Judiths bevallingsverhaal: 'De placenta komt niet los en als eraan wordt getrokken gaat het mis'

'Zwanger worden ging bij ons niet vanzelf. Sterker nog, als ik na meerdere iui, ivf en icsi-pogingen op mijn 32e van de gynaecoloog te horen krijg dat ze niet weet wat ze nog voor ons kan doen en we maar over eiceldonatie moeten nadenken, stort ik in. Ik ben enorm verdrietig en zie mijn kinderwens in duigen vallen.

We besluiten het in het buitenland verder te proberen en komen in Spanje terecht. Twee keer raak ik zwanger, maar krijg ik een vroege miskraam. Ondanks het verdriet vind ik het een positief signaal, want ik ben verder dan ik ooit ben geweest. De derde keer is het raak: ik ben zwanger.

Lees ook: Arts voortplantingsgeneeskunde Tessa Cox over de meest gebruikte vruchtbaarheidsbehandelingen

Hematoom

Ik vind het best spannend, na het hele traject en de miskramen. Als ik zeven weken zwanger ben, krijg ik een bloeding. Het is niet een klein beetje, maar echt een plas bloed. Binnen zes minuten zijn we in het ziekenhuis, maar het lijkt allemaal goed te gaan met de baby. Dit gebeurt nog een keer, en ondertussen zoek ik alweer naar vluchten naar Spanje, maar het kindje blijft goed zitten.

Ik blijk een hematoom te hebben, een inwendige bloeding, en moet het rustig aan doen. Na elf weken zwangerschap trekt dit weg en gaat het goed. Zwanger zijn vind ik fysiek heel makkelijk, mentaal vind ik het loodzwaar. Ik meld me dan ook vroegtijdig ziek voor vijftig procent.

Lees ook: Janines bloedverlies bleek geen miskraam maar een hematoom

De inleiding

Samen met de verloskundige maak ik een geboorteplan: ik wil graag in het ziekenhuis in een kraamsuite bevallen, zonder felle lampen, met weinig mensen om me heen en mijn eigen muziek aan. Als ik de 41 weken zwangerschap aantik, plannen we een inleiding in met 41+4 weken. De ochtend van de inleiding word ik 's ochtends wakker met lichte krampen. Ik slaap weer even verder, maar na een paar uur bel ik de verloskundige.

Ze ziet wat ontsluiting, maar raadt aan alsnog naar de inleiding die die middag gepland staat te gaan want er gebeurt niet veel. Mijn man mag niet mee, want het is de Covid-19-periode. Na een uur aan het CTG-apparaat krijg ik te horen dat ik al 3 centimeter ontsluiting heb, en er dus geen ballonnetje meer geplaatst kan worden. Ik mag naar huis.

Na een uur thuis krijg ik heftige weeën. Het doet echt flink pijn. We bellen de verloskundige, maar ik heb nog steeds maar 3 centimeter ontsluiting. Het is inmiddels het eind van de dag, en ik ben al behoorlijk moe. De verloskundige oppert een ruggenprik, en omdat ik het niet voor me zie om 24 uur wakker te zijn, en daarna nog te moeten persen, stem ik in. Alle ziekenhuizen in de buurt zijn vol, maar in een stad vlakbij is plek. De autorit valt mee, en ik krijg wat kracht terug.

Lees ook: Demi's bevallingsverhaal: 'Op de achtergrond hoor ik een arts roepen: 'Waar blijft dat bloed?!'

Waterijsje

Ik krijg een supermooie ziekenhuiskamer met heel lief personeel. Ik heb inmiddels nog een extra centimeter ontsluiting gekregen, dus die autorit was toch nog ergens goed voor. De klinisch verloskundige breekt mijn vliezen en nog geen minuut later krijg ik een weeënstorm.

Midden in die weeënstorm wordt de ruggenprik gezet, maar de anesthesist zit moppen te tappen en ik krijg een waterijsje achteraf, dus het valt allemaal mee. Eindelijk kan ik wat ontspannen. De weeën nemen zo af dat ik weeënopwekkers krijg en om 04.00 uur 's nachts kan ik beginnen met persen.

Daar is ie!

Ik ben plots totaal vergeten hoe de J-ademhaling, de ademhalingstechniek die ik heb geleerd tijdens mijn hypnobirthingcursus, ook al weer werkt. Ik roep: 'Ik kan het niet meer, haal 'm er maar uit, desnoods met een keizersnede'. Mijn man vertelt het braaf tegen de verloskundige, maar die geeft aan dat ik er bijna ben.

Ik geloof er niets van. De verloskundige suggereert foto's te maken van hoe het vordert, en die foto's zien geeft me dat laatste stukje motivatie en ik geef alles. Daar is mijn baby Florent dan eindelijk.

Placenta zit vast

De placenta zit gedraaid en in het zwakke stuk zit de navelstreng. Ik krijg een oxytocineprik, maar de placenta komt niet. Er wordt aan getrokken en dat gaat mis: ik verlies een heleboel bloed. Ik moet naar de ok en de placenta wordt operatief verwijderd. Ik ben heel verdrietig, ik wil graag bij mijn baby blijven, maar die blijft achter bij z'n papa.

Ondanks dat we het geboorteplan niet eens uit onze tas hebben kunnen halen, kijk ik heel positief terug op hoe de bevalling is gegaan. Iedereen heeft gedaan wat ie kon doen, en wij zijn flexibel geweest.'

Wil jij ook je bevallingsverhaal delen? Stuur een e-mail naar oproep@oudersvannu.nl.