Nadja koos voor een donor: ‘Ik wilde niet meer wachten op een partner’

Toen het Nadja (39) niet lukte om de juiste partner te vinden, besloot ze: ik doe het alleen. Ze ging op zoek naar een donor en beviel vorig jaar van zoon Julian (1).

Buiten de boot

‘Toen er op mijn 32e werd vastgesteld dat ik een lichte vorm van autisme heb, viel er een heleboel op z’n plek. Ik voelde me op jonge leeftijd al anders dan anderen: ik had weinig vrienden en viel vaak buiten de boot.

Stiekem was ik bang om kinderen te krijgen. Wat als ze op mij gaan lijken? Dat wilde ik ze niet aandoen. Het krijgen van de diagnose voelde als een opluchting: ik ben niet gek, mijn brein werkt écht anders.

Lees ook: Hoe herken je autisme bij je kind?

Niet meer wachten

Ondanks dat ik me altijd anders voelde, kon ik wel altijd goed met kinderen overweg. Zo paste ik al op jonge leeftijd veel op, was ik gastouder en kwamen er af en toe pleegkinderen logeren. Mijn ex-partner heeft twee kinderen op wie ik gek was. Toen die relatie uitging, kwam het besef dat ik hen niet meer zou zien hard binnen. Daardoor realiseerde ik me, hoe egoïstisch het misschien ook klinkt, dat ik een eigen kind wilde.

Ik wilde niet meer wachten op een partner, dus ging ik op zoek naar een donor. Die vond ik binnen mijn kennissenkring, maar de zwangerschap bleef uit. Pas bij de laatste poging lukte het. Ik had de moed eigenlijk al opgegeven. Het was mijn moeder die het als eerst doorhad omdat ik pizza bestelde terwijl ik dat normaal gesproken helemaal niet lust. Ik deed een test en ja hoor: positief! Echt een verrassing. Ik stond te juichen.

Lees ook: Eetbuien (cravings) tijdens je zwangerschap, 85% krijgt er mee te maken

Leve de leidsters

Ik vind het soms best eng om te bedenken dat het leven van zo’n klein mensje alleen mijn verantwoordelijkheid is. Ik had verwacht dat ik door mijn autisme snel overprikkeld zou raken van een baby. Daarom heb ik tijdens de zwangerschap besloten een psycholoog achter de hand te houden en mag ik bij het consultatiebureau extra op controle komen. Een fijne gedachte, maar gelukkig is het nog niet nodig geweest.

Zelfs na een nacht zonder slaap vind ik het moederschap nog leuk. Al helpt het mee dat Julian een makkelijk kind is en weinig huilt. Nu moet ik ook eerlijk zijn: zonder de leidsters op het kinderdagverblijf was het me lang niet zo makkelijk afgegaan. Ik werk fulltime, dus hij is daar vier dagen per week. De leidsters weten dat ik er in mijn eentje voor sta en denken altijd met me mee als er iets is. Julian voelt zich daar helemaal thuis.

Lees ook: Zo zit het met de kinderopvangtoeslag in het nieuwe jaar

Vaderfiguur

Eerst wilde ik zo min mogelijk contact met de vader van Julian – ik noem hem vader, want donor vind ik geen prettig woord – maar inmiddels vind ik het juist wel fijn dat hij af en toe de vaderrol oppakt. We doen soms leuke dingen met z’n drieën, zoals naar de dierentuin of het park.

Voor Julian is het ook prettig dat hij een vaderfiguur in zijn leven heeft. Hij noemt hem ook gewoon ‘papa’. Dat is heel natuurlijk zo gegroeid. Een relatie onderhouden is lastig voor mij – door mijn autisme had ik in relaties altijd het gevoel een teleurstelling te zijn voor de ander. Dat wil ik niet meer. Dus ik ben blij met hoe het nu gaat.’

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine. Interview: Danique Beijer. Fotografie: Kim Krijnen

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.