Peutercrisis
Klaar voor vertrek naar een zonnig oord zat ik met mijn man en zesjarige dochter wat te drinken op het vliegveld. Een moeder met een baby in een draagzak en peuter aan de hand snelde half rennend voorbij. Met haar vrije hand trok ze een enorme koffer voort. Tot haar dochter struikelde en hartverscheurend begon te huilen. De moeder zag dat het ernst was en ging op de grond zitten om het kind te troosten. Hoewel haar tempo van daarvoor verried dat ze haast had, nam ze de tijd. Aan de gierende uithalen van haar kind te horen, zat er ook niks anders op. Deze crisis moest eerst bezworen worden.
Vol goede bedoelingen
De ene na de andere voorbijganger stopte bij het drietal om te vragen of alles in orde was. Een mevrouw bood een snoepje aan – dat de moeder vriendelijk maar kordaat afwees – en een meneer probeerde het meisje af te leiden met een gek gezicht – wat tot een nog dramatischer gilaanval leidde. Ik moest me inhouden om niet ook mijn hulp aan te bieden. Ik moet er namelijk niet aan denken om alleen met een baby en peuter op reis te zijn en dan ook nog eens een hysterisch huilend kind te moeten kalmeren. Met twee volwassenen en één zesjarige vind ik reizen al best een opgave. Maar ik meende te zien dat deze moeder meer last had van de hordes vreemdelingen vol goede bedoelingen, dan dat het haar hielp.
Handige tips
Hoe weet je eigenlijk of je een ouder met hysterisch kind moet helpen of niet? En hoe laat je merken dat je een worstelende collega-moeder of- vader steunt zonder alleen maar stress toe te voegen aan de situatie? Deze do's en don'ts die ik tegenkwam op de site Sugarpop, zijn wat mij betreft een goede leidraad.
Do's
Bedenk eerst of je écht iets kunt doen voor die worstelende ouder of dat jouw ingrijpen waarschijnlijk alleen maar meer stress oplevert. Vraag het de ouder in distress, als je het niet zeker weet. In het geval van de moeder op het vliegveld kwamen veel voorbijgangers ongevraagd snoepjes uitdelen of de peuter opvrolijken. Het hielp niet.
Zie je iets kleins dat je meteen kunt doen, doe het dan. Bijvoorbeeld een weggeschopte knuffel terugbrengen.
Kijk met een meelevende glimlach (niet blijven staren!) of zeg even 'Sterkte' of 'Vervelend'. Midden in zo'n kindcrisis kan dat het toch even een goed gevoel geven als vreemden compassie tonen.
Als de crisis is bezworen en je komt die vader of moeder weer tegen, trakteer dan op een kop koffie. Is hij of zij vast aan toe!
Als je gaat helpen, laat dan weten dat je zelf vader/moeder/oma/opa/tante bent. Zo weet de worstelende ouder dat je hem begrijpt en niet een of andere weirdo bent.
Grijp zeker in als je ziet dat er gevaar dreigt, zoals een kind dat door de crisis met broertje of zusje ongemerkt wegloopt of een veegwagentje dat de worstelende ouder en kinderen dreigt te overrijden.
Don'ts:
Raak een vreemd kind niet zomaar aan en geef ook geen snoepje zonder het eerst aan de vader of moeder voor te leggen. Ga er sowieso niet vanuit dat je de crisis beter op kunt lossen dan de ouder zelf.
Geef nooit (goedbedoeld) advies hoe de ouder het beter kan aanpakken. Hij of zij doet z'n uiterste best en heeft daar – zeker op dat moment – niets aan.
Denk na voor je ongevraagd andermans spullen aanraakt. Als een tas of knuffel een eind verderop ligt, is het logisch om deze op te rapen en te brengen. Maar bij de moeder op het vliegveld rolde een voorbijganger haar koffer iets dichterbij en daar schrok ze van.
Ga niet stilstaan en staren. Niemand is blij met publiek als z'n kind een meltdown heeft.
Bron: Popsugar
