Demi's bevallingsverhaal: 'Op de achtergrond hoor ik een arts roepen: 'Waar blijft dat bloed?!'

,,Als ik na jaren proberen eindelijk een positieve zwangerschapstest in mijn handen heb, kan ik het bijna niet geloven. Ik ben zwanger! Ik vind het best spannend, want wat als het misgaat? Maar ik houd goede hoop. Ik ben extreem misselijk en al snel schiet er door mijn hoofd: zou het er meer dan één zijn?

Ik zoek op wanneer het mogelijk is om een kloppend hartje op een echo te zien, en plan direct een afspraak. Ze zien direct drie vruchtzakken. Drie! Ik ben in shock, maar mijn man Rob roept direct: 'Ik wist het!' Ik kijk hem aan en voel vertrouwen. Dit gaan we gewoon doen!

De rest van de zwangerschap verloopt soepel en ik zou het zo nog tien keer doen. Alles gaat zo voorspoedig dat ik me soms afvraag of het het wel zo makkelijk kan gaan. Maar dan verandert alles plotseling.

Lees ook: Wat zijn de kansen op een tweeling of drieling?

Dit is niet goed

Als ik 28 weken en 2 dagen zwanger ben, blijkt mijn bloeddruk opeens enorm hoog te zijn. Daarbij zien ze op de echo dat baby C (Julia) achterblijft in haar groei, zonder dat de oorzaak duidelijk is. Ik word gevraagd om urine in te leveren voor een test. Nog voor ik terug ben bij de auto word ik gebeld: ik moet direct bloed laten prikken. Ik stort helemaal in, want ik weet: dit is niet goed.

Laat op de avond krijgen we eindelijk de uitslag van mijn bloedtest: ik heb zwangerschapsvergiftiging. Ik mag niet meer naar huis en moet in het ziekenhuis blijven. Ik huil heel hard. Ik besef dat ik het ziekenhuis niet meer zwanger zal verlaten, en dat voelt zo gek.

Lees ook: Zwangerschapsvergiftiging: wat zijn de symptomen?

Longrijpingsprikken

Intussen wordt hard gezocht naar een ziekenhuis met plek voor drie baby's en we krijgen te horen dat we mogelijk naar België of Duitsland moeten uitwijken. Gelukkig is er nog plek in Rotterdam, en worden we vanuit Den Bosch daarheen gebracht. Rob mag de hele tijd bij me blijven.

In het ziekenhuis word ik aan de CTG-scan gelegd en wordt er weer bloed afgenomen. Met een CTG-scan drie baby's monitoren is een drama, en pas tegen vier uur 's nachts mag ik gaan slapen. Ik krijg medicatie om de bloeddruk te verlagen en voor de zekerheid longrijpingsprikken. Ik ga ervan uit dat ik hier mag blijven tot ik 32 weken zwanger ben, maar na een week is er plek op de nicu (neonatale intensive care unit) in Veldhoven en mogen we daarnaartoe.

Vandaag nog een keizersnede

Na een week (ik ben inmiddels 29 weken en 5 dagen zwanger) krijg ik te horen dat mijn bloedplaatjes sterk achteruit zijn gegaan en mijn lever- en nierwaarden getest moeten worden. Ook die blijken flink verslechterd. De artsen geven aan dat ik vandaag nog een keizersnede krijg. Ik ben overrompeld.

Een uur later lig ik in de ok. Ik ben bang voor de ruggenprik, maar die blijkt reuze mee te vallen. Het ergste is achter de rug, denk ik. Laat de rest maar komen. De arts geeft aan dat als ik me niet goed voel, ik het moet zeggen. Prima, denk ik, maar dat zal vast niet nodig zijn.

Lees ook: Signalen van een vroeggeboorte

Ik blijf bloed verliezen

Drie minuten later voel ik me plots heel slap en duizelig. Ik val steeds weg en ben misselijk. Ik krijg iets toegediend waardoor mijn lichaam de lage bloeddruk aankan en gelukkig zie ik hoe al mijn drie baby's geboren worden. Ik mag Sofia een kusje geven terwijl ik op de achtergrond een arts hoor roepen: 'Waar blijft dat bloed!'.

Ik heb weinig ruimte om me druk te maken, zo slecht voel ik me. Ik word onder narcose gebracht zodat de artsen mijn baarmoeder kunnen verkleinen. Die krimpt maar niet en daardoor blijf ik bloed verliezen. Ik verlies in totaal 6,5 liter bloed, dat is zo'n beetje al het bloed dat je in je lijf hebt. Ik word kunstmatig in slaap gehouden.

Anderhalve dag later word ik wakker op de intensive care. Ik heb een beademingsslang in mijn keel en wil laten weten dat ik wakker ben. Rob heeft het direct door en zorgt ervoor dat de slang uit mijn keel wordt gehaald. Ik heb niet door dat ik op de intensive care lig, pas als Rob me vertelt dat ik een dag en nacht heb overgeslagen, daalt het besef in.

Lees ook: Overmatig bloedverlies na bevalling

Happy family

De drieling doet het goed en daar ben ik zo dankbaar voor. Ondertussen kan ik vrijwel niets meer. Ik moet alles weer voor het eerst proberen: zitten, staan en zelfs lopen. Mijn spieren moeten langzaam weer worden opgebouwd. Vier dagen later krijg ik mijn kindjes op de borst voor huid-op-huidcontact. Ik ben zo blij!

In totaal hebben we negen weken in het ziekenhuis doorgebracht, en als we eindelijk naar huis mogen voelt het bijna onwerkelijk.

Natuurlijk is het soms zwaar; ik heb een heel heftige bevalling achter de rug en we hebben - net als andere kersverse ouders - gebroken nachten. Maar ik had het erger verwacht. De kindjes zijn zo lief en rustig. Het gaat allemaal heel goed met ons. Achteraf is het het allemaal waard geweest."