'We vertellen Simcha dat opa niet zo lang meer bij ons zal zijn'

De opa van Simcha is ziek en zal niet lang meer leven. Lisa vertelt dit aan haar dochter en dat zal even heel moeilijk zijn, want Simcha wil geen leven zonder opa. Toch proberen ze er het beste van te maken en veel samen te zijn.

Opa is weer thuis

Na een week in het ziekenhuis komt opa weer thuis. Voetje voor voetje schuifelt hij aan mijn arm naar zijn stoel in de woonkamer. In zijn bleke, smalle gezicht glinsteren zijn ogen. Wat heeft hij ernaar verlangd om weer hier te zijn. In het huis dat we speciaal voor hem en oma hebben gebouwd naast onze woning.

Simcha rent naar binnen om opa een knuffel en haar zelfgebakken koekjes te geven, en gaat dan weer met de buurjongens spelen. Oma legt een dekentje over zijn benen, een kruik op schoot. Terwijl Norah door de kamer kruipt en de kastjes leeghaalt, smeer ik boterhammen en zet thee.

Opa is ziek

Opa is ziek. Zijn hart is zo slecht dat ze hem niet meer zullen opereren. Hij is te oud en er is al te vaak aan hem gesleuteld. Hij heeft het benauwd en heeft geen energie. Maar we voelen ons ook dankbaar. Hier hebben we het allemaal om gedaan. De grote verbouwing. De spannende verhuizing van mijn schoonouders na 45 jaar in hetzelfde huis te hebben gewoond. Op hoge leeftijd gooiden zij hun hele bestaan om, opdat ze ons om zich heen zouden hebben als het minder zou worden.

Nu is dat moment aangebroken. Peter kon ze midden in de nacht naar de spoedeisende hulp brengen, toen opa een week geleden niet goed werd. We konden oma elke dag naar het ziekenhuis brengen toen opa daar lag. En nu hij weer thuis is, kan Peter ’s nachts bij hem waken als hij zich niet durft over te geven aan de slaap.

Opa’s negentigste levensjaar

Het is lastig om te moeten aanzien hoe het langzaam minder wordt en te moeten aanvaarden dat we niet veel kunnen doen. We kunnen er alleen zijn. Het is ontroerend hoe we verbonden zijn. Er komt een rollator waarmee opa voorzichtig door de kamer loopt, terwijl Norah een krukje voor zich uit duwt en zo haar eerste stapjes zet. Ze gaan gelijk op, alleen kijken ze de andere kant uit. Opa naar achteren, met weemoed naar het leven dat hij had. En Norah vooruit. Met vrolijke tred, met een heel leven voor zich.

Binnenkort vieren we Norahs eerste verjaardag en we vragen ons af of opa rond dezelfde tijd aan zijn negentigste levensjaar mag beginnen. Terwijl opa naar mooie muziek luistert, deint Norah erop heen en weer. Als we met elkaar eten, zitten ze naast elkaar te genieten.

Norah stopt haar knuistjes in haar mond en maakt gelukzalige geluidjes bij de nieuwe smaken die ze ontdekt. En opa schept nog een beetje op van wat misschien wel zijn laatste maaltje met ons allen zal zijn. Zo delen we heel bewust het leven. We vertellen Simcha dat opa niet zo lang meer bij ons zal zijn. Even is dat heel moeilijk. Ze wil geen leven zonder opa. Maar we besluiten te proberen om evenveel te houden van het einde van opa’s leven, als we hebben gehouden van zijn leven zelf.