Kraamwerk: ‘Dit is hun achtste kind maar geen moment heb ik het gevoel van chaos’

Kraamverzorgende Gerdien (31) vertelt over die keer dat ze kraamde bij een gezin waar het achtste kind werd geboren. 'In gedachten zie ik een vloer bedolven onder het speelgoed en rondrennende en krijsende kinderen. Vreselijk cliché.'

Lees ook: De voordelen van een groot gezin (en de nadelen)

Op het werk gaat het makkelijker dan thuis

‘“Zo, dat zijn er een hoop,” laat ik me ontvallen als ik vanuit onze planning doorkrijg waar ik naartoe word gestuurd. Het gezin heeft vannacht z’n tiende lid verwelkomd, het achtste kind. En dan vind ik mijn eigen gezin met twee kleintjes soms al behoorlijk intensief.

Maar in de kraamzorg geldt de regel – net als, zo begrijp ik van vriendinnen, in het onderwijs en de kinderopvang – dat alles wat thuis ingewikkeld is, op het werk ineens makkelijk gaat. Waar ik mijn eigen baby’s soms gewoon niet stil kreeg, lukt het me vrijwel altijd om te ontdekken waarom een ‘werkbaby’ huilt.

Borstvoeding vond ik bij mijn eigen baby’s ook vaak een hobbelig en in het begin frustrerend avontuur, maar pas bevallen moeders help ik met gemak door alle struggles heen. En waar luisteren bij mijn eigen kinderen soms niet in het woordenboek lijkt voor te komen, heb ik in mijn werk maar weinig te maken met dwarse peuters en kleuters met bananen in hun oren.

Hoef niets uit te leggen

Maar oudere kinderen in het gezin, dat zijn er meestal één of twee, soms drie. Zelden zeven. Ik bereid me voor op een druk weekje en bel aan, nieuwsgierig naar het reilen en zeilen in zo’n groot gezin. In gedachten zie ik een vloer bedolven onder het speelgoed en rondrennende en krijsende kinderen. Vreselijk cliché, en ik roep mezelf tot de orde.

Als ik binnenstap blijkt er van mijn beeld echt niets te kloppen. Ondanks het feit dat alle kinderen thuis zijn, is het opvallend rustig. De moeder is alweer op de been en loopt geroutineerd rond met haar baby aan de borst. Tja, met zo veel ervaring hoef ik vast niets uit te leggen. Dat hoeft ook niet, zegt ze, maar mijn hulp bij het gezin is enorm welkom.

De oudste is 14, de nu op één na jongste bijna 2 en ieder kind heeft z’n eigen behoeften waar de ouders nu even niet helemaal aan toekomen. Waar ik normaal gesproken nieuwe ouders help bij het vinden van een ritme, laat ik me nu leiden door het ritme in dit gezin.

Lees ook: Timemanagement voor ouders

Rust en routine

In de week die volgt doe ik – naast de controles van de moeder en de baby – zo’n beetje doorlopend de was, ik kook enorme hoeveelheden eten, smeer stapels boterhammen, help met wiskundehuiswerk, bewonder kleutertekeningen en vlecht het haar van vijf meisjes in. Het is druk, maar het gekke is: geen moment heb ik het gevoel van chaos.

Ik ben zelfs verbaasd over hoe stil het vaak is in huis. De ouders stralen rust uit en de kinderen zitten in een routine en vinden hun weg, en, valt me op, helpen elkaar vaak. Ik vind het bijzonder om dit een keer mee te maken.

“Volgens mij kun je er nog zes bij krijgen,” zeg ik lachend tegen de moeder. “Vast,” grinnikt ze. “Maar dit is écht de laatste.”

Na een week zeg ik het bijzondere gezin gedag. Als ik thuiskom, word ik begroet door een gillende peuter en een 5-jarige die om onduidelijke redenen helemaal plakkerig is. Terwijl ik mijn tweetal knuffel, vraag ik me af hoe iemand dat doet: acht kinderen schoon en stil houden. Ik vind het een wonder.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Interview: Mariette Middelbeek, Beeld: Duivelseiland

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.