Pats!
'Een golf water spat op de vloer. Kail wordt er wakker van en komt de badkamer in. We staan samen te kijken naar de plas onder mij. Het is wel doorzichtig, hè?
Niks aan de hand
Vandaag was ik nog bij de verloskundige. Die deed een poging om me te strippen. Het gaat vast nog dagen duren voordat er iets gebeurt, dacht ik nog. Ik ben boodschappen gaan doen, beetje in huis gaan rommelen. We zijn op tijd naar bed gegaan. Ik had echt nergens last van. Tot net. Toch spontaan mijn vliezen gebroken!
Even dweilen
"Ga jij maar weer slapen hoor," zeg ik tegen Kail. Ik maak de vloer wel even schoon. Als de badkamer netjes is, kruip ik weer in bed. Slapen lukt niet meer. Krampen, weeën, ze zijn eigenlijk direct begonnen. Rustig puf ik ze weg. Tussendoor doezel ik in een lichte slaap.
Beetje puffen
Midden in de nacht. We zijn allebei wakker. "Jeetje dit is wel serieus hè?" zegt Kail. Hij vindt mijn weeën duidelijk heftiger dan ik. Oké, ik ben aan het puffen en mijn ademhaling is wat zwaarder. Maar dit voelt nog prima.
Rustig aan
"Zullen we de verloskundige bellen?" stelt Kail dan voor. Nee joh, rustig aan. Het is midden in de nacht. Als we haar nu uit bed bellen, dan moet ze door die kou. Rustig aan, toch?
Toch bellen
Maar Kail is er niet gerust op. Een halfuurtje later bellen we toch de verloskundige. De weeën komen nu ook wel korter op elkaar. Soms een minuut ertussen, soms twee. De verloskundige komt toch liever even langs. "Dan zien we daarna wel hoe en wat," sluit ze af.
Zo veel?
Een halfuur later staan zowel de verloskundige als mijn ouders op de stoep. Mochten wij straks naar het ziekenhuis moeten, dan kan Kiki lekker in haar eigen bedje blijven liggen. De verloskundige vraagt meteen: "Hoe gaat het ermee, wat wil je?" Nou, dat hangt ervan af wat jij me na de controle gaat vertellen. Hoeveel centimeter zal ik hebben? Terwijl ik op bed lig, doet zij de controle. "Jeetje!" zegt ze verbaasd, "je zit al op zeven centimeter ontsluiting!"
Hup, aankleden
Hoe kan dat nou? Dan ben ik er al bijna? De verloskundige is verrast, maar pakt ook meteen door: "Dan moeten we nú naar het ziekenhuis" Ik moet me nog aankleden. Kail neemt de koffers alvast mee en haalt de auto uit de garage. In de badkamer gebeurt het ineens: een perswee.
Dan maar thuis
Ik ben het even kwijt. Wat gebeurt er? De verloskundige kalmeert me. Samen puffen we de wee weg. Kail komt binnengelopen. Die heeft alles klaarstaan. "Ga die koffers maar weer uit de auto halen," zegt de verloskundige tegen hem, "het ziekenhuis gaan we niet meer halen."
Hectiek
Iedereen in actie. Alles moet klaargezet. Kail belt de fotograaf. Opschieten! Bij mij gaan de weeën door. Ik verplaats van de badkamer naar ons bed. Hangen op de bedrand. Nog meer weeën. Snel achter elkaar. De fotograaf woont drie straten verderop. Die is er snel en helpt Kail meteen met emmers klaarzetten, handdoeken, schoonmaakspullen. We hadden niks voorbereid. Een thuisbevalling was helemaal niet de bedoeling.
Ik. Wil. Persen!
"Wil je staand bevallen, of op bed?" vraagt de verloskundige. Geen idee. Laat mij maar zo hangen op het bed. Persen mag nog niet. Tegenhouden. Maar de druk is zo groot. Ik kan het niet meer tegenhouden!
Vermist
"Oké, ga maar rustig meeduwen," zegt de verloskundige. Eén keertje meepersen. Nog een keer. Het hoofdje komt er al uit. Waar is Kail eigenlijk? Die holt nog door het huis. Kail, kom gauw, ze hangt al tussen mijn benen!
Ze is er
Hij racet de trap op. Net op tijd. Twee keer persen. Dan is ze er. Wauw, zo ongelofelijk! Ik kan haar zelf aanpakken. De verloskundige checkt de navelstreng. Wat is ons overkomen? Zo snel. Maar ze is er. Onze lieve Nine!'
5,5 uur later
Naam: Nine • Lengte: 50 cm • Gewicht: 3420 gram
