Het gemis van mama bij elke mijlpaal

Radio- en tv-presentatrice Lisa Wade (37) is samen met regisseur Peter Blom. Hij is vader 
van Grover, Muriel en Rinke en samen kregen ze dochter 
Simcha (3). Deze keer vertelt ze over de afwezigheid van Rinke's moeder tijdens zijn diploma-uitreiking.

Vanavond krijgt Rinke zijn diploma. Ik breng hem met de auto naar Amsterdam. Hij ziet er geweldig uit. Hij draagt de stropdas die Peter aan had toen we trouwden. En het nette jasje en de witte blouse die hij droeg bij de begrafenis van zijn moeder. Het einde van een tijdperk middelbare school. Het gaat vanavond even helemaal over hem en dus wordt Simcha voor het eerst naar bed gebracht door een meisje uit de buurt. Ze is de lievelingsoppas van alle kinderen uit de straat. En ze heet Lieve. Dat moet dus goed komen. Twee mijlpalen op een avond. Het is een gedenkwaardige dag.

Geschreven door

Lisa Wade

‘Haar afwezigheid vliegt me aan’

We praten niet veel. Rinke is zenuwachtig. Iedereen komt straks speciaal voor hem. Zijn broer en zus, opa en oma, zijn vriendinnetje met haar gezin en de familie van zijn moeder. Als we aan komen rijden, staan ze allemaal bij elkaar voor de ingang van de school te wachten. Met enveloppen en cadeautjes in de hand. Net als bij zijn afscheid van de lagere school. Alleen zijn moeder is er dit keer niet bij (zij overleed een paar jaar geleden plotseling. Lisa was toen al met Peter en was net zwanger van hun eerste kind, red.) Ik begroet iedereen en voeg me bij het gezelschap. Maar de aanwezigheid van haar afwezigheid vliegt me aan. Als Rinke met zijn klas in de aula wordt onthaald, joel ik de longen uit mijn lijf. Ik ben diep ontroerd als hij het podium op wordt geroepen om zijn diploma in ontvangst te nemen. Wat was het spannend of hem dit zou lukken. Ze vertellen dat hij zo’n lieve jongen is, dat hij een moeilijke tijd heeft gehad, maar dat hij het toch heeft gehaald.

‘Wat is mijn plek nu?’

Ik knal uit elkaar van trots. En toch, als we hem na afloop mogen feliciteren, weet ik me even geen raad. In zijn ogen zie ik dat zij het is die hij op dit moment om de nek wil vallen. En ik besef dat dit net zo zal zijn als hij ooit gaat trouwen, of als hij kinderen krijgt. Ineens weet ik mijn plek even niet. Hoor ik naast zijn vader, die hem er zo doorheen heeft getrokken en die hem als eerste uitbundig om z’n nek valt? Of wacht ik tot de familie van zijn moeder is geweest? Ik vraag me af wat zijn moeder vandaag zou hebben gedaan. Had ze een brommer voor hem gekocht? Een feestje voor hem gegeven? Doe ik het wel goed? Doe ik wel genoeg? Het is de onzekerheid die erbij hoort als je de plaats inneemt van een ander die niet gemist kan worden.

De pijn die blijft

‘Wat was mama hier graag bij geweest’, stamelt Rinke in de auto op weg naar huis. Mijn hart schrijnt. Op een dag die alleen maar blij zou moeten zijn, voelt hij nog meer de pijn. Een pijn die ik nooit bij hem zal kunnen wegmaken. Wat ik ook doe. Sterker nog, ik zal moeten accepteren dat mijn uitingen van liefde haar afwezigheid zelfs nog duidelijker omhoog kunnen halen.

Onvervangbaar

Als we thuiskomen is Simcha nog steeds wakker. Ik betaal Lieve en ga vlug naar boven. ‘Mammie! Ik had op jou gewacht!’ ‘Kon je niet slapen, schat?’ ‘Ik kan alleen lekker slapen als jij er bent.’ Ik ga naast haar op de grond zitten. Ze glimlacht terwijl ze mijn hand stevig tegen haar wang drukt. ‘Mama is er weer, alles is goed.’ Ik blijf net zo lang bij haar tot ze slaapt, leg de deken over haar heen en loop zachtjes naar beneden om Rinke’s bloemen in een vaas te zetten.