Ze sloopt ons nacht voor nacht

Slapeloosheid is een killer, zo ontdekten Jasper en zijn Jon. 'Je kind is ineens je tegenstander, je kwelgeest. Je beul.' Hun verlossing zat in een wijsheid waar zij als ouders van nu wat moeite mee hadden.

Je deelt als mens in deze tijd vooral de dingen waar je trots op bent. Eerste stapjes, gekke woordjes of een schaterlach. Je belt je ouders bij mijlpalen en pronkt bij bezoek met alle nieuwe trucjes (‘laat ome Roh je dansje eens zien’). En alhoewel het gezegde luidt ‘gedeelde smart is halve smart, gedeelde vreugd is dubbel vreugd’, leeft de mens van nu daar niet echt naar. Ik weet nog goed dat we, anderhalf jaar voor Moos, een miskraam hadden. Wij, twee naïeve fladderaars, hadden nooit bedacht dat het mis kon gaan. Dus ja, wij hadden het vanaf de eerste predictor gedeeld. Met Jan en alleman, van de familie tot de bakker en de slager, zelfs het meisje van de supermarkt; iedereen wist in week vijf dat wij zwanger waren. Toen het dus misging na 11 weken, konden we niet anders dan ook dat delen.

Geschreven door

Jasper Rombout

Tandvlees en paniek

Wat bleek dat een zegening die we zelf nooit zouden hebben opgezocht. Er kwam liefde uit alle hoeken en gaten; we kregen bloemen van bekenden, pannetjes soep van buren en vooral heel veel goede energie. Het trok ons door die tijd.
Ik moet daar nu aan terugdenken. Nu we op ons tandvlees lopen. Moe, verslagen, overprikkeld. Moos houdt ons als een maand of twee ’s nachts wakker. Het begon met moeilijk in slaap komen, waardoor een van ons twee de avond al kan vergeten. En nu komt daar de ene na de andere slecht nacht bij.

Kwelgeest

Het begint met een schreeuw in de nacht. Dan begint het bal. Moos is in een soort van halfslaap, bang en ontroostbaar. Ik doorgaans moe en radeloos. En bang dat het hele huis wakker zal worden. Dus begin ik te wandelen. Eerst rondjes door de kinderkamer, uiteraard zonder effect. Dan een wandeling naar beneden, zo ver mogelijk af van de slapers. Tot in het park achter ons huis wel. Soms wel tot vlak voor vijven.
In het begin was het lastig. Vervelend op zijn hoogst. Maar toen de weken verstreken, werd slaaptekort een f*cking killer. Het trapt nacht na nacht alles onderuit. Je geduld, je mildheid, je liefde zelfs. Een kind, je kind, is ineens je tegenstander geworden. Je kwelgeest, je beul. Niet iets om van te houden.

Snap dat baby shaken

Ik hoop dat iedereen me goed begrijpt als ik dit schrijf, maar ik snap ineens dat zoiets als baby shaken syndroom überhaupt bestaat. Ik begrijp dat ouders die het veel zwaarder hebben dan wij in een staat van radeloosheid komen. Ik heb Moos ’s nachts heel wat keren gesmeekt. Of ze alsjeblieft wilde ophouden. Ze hoefde niet eens per se te slapen, maar of alleen het geluid maar uit mocht. Zodat ik haar in stilte urenlang kon wiegen. En ja, dan komt de volgende schreeuw alleen maar harder binnen.
De prikkel van een huil, de specifieke huil van je eigen kind, bouwt zich op onder je huid. Niet anders bijvoorbeeld dan fysieke pijn dat óp je huid ook doet. Tientallen kleine speldenprikjes die samen kunnen cumuleren tot een helse zenuwpijn.

Bang voor boven

Je wordt bang voor die pijn. Wij wel in elk geval. Hoe vaak ik niet naast Moos zat, dat ze eindelijk sliep, maar ik niet de kamer uit durfde. Of eindelijk op de gang in mijn passen werd bevroren door onze krakende trap. Hoe vaak we niet ‘s avonds te lang op de bank bleven zitten, bang dat we de lont zouden aansteken in onze gang naar bed.
Na zulke nachten is je hoofd gevuld met watten. Vind je je sleutels na lang zoeken terug in de koelkast, is je lontje korter en vaatje waaruit pais en vree getapt kan worden heel wat minder vol dan anders. Je staat op overleven. Met het eten, met het tandenpoetsen met alle aanwijzingen die je geeft. (‘We doen zachtjes met de dieren Moos. ZACHTJES!’)

De huid is dun

Mijn lief heeft het het zwaarst. Ik werk buiten de deur, zij draagt het gezin. Zit dus bijna 24 uur van de dag met Moos, heeft geen pauze van haar energie, haar prikkel en haar specifieke huil. Mijn moeder vroeg me vorige week hoe het ons ging. Ik besloot eerlijk te zijn. Hoorde mezelf zeggen: ‘alle uitdagingen van vandaag zouden we prima aankunnen. Als we niet als zo gesloopt zouden zijn. En Jon, bij Jon is de huid dun’. Dat is een litteken uit het verleden, maar onze peuterpuber wrijft daar overdag en ’s nachts heel ruw overheen.
De laatste twee weken ben ik bijgesprongen. Noem het te laat, noem het wat je wilt. Ik draai meer nachten mee, neem Moos overdag en ’s avonds bewust over. Uit het huis, of in elk geval even weg bij Jon. Zodat haar ‘huid’ zich wat kan herstellen. Ze even adem heeft. Met een magazine in bad, een wandeling met de hond. Laatst hoorde ik haar verzuchten dat boodschappen doen zonder Moos al een verademing is. Ik bedoel maar.

Door de schaamte

Wij hebben hulp gevraagd en openheid gegeven. Dwars door de schaamte heen hebben we ons met het echte verhaal afgemeld voor feestjes, uitjes en verjaardagen. En het effect is wonderbaarlijk. In plaats van commentaar krijgen we steun. Zoveel mensen die het blijken te herkennen. Ons Moosje mag uit logeren bij oma, onze Bella wordt door de liefste mensen uitgelaten en het is wachten op de eerste pannetjes eten. Zo delen wij de smart.