageerde veel te nuchter en riep dingen als 'dat de natuur zoiets niet voor niets doet en dat het de volgende keer gewoon wel goed zou gaan'. Dom gelul, weet ik nu. De liefde die wij nu hebben voor dat meisje en jongetje waar wij elke dag mee eten, stoeien, lachen, huilen en knuffelen, die voelde zij toen ook al voor onze kinderen voor wie het leven niet mocht zijn. En ik snapte dat niet. Want ik ben een botte hork die veel te simpel dacht: nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Vader zijn is iets wat je gaandeweg leert. Tijdens de miskramen was Annemarie al wel een fantastische moeder, maar ik nog allesbehalve een goede vader. Godzijdank heeft zij mij twee kansen op revanche geschonken.
