Kimberly's bevallingsverhaal: 'Dat ik mijn kind helemaal alleen zou krijgen, had ik nooit kunnen bedenken'

Die krampen, dat zijn gewoon voorweeën, dacht Kimberly (31). Die bevalling zou nog wel even op zich laten wachten. Dus stuurt ze haar vriend Johnathan (30) gewoon naar z’n werk. Maar dat bleek achteraf geen slimme zet...

‘Mijn eerste bevalling ging snel. Maar dat ik mijn tweede kind in minder dan een halfuur tijd zou krijgen, had ik nooit kunnen bedenken. En ook nog helemaal alleen, in het pikkedonker op ons bed, omdat ik niet eens tijd had om het licht aan te doen…

Onverwachts

“Als je weeën hebt dan weet je het wel,” zeiden mijn vriendinnen altijd. Ik was voor de eerste keer zwanger en had geen idee wat me te wachten stond. Mijn zwangerschap verliep perfect. Ik voelde me fit en de baby groeide volgens het boekje. Op de avond van de bevalling kreeg ik de slappe lach van mijn oom die grappen zat te maken. Toen ik uiteindelijk naar boven ging om te gaan slapen, begonnen de lichte krampen. Dat zal wel van die lachbui komen, dacht ik nog. De buikpijn stelde weinig voor, maar Johnathan belde toch de verloskundige omdat het wel toenam. Toen ze kwam checken hoeveel ontsluiting ik had, bleek ik al op vier centimeter te zitten. Op dat moment belandde ik in een weeënstorm. Na een uur begonnen de persweeën en binnen zes minuten werd onze zoon Diquéncio geboren.

Lopend wrak

Natuurlijk waarschuwde mijn verloskundige me dat een tweede bevalling nóg sneller kon gaan. Maar diep vanbinnen geloofde ik daar niets van; ik zal wel weer een uitzondering zijn, dacht ik. En daarom was ik er helemaal niet mee bezig toen ik drie jaar later weer zwanger raakte. Deze keer was mijn zwangerschap totaal anders. Waar ik me bij Diquéncio heerlijk voelde, was ik nu een wrak. Misselijkheid, brandend maagzuur, aambeien, blaasontsteking, een schimmelinfectie: ik vinkte ze allemaal af. Ik was moe en chagrijnig. “Je loopt als een pinguïn,” zei Johnathan met een grote glimlach. Ik kon het altijd wel waarderen wanneer hij me een beetje pestte, maar nu huilde ik tranen met tuiten. Hij schrok zich dood natuurlijk; zo kende hij me niet.

Lees ook: Aambeien en fissuren tijdens de zwangerschap: zó kom je ervan af

Geen echte weeën

“Het is belangrijk dat je al belt bij de eerste wee en niet pas wanneer je vliezen breken,” zei de verloskundige. Ik was achtendertig weken en twee dagen zwanger. Alle kleertjes hingen gewassen en gestreken in de kast, het huis was schoon. “Het zal nu snel komen,” zei mijn moeder toen ze me op mijn knieën achter de verwarming zag schoonmaken. Die avond had ik belachelijk veel zin in macaroni. Ik stond water te koken in de keuken toen ik een steek in mijn buik voelde. “Wil je even een stoel voor me pakken?” vroeg ik aan Johnathan. Hij keek me verbaasd aan. Ik kreeg een déjà vu, herkende de pijn, maar zocht er niets achter. Terwijl ik bezig was, werden de krampen erger. “Laten we alsjeblieft de verloskundige bellen,” zei Johnathan, maar ik was ervan overtuigd dat het geen echte weeën waren.

Vreemd gevoel

Het zeurende gevoel in mijn buik bleef, maar pijnlijk was het niet. Ik bracht na het eten Diquéncio naar bed en stapte onder de douche. “Kunnen we alsjeblieft de verloskundige bellen?” vroeg Johnathan opnieuw. Hij was zenuwachtig, omdat hij op het punt stond om aan zijn nachtdienst te beginnen. Ik vond het nog steeds niet nodig, maar aan de telefoon omschreef ik mijn buikpijn aan de verloskundige. “Het zijn waarschijnlijk voorweeën,” zei ze. “Doe vooral rustig aan, maar bel wel meteen als het erger wordt.”

Niks aan de hand

“Jij kunt gewoon gaan werken,” zei ik tegen Johnathan. Zijn kantoor is maar vijf minuten bij ons vandaan, dus hij kon snel thuis zijn als het heftiger werd. Zo ging ik die avond dus in mijn eentje naar bed. Ik sliep snel, maar werd soms wakker van een lichte kramp. Midden in de nacht schrok ik voor de zoveelste keer wakker. Ik had een vreemd, onbestemd gevoel, alsof er iets niet klopte, maar toch soesde ik weer weg. Totdat ik wakker werd met een zware druk op mijn bekken. Ik pakte mijn telefoon van het nachtkastje en belde Johnathan. “Je moet nu komen!” riep ik. “Het gaat beginnen!” Op dat moment braken mijn vliezen. Ik belde meteen de verloskundige. “Ik kom eraan!” zei ze, en: “Het is belangrijk dat je de voordeur alvast opendoet.” Maar ik voelde dat ik de trap helemaal niet meer af kon. Mijn benen waren slap en ik wist dat de baby onderweg was.

Paniek

Daar lag ik in het pikkedonker op ons bed. Plotseling kreeg ik een echte, heftige wee. Oh ja… Zo voelde dat. Vruchtwater golfde over het bed. Ik probeerde Johnathan nog een keer te bellen, maar hij nam niet op. Oh nee, schoot er door mijn hoofd. Moet ik dit alleen doen? En wat als Diquéncio wakker wordt en mij hier zo ziet? Ondertussen hoorde ik de verloskundige bij de dichte deur roepen, maar ik kon niet meer lopen. Tot mijn grote schrik begonnen de persweeën. Niet in paniek raken, Kimberly, sprak ik mezelf toe, maar ik was bang. Terwijl ik probeerde om bij het open raam te komen om de sleutel naar beneden te gooien, voelde ik het hoofdje van de baby al drukken. “Kimberly, je moet nu de deur openmaken!” schreeuwde de verloskundige.

Ik werd weer overvallen door een perswee en deze keer kon ik het niet meer ophouden. Ik ging liggen op mijn rug, met mijn benen gespreid, in de hoop dat ik de baby wat meer ruimte kon geven. Met al mijn kracht perste ik mijn dochter eruit. Ik pakte haar vast met mijn handen en schoof haar naar buiten. Ik legde haar op het bed en raakte volledig in paniek, omdat ze niet huilde. Snel gooide ik de sleutel alsnog uit het raam, waarna ik op het ruggetje van Richellety begon te kloppen en tikken. Al snel werd het schudden en toen dat ook niet werkte, gaf ik haar een klap op haar ruggetje. Ze begon keihard te schreeuwen, maar ik ben nog nooit zó opgelucht geweest.

Lees ook: Soms gaat het anders: ‘Wat zeur ik nou? Ik heb toch al een kind?’

En er was licht

De verloskundige en Johnathan kwamen tegelijkertijd de slaapkamer in gerend. Ik was helemaal kapot en kon niet meer op mijn benen staan. Elk spiertje in mijn lichaam trilde en net voordat ik op de grond zou vallen, tilde Johnathan me op en legde me op het bed. De verloskundige deed het licht aan en voor het eerst zagen we alle drie de baby. Een heerlijk bol en spekkig meisje. De verloskundige onderzocht ons uitgebreid, terwijl mijn lijf maar bleef schudden. Richellety was helemaal gezond en ik was niet eens uitgescheurd.

Ik kon er nauwelijks van genieten, want op dat moment begonnen de naweeën. Jeetje, wat een hel. Alles wat me vóór de bevalling bespaard was gebleven, kreeg ik nu dubbel en dwars terug. Ik kon mijn pasgeboren baby niet eens vasthouden, omdat ik steeds dubbelklapte van de pijn. Diquéncio was inmiddels wakker geworden en kwam met grote ogen naar zijn zusje kijken. Pas op dat moment besefte ik hoe bang ik was geweest. Niet alleen omdat ik alles in mijn eentje had moeten doen, maar ook omdat Richellety geen geluid had gemaakt. Wat als ze nooit was gaan ademhalen? En alles een heel andere wending had genomen?

Boeddhababy

Inmiddels zijn we vier maanden verder en als ik terugkijk op de bevalling, ben ik vooral heel trots. Niet alleen op mezelf, maar op álle vrouwen die een bevalling doorstaan. We zijn zo verschrikkelijk sterk, daar zijn we ons nauwelijks van bewust. Richellety is een vrolijke, blije baby. Ze lacht altijd en straalt wanneer ik haar uit bed pak. We noemen haar onze kleine boeddhababy, omdat ze zo lekker rond en vol is. Ook is ze pittig, want wanneer ze wakker wordt, snel uit bed wil en ongeduldig wordt, weet meteen de hele straat dat. Ze schreeuwt de longen uit haar kleine lijf. Diquéncio is een echte grote broer voor haar; lief en voorzichtig. Richellety vindt hem op haar beurt reuze interessant. Johnathan en ik zijn niet met een derde kind bezig, maar soms raden we voor de grap hoe snel de volgende bevalling bij mij zou gaan. Vijftien minuten? Tien? Misschien nog sneller… Wie zal het zeggen?’

Dit artikel is eerder verschenen in de rubriek ‘Soms gaat het anders’ in Ouders van nu Magazine – Auteur: Albertine Otten, Beeld: Shutterstock

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.