'Wij kunnen dit: door los te laten'

Het hoge woord is eruit. De scholen gaan drie weken dicht. Ergens opgelucht door het besluit, benauwt het Linda toch wel. Hoe zal dat gaan nu haar twee kinderen niet naar school gaan (4 en 6) en zij thuiswerkt? En dan is het zover. 'Dagschema’s zijn bestudeerd, ideeën opgedaan via Facebook. Er is beschaafd ingeslagen. Dit kan niet misgaan. Dit kan ik!'

Geen gewone maandagochtend

Terwijl NPO Zappelin mijn ochtendtaken overneemt en we de pyjama-ochtend iets verlengen, duik ik nog even snel achter de laptop. Even de e-mails checken om me vervolgens te verliezen in discussies op Facebook. Inmiddels word ik eraan herinnert dat dit geen gewone maandagochtend is. De tv is zijn kracht verloren en het lijkt alsof mijn slaapkamer wordt afgebroken. Het schema ritme, reinheid, regelmaat, zit er nog niet echt in. Het is inmiddels half 10 en van het hele idee om om 9.00 uur beneden te zitten voor de ‘werkend leren’-activiteiten komt helemaal niets terecht. Ik herpak mezelf – want ik kan dit – en we gaan ons aankleden, maken de bedden op en gaan naar beneden. Giechelend zitten we rondom de kleine tafel voor ons geïmproviseerde kringgesprek. We gaan kleuren, vervolgens fruit eten en buitenspelen in de tuin. Dit gaat soepel: geen vuiltje aan de lucht. Dit kan ik!

‘Ik vind het stom dat je juf bent’

Met een kop thee in mijn handen zit ik op de picknickbank in onze achtertuin te dromen van een carrièreswitch. Totdat mijn dochter van zes zich bij me meldt met tranen in haar ogen en een pruillip. ‘Ik verveel me mama, en ik mis mijn vriendinnen.’ Ik steek van wal met mijn zorgvuldig ingestuurde virus-uitleg, maar tref geen doel. ‘En ik vind het stom dat je juf bent, ik wil dat je mama bent’, kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd. Tot zover mijn carrière als ‘mama-juf’.

Geschreven door

Linda Bouritius-Colenbrander

Linda Bouritius Photography

Na de lunch ga ik vol goede moed verder en is het tijd de ‘dagopdracht’ uit het bakje vol zorgvuldig opgevouwen vouwblaadjes te vissen. Paaseieren zoeken! Met mijn beste bedoelingen, nog vervuld van trots over ons geweldig fijn bedachte activiteitenbakje, pak ik de paaseieren. Totdat ik me omdraai en twee paar ogen mij wat sip aankijken. ‘We hebben helemaal geen zin in paaseieren zoeken, mam. Dat is saai.’

Ondertussen wordt de behoefte om even achter mijn laptop te gaan zitten steeds sterker. Gewoon heel even mijn mails checken, even afstemmen met collega’s, contact met andere mensen die ook thuiszitten met hun kinderen. Ik doe nog een kansloze poging ze te herinneren aan onze afspraken, dat ook ik even wat tijd voor mijzelf zou krijgen. Maar maak dat een vier- en zesjarige maar duidelijk. En het oordeel is geveld. De laptop blijft dicht.

Een dag van samen zijn

Ik bedenk me: hoe harder ik nu ga proberen tijd voor mezelf af te dwingen, hoe gefrustreerder ik ga raken. En dus kruip ik op het bed van mijn zoon voor een kussengevecht. Niets schema: volledig ongepland en onbedoeld. De vloer is lava en we hebben de grootste schik. En terwijl het kussengevecht verandert in een kussen/toren/helling/glijbaan, glip ik er stilletjes tussenuit om even achter mijn laptop te kruipen. En terwijl de mails langzaam binnenkomen en ongeruste appjes me weer bereiken, besef ik me vooral dat ik dit kan. Ik kan dit.

Wij kunnen dit: door los te laten. In mijn slaapkamer wordt inmiddels een modeshow gehouden, het is een zooitje, maar wat maakt het uit. Morgen gaan we gewoon samen opruimen, mama’s kast uitzoeken en opvouwen: werkend leren noemen ze dat toch? De school heeft inmiddels gemaild en de werkboekjes kunnen worden opgehaald. Morgen weer een dag. Een nieuwe poging tot het aanbrengen van wat ritme in de dag, maar vooral ook een dag van samen zijn. Want dat is ergens ook heel bijzonder. Ik krijg drie weken de unieke kans mee te spelen in de wereld van mijn kinderen. Dat wil ik pas echt kunnen.

thuiswerken corona