Even voorstellen: Karlijn Reijman (32) heeft een relatie met Joey (33) en samen hebben ze drie kinderen: Billy (6), Flint (4) en Maeve (3). Het gezin woont in Zoetermeer.
Hersenschade
'Toen de weeën begonnen bij Maeve, ik was 41 weken zwanger, voelde ik zo veel pijn. Achteraf bleek dat ze door het litteken van de keizersnee van Flint heen was gegaan. Ze is met een spoedkeizersnee gehaald. Het ging heel slecht met haar, ze heeft zuurstoftekort gehad en daardoor hersenschade opgelopen.
Toen ik haar voor het eerst zag, lag ze in een couveuse te trillen van de stress en werd ze daarna meteen naar een ander ziekenhuis gebracht. Daar bleek dat ze schade had aan haar basale kern, en dat ze een heel andere toekomst zou hebben dan onze zoons.
Hoe kan dat nou? Ik voelde verdriet en boosheid. De zwangerschap was zo goed, ze was gezond en ineens zaten we in deze situatie? Eén ongeluk en haar en ons leven was totaal veranderd.
Lees ook: Asfyxie: zuurstoftekort rond de geboorte
Met een valhelm
Uiteindelijk heb ik alles een plekje kunnen geven en dat komt door Maeve. Ze verbaast ons telkens weer. Ze heeft vier maanden sondevoeding gehad omdat ze geen zuigreflex had. Dat heeft ze met therapie allemaal moeten leren, een heel mooi punt om te vieren. En zo zet ze, met veel hulp, telkens veel stappen.
Ze loopt heel instabiel, maar we willen haar ook de vrijheid geven om te oefenen en te vertrouwen op zichzelf. Ook al vinden we dat soms spannend. Ze heeft nu een valhelm waardoor ze meer vrijheid heeft. Ga maar, zeggen we dan, met hier en daar een geschaafde knie.
Continu iemand nodig
Maeve gaat twee keer in de week een ochtend naar een therapeutische kindergroep. Daar krijgt ze fysiotherapie, logopedie, ergotherapie en er is een psycholoog. Ze heeft continu iemand om haar heen nodig om haar te helpen, omdat valgevaar op de loer ligt door haar motorische beperking.
Cognitief is ze net als een andere 3-jarige, maar hoe het motorisch zal gaan, weten we niet. Ik vroeg laatst aan de revalidatiearts of Maeve ooit zal kunnen rennen. Ze dacht van niet.
Lees ook: Cognitieve ontwikkeling van je peuter
Vallen, opstaan en weer doorgaan
Toen ik zwanger was van haar, fantaseerde ik, misschien heel stom, over dat ze later op kamers zou gaan, over haar bruiloft. Ik zag een actief meisje zoals ik zelf ook was, lekker de wijde wereld in. Ik weet niet of ze dat allemaal kan later, daar probeer ik maar niet over na te denken. Ik gun haar de wereld.
Als we naar de ballenbak gaan, zie ik kinderen spelen en klimmen. Maeve wil dat ook, maar ik kan haar niet loslaten, hoe graag ik dat ook zou willen. Dat is heftig. Het is een acceptatieproces, daar heb ik veel hulp bij gehad. Dat we niet weten wat er nog gaat gebeuren en wat ze nog allemaal kan, maakt het extra spannend.
Maar wat ik zei: Maeve maakt alles ook goed. Ze is zo'n lief meisje, kan goed voor zichzelf opkomen, iedereen vindt haar leuk, lief en sterk. Ze laat zich niet kennen. Als ze valt, staat ze op en gaat ze door. Net zo lang totdat het lukt.'
