Claire (28) kwam in de vervroegde overgang: ‘De overgang, dat is toch voor vrouwen van boven de 50?’

Claire (28) droomt van een groot gezin. Op haar 23ste wordt gelukkig ‘ongelukje’ Toby geboren. Daarna lukt het niet meer om zwanger te worden.

‘Onze ellende begon toen ik mijn spiraal eruit liet halen. Mijn zoon Toby was 2 jaar toen we besloten voor een tweede kind te gaan. Tot die tijd duurde mijn cyclus altijd precies 28 dagen. Nadat mijn spiraal eruit was, werd ik een paar keer om de twee weken ongesteld. Daarna opeens pas weer na zes weken. Omdat we graag nog een kind wilden, ging ik al vrij snel naar de huisarts. Die eerste keer kon hij me nog geruststellen. Ik moest het nog maar een maand of twee aankijken. Als het dan niet beter ging, kwam ik gewoon nog een keer terug.

Eitjes en cystes op elkaar gepropt

Na een paar maanden was mijn cyclus nog steeds onregelmatig. Ik kwam bij een andere huisarts terecht, die voor de zekerheid mijn bloed wilde laten onderzoeken. Na twee weken belde hij me op: mijn schildklier bleek het niet goed te doen. Daar baalde ik van, want ik wist dat ik dan aan de medicijnen moest. Hij stuurde me door naar de specialist. Die raadde me aan mijn eierstokken te laten nakijken. Tijdens de echo zagen de artsen dat er bij mijn eileiders allemaal eitjes en cystes op elkaar gepropt zaten. Veel eitjes, dat leek goed nieuws, maar doordat er cystes bij zaten, zag het er juist niet zo best uit. De specialist liet gedurende een paar maanden op verschillende tijdstippen bloed bij mij afnemen om te kijken of er toch niet iets aan de hand was op hormonaal gebied. Van hem kreeg ik écht slecht nieuws: “We moeten jullie teleurstellen, je zit in de overgang.”

Niet levensvatbaar

De overgang, dat is toch voor vrouwen van boven de 50? Ik was pas 26, in de bloei van mijn leven! Huilend kwam ik thuis. Ik voelde me in één klap afgeschreven. Was ik nu al helemaal onvruchtbaar of had ik nog een kans op een kind? Ik werd doorgestuurd naar het Erasmusziekenhuis in Rotterdam voor verder onderzoek. Na twee weken kregen we te horen dat bepaalde hormonale waarden dusdanig slecht waren, dat ik niet eens meer voor een ivf-behandeling in aanmerking kwam. Mijn eitjes waren door de overgang niet langer levensvatbaar. Weer kon je me opvegen.

We hadden onze hoop op ivf gevestigd, en nu kregen we te horen dat ook die weg was afgesloten. Mijn vriend Mike vond het vooral rot voor mij, ik moest die last met me meedragen. Ik vond het ook naar voor hem en zei dat hij bij me weg kon gaan, zodat hij met een ander nog kinderen kon krijgen. Dat wilde hij niet. “Ik hou van jóú, ik heb voor jou gekozen, wat er ook gebeurt,” zei hij. Ik geloofde hem wel, maar toch ook weer niet. Ik zat niet lekker in mijn vel. Iedereen van mijn leeftijd was bezig met zwanger worden, met een nieuw leven. En ik ging de volgende fase al in.

Lees ook: ‘Kijkoperaties, IUI-behandelingen, niets hielp’

Versneld ivf-traject

Drie maanden later mocht ik terugkomen in het ziekenhuis om te kijken hoe het ging. De assistente vroeg of ik weer bij de gewone gynaecoloog wilde, of bij een gynaecoloog die ook professor was in de voortplantingsgeneeskunde. Gelukkig koos ik voor de tweede mogelijkheid, want deze professor zei dat hij nog wel heil zag in een ivf-behandeling. Ik wilde meteen Mike bellen, maar hij zat in Somalië voor zijn werk bij het korps mariniers. Ik moest wachten totdat híj contact opnam. Doordat ik in de overgang zat, kwamen we in aanmerking voor een versneld traject. Er was dus wel haast bij.

Mike was nog niet terug of we zaten al bij een informatiebijeenkomst, de volgende dag kregen we prikinstructies. Alles ging in sneltreinvaart. We kregen weer hoop, ik werd weer vrolijk. Maar ik was ook bang voor een eventuele teleurstelling. Bij de eerste echo was een aantal eicellen te zien. Deze keer was dat wél goed nieuws, omdat ze waren opgewekt door de hormonen die ik had ingespoten. Ik voelde de hoop op een zwangerschap groeien. Meteen uit het ziekenhuis haalde ik chocolaatjes om het te vieren, en ik kocht iets van Playmobil voor Toby.

Maar de tweede echo viel weer tegen. De eiblaasjes hadden gegroeid moeten zijn en dat was niet het geval. We gingen nog een week door met de prikken, maar die hielpen niet. Alles was voor niks geweest. Die hormooninjecties die mijn man me elke avond moest geven, dat onnatuurlijke gevoel dat hij mij moest prikken, terwijl andere stellen gezellig vrijen. En dat je dan in zo’n ongelooflijk kil kamertje te horen krijgt dat het allemaal voor niets is is geweest.

Mazzel dat we al een kind hebben

Stukje bij beetje begon ik overgangsklachten te krijgen. Ik was moe, kwam meer dan 10 kilo aan en had last van opvliegers. Sta je daar in een winkel jezelf koelte toe te wuiven omdat het zweet je uitbreekt. Niemand die het snapt, want ik zie er niet uit als iemand die al in de overgang kan zijn. En dan die stemmingswisselingen… Soms stond ik vrolijk op, maar dan vroeg een vriendin hoe het met me ging en voelde ik me weer ellendig. Op zo’n moment kon ik alleen maar zitten huilen op de bank. Gelukkig kreeg ik via het ziekenhuis psychische hulp, want ik redde het niet alleen. De psycholoog adviseerde om alles eerlijk aan Toby te vertellen. Wat er met mijn lichaam aan de hand is, dat ik vaak verdrietig ben omdat ik geen baby’s meer kan krijgen, en wat me zo moe maakt. Dat heb ik gedaan, maar ik vond het wel moeilijk. Ik weet ook niet of Toby het echt snapt.

Vorige week was hij jarig en vroeg hij toch weer om een broertje of zusje. “Mama kan je die niet geven,” pers ik er dan uit. Het voelt als falen. Ik wil zo graag dat het normaal is, ook voor hem. Bij mij in de familie is niemand zo vroeg in de overgang geraakt. Waarom hoor ik bij het groepje van 1 à 2 procent dat dit spontaan overkomt? Mijn lijf is dertig jaar te vroeg begonnen aan een proces, en ik kan het niet tegenhouden. Aan de andere kant zie ik ook in dat ik geluk heb gehad. Ik ben zo blij dat ik destijds, eigenlijk per ongeluk, zwanger ben geworden en Toby heb gekregen. De overgang kwam op het moment dat anderen net aan kinderen gaan dénken. Wat een mazzel dat wij al een kind hebben.

Zus wil helpen

Sinds kort overwegen we nog een andere optie: eicel-donatie. Dan krijgen we een eicel van een donor, die via ivf wordt samengebracht met het sperma van Mike. Als dat samensmelt, plaatsen ze het embryo in mijn baarmoeder. Mijn zus heeft gezegd dat ze donor wil zijn. Ik vind dat wel ingewikkeld. En moeilijk. Dan moet zij dat hele traject met hormooninjecties door en ik weet hoe zwaar dat is. Maar het is geweldig dat ze het voor me wil doen. Zolang ik een baarmoeder heb, is eiceldonatie mogelijk. Het werkt in mijn voordeel dat ik pas 28 ben, maar voordat ik zoiets ga doen, wil ik me stabieler voelen. Mijn batterij is aardig leeg door de achtbaan waar ik de afgelopen twee jaar in heb gezeten. Gelukkig heb ik door deze situatie geleerd om goed voor mezelf te zorgen. Dat is dan weer een geluk bij een ongeluk.’

Lees ook: ‘Mijn eicel, niet mijn baby’

Vervroegde overgang

Gemiddeld stoppen vrouwen rond hun 51ste met menstrueren, dit is de menopauze. Vóór die laatste ongesteldheid hebben de meesten 5 tot 10 jaar lang overgangsverschijnselen, zoals opvliegers, slecht slapen en stemmingswisselingen. Bij 1 tot 2% van de vrouwen stopt de menstruatie voordat ze 40 jaar zijn: een vervroegde overgang. Soms komt het door een erfelijke aandoening, een ziekte, chemotherapie of bestraling. Soms is het onverklaarbaar.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Catelijne Elzes, met dank aan Freya, patiëntenvereniging voor vruchtbaarheidsproblematiek

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.