Voor het eerst lieg ik tegen mijn dochter

‘Mama, wat doe je?’ Ik sta in de badkamer met één voet op de wastafel, mijn epilator in de aanslag. Ik heb zo een belangrijke afspraak bij Oerrr, het jeugdprogramma van Natuurmonumenten. Behaarde benen zijn vast ook helemaal oer, maar ik vermoed niet op het kantoor van de directie. Simcha kijkt me vragend aan en herhaalt: ‘Mama, wat doe je nou?’

Waarom?

In mijn hoofd oefen ik wat ik zal zeggen. Nou, ik haal de haartjes van mijn benen. Waarom? hoor ik haar al vragen. Iedereen doet dat. Waarom? Ja, waarom moet ik eigenlijk van die kale benen? Wie heeft dat ooit bedacht? Omdat het niet mooi is? Ja zeg, dát ga ik haar niet wijsmaken. En waarom doe ík daaraan mee?

Masseren

Ik stamel: ‘Het is een massage-apparaat, ik ga me lekker masseren.’ ‘Oh, oké.’ En weg is ze. Mij met een rood hoofd achterlatend. Ik heb zojuist voor het eerst tegen mijn dochter gelogen. Ik moet er niet aan denken dat zij straks ook de prachtige blonde haartjes op haar benen weghaalt, omdat ze mij dat heeft zien doen.

Vroeger

Want zo werkt het. Ik heb mijn moeder met haar prehistorische epilator in de badkamer zien zitten. Ik heb haar geïrriteerd over de terugkerende stoppels zien strijken. Afkeurend zien kijken naar de kreukels in haar net wakkere gezicht. Naar haar bolle buikje. Naar haar grijze haren. Zoals zij haar moeder afkeurend naar haar ouder wordende lichaam heeft zien kijken. Maar ikzelf herinner me vooral de zalige warmte, zachtheid en geur van het lijf van mijn moeder. Hoe heerlijk het was om daarin te verdwijnen. Ook nu ze ouder wordt, vind ik haar mooi. Net zoals ik mijn oma prachtig vond. Oma had vier kinderen gekregen met een keizersnee. En dat ging vroeger niet met een keurig klein sneetje bij de bikinilijn. Ze was zo vaak overdwars opengehaald dat ze zelfs geen navel meer had. En sinds haar borstkanker miste ze ook nog een borst. Als ze onder de douche stond en een deuntje neuriede, hield ik haar borstprothese tegen me aan en danste ermee door de slaapkamer. Het voelde lekker zacht, en het rook vertrouwd naar oma.

Oma

Na het douchen smeerde oma zich in met Nivea. Ik mocht haar rug doen. Grote likken witte crème uit het blauwe blikje smeerde ik op haar dunne zachte witte velletje. Dan hielp ik haar in haar korset. En daarna in haar panty. Ik keek. Naar de rimpels in haar huid, haar kromgetrokken vingers, haar knokige voeten vol eksterogen. Naar hoe ze haar dunne grijze haren föhnde en zich opmaakte. Potloodje bij de wenkbrauwen. Beetje blush. Ik mocht haar helpen met het kiezen van een ketting en bijpassende oorbellen. Een magische metamorfose, waarbij ik mocht helpen versieren, zo voelde dat. Maar als ze zag dat ik naar haar keek, zei ze: ‘Ouwe heks ben ik, hè?’ Dat vond ik altijd zo gek. Ik vond haar lieve lijf volmaakt.

Versieren

Als ik ben aangekleed, loop ik naar de spiegel om me op te maken. Afkeurend begroet ik een nieuwe grijze haar en ineens besef ik dat ik hetzelfde doe. Dat ik naar mezelf kijk zoals zij naar zichzelf keken. Dat ik ben vergeten naar mezelf te kijken zoals ik vroeger naar hen keek. Zoals mijn dochter naar mij kijkt. En ik neem me voor mezelf nooit meer af te keuren. ‘Mama? Wat doe je nu?’ Simcha staat ineens weer naast me. Trots kijk ik haar aan en zeg: ‘Ik ben me aan het versieren.’ ‘Dat ga ik ook doen!’ zegt ze en ze duikt haar verkleedkist in. Als ik straks terugkom van mijn afspraak, gaan we samen taart eten. Om te vieren dat ik weer een paar prachtige nieuwe grijze haren heb gekregen!