Waar vakantie goed voor is

Jasper wil met zijn gezin op vakantie. Maar waar naar toe? Om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen, was een reis op zich. Totdat het woord 'Kenia' viel. Een bijzondere bestemming, die zelfs resulteerde in gezinsuitbreiding.

Met de vakantie voor de deur is het keuzes maken bij ons thuis. Wij, de ouders, hebben onze voorkeur: het beste samengevat met woorden als ‘rustig’ en ‘authentiek’. Onze kinderen niet. Het lijstje van Jade (11) en Moos (2) begint met een zwembad en eindigt bij een bar in het zwembad waaraan je drankjes kunt bestellen of een speeltuin met een ‘hommel’ (de ‘sch-klank’ is voor Moos nog een brug te ver).

Geschreven door

Jasper Rombout

Een echt gesprek

Gelukkig zijn we het over sommige dingen ook eens. Er moet zon zijn, de bestemming moet niet te ver weg zijn en er moet verkoeling in de buurt zijn. Hoe bijzonder je als mens ook denkt te zijn, je blijkt zo doorsnee als de pest. En dus? Dus puzzel je als ouders wat. We bekeken online wat campings in Zuid-Frankrijk, flirtten met huizen op Ibiza en openden onze harten zelfs even voor Bulgarije. Na de derde avond waarop ik vier uur heerlijke plaatjes bekeek op de site van Neckermann, raakten we ineens in een gesprek verwikkeld. Een echt gesprek. Over het nut en doel van vakantie.

Zonder wekkers en telefoon

Natuurlijk, op vakantie zijn we weg van thuis, werk en school. Zonder wekkers, telefoon of deurbel. Gewoon samen, eens een dag ‘verspillen’ in de schaduw van een boom of langs de rand van een zwembad. Zonder dat het eten stipt op tijd op tafel moet, de oudste naar dansles of de jongste elk moment naar bed.
Op vakantie ‘klink je in’ als gezin. Je bent 24 uur per dag samen, liefst twee weken of langer aaneen. Wij ontwikkelen dan nieuwe routines en grapjes waar we maanden mee vooruit kunnen. En je hebt de tijd om écht te praten. Lang en doelloos, maar daarom juist zo waardevol. Vakantie bouwt iets op waar je als gezin een jaar op kan teren.
Allemaal waar.

Anders binnen

Maar eigenlijk, zo kwamen wij erachter, vinden wij dat een vakantie méér moet zijn dan dat. ‘Ik wil ook echt iets zien, iets leren en ervaren,’ zo vatte mijn meisje het samen. ‘Ik wil dat de kinderen ook iets leren.’ Ze werd ondertussen fanatiek, dat begrijp je. En toen kwam het: ‘Ze mogen best meekrijgen hoe goed ze het hier hebben.’ De plaatjes van prachtige stranden in Kroatië, charmante hotels in Italië en vette waterparadijzen in Turkije kwamen ineens anders binnen.
We hebben het daarna een paar dagen niet meer over onze vakantie gehad. Tot we aan tafel zaten. ‘Het liefst zou ik ze Thailand laten zien,’ floepte mijn vrouw eruit. ‘De mensen daar zijn zo oprecht lief, zo behulpzaam en gelukkig met wat ze hebben.’ Ik kwam niet verder dan: ‘Hmmm.’
Tuurlijk, Thailand, daar droom ik ook van. En toch, het lange vliegen en de prijs, die dingen weerhouden me van zo’n reis. ‘Misschien als Moos wat ouder is,’ hoorde ik mezelf zeggen. En ’s avonds keek ik weer uren vakantieplaatjes bij Neckermann.

Eens geen kattenfilmpjes

De wending kwam op een onverwacht moment. Een goede kennis op Facebook postte eens geen kattenfilmpjes of foto’s van eten, maar een verhaal van haar reis naar Kenia. Niet voor werk of vakantie, maar om het rescue centre te bezoeken waar zij een paar weeskinderen sponsort. Haar foto’s met summier bijschrift over vijftig lachende jongens en meisjes die voor het eerst het strand bezochten, de zee zagen en frietjes aten in een heus restaurant waren even hartverwarmend als hartverscheurend.
Ik schaamde me. Omdat ik de avond ervoor bestemmingen had laten afvallen, omdat het strand geen zand had, maar kiezels. Of het peuterbadje volgens iemand op Zoover onverwarmd was.

Weeskinderen in Kenia die voor het eerst het strand bezoeken.

‘Broer’ Faida

Je voelt ʼm vast al aankomen: wat begon met een duimpje bij een bericht, liep uit op het sponsoren van Faida, een vrolijke grappenmaker van twaalf. Zijn vader heeft het gezin verlaten en zijn moeder is zwaar gehandicapt. Het jochie staat er alleen voor en is afhankelijk van anderen. Die anderen zijn er gelukkig, in de vorm van de Nederlandse Fahari Foundation, geleid door Lae-titia en Bas Giling. Een bijzonder koppel dat met anderen goed doet in deze wereld. En via hen kunnen wij als gezin iets kleins bijdragen: Faida’s schoolgeld betalen.
Aan tafel met onze kinderen blijkt ‘broer’ Faida een veel geliefder onderwerp dan een vakantiebestemming. ‘Hoe zit dat dan met zijn ouders?’, ‘Gaat hij naar school?’ en ‘Weet hij dat wij bestaan?’ En: ‘Kunnen wij hem brieven sturen?’

Faida, de aangenomen zoon van Jasper.

Zijn best

Als er geen negatief reisadvies zou hebben gegolden voor Kenia, hadden we denk ik meteen een reis geboekt. Dat voelt gek. Of eigenlijk: ik voel me daar eerder schuldig over. Faida woont daar, maar wij durven er niet naartoe op vakantie. Zonder dat we weten of de zwembaden daar verwarmd zijn of niet. Dat zegt het eerste briefje dat we van hem kregen niet. Daarin vertelt hij alleen dat hij van ons houdt. En van wiskunde. En dat hij erg zijn best zal doen op school. Slik.

Heb jij een tip waar we onze meiden dit jaar verantwoord kennis kunnen laten maken met Afrika? We staan open voor suggesties!