Leena's bevallingsverhaal: 'Ik wist zeker: of de baby gaat het niet halen, of ikzelf niet'

'Bij de 20 wekenecho bleek ik placenta praevia totalis hebben: de placenta lag helemaal over de uitgang van de baarmoedermond heen. Hierdoor kreeg ik tijdens de zwangerschap meerdere keren zulke heftige bloedingen dat ik moest worden opgenomen in het ziekenhuis.

Vanwege de placenta kreeg ik een geplande keizersnede. Daar heb ik om gehuild, want ik gunde mezelf een natuurlijke bevalling. Ik was uitgerekend op 6 oktober, maar het leek de arts toch beter om de baby eerder te halen: op 19 september.

Om 6 uur 's ochtends meldden mijn vriend Niels en ik ons in het ziekenhuis, ongeveer twee uur later lag ik op de ok en kreeg ik de ruggenprik. Ik ben bang voor naalden en zag er daarom erg tegenop, maar het viel gelukkig mee. Vrij snel daarna voelde ik getintel en mijn benen warm worden.

'Dan ademt ze niet meer'

Tijdens de zwangerschap heb ik een paar keer sterk het gevoel gehad dat de baby het niet zou overleven. Ook toen ik op de operatietafel in die steriele witte kamer lag met een medisch team van twaalf mensen om me heen, dacht ik: straks halen ze haar eruit en dan ademt ze niet meer. Ik heb gebeden dat het allemaal goed zou gaan.

Het ging allemaal heel snel en ik had geen tijd om me mentaal voor te bereiden op de bevalling. Ik had het fijn gevonden als met me gecommuniceerd werd dat ze gingen beginnen, maar gelukkig was iedereen heel lief voor me. Ook fijn: met de gynaecoloog had ik tijdens de zwangerschap al een goede klik.

Getrek en geduw

De keizersnede vond ik één grote shitshow. Ik voelde getrek en geduw terwijl ik had verwacht dat ik helemaal niets zou voelen. Pijn deed het niet, maar het voelde alsof er iemand hard in mijn buik stompte. Mijn lijf reageerde er heftig op: m'n bovenlichaam verkrampte, trilde en schokte. Mijn armen stonden in brand, zo leek het.

Ik heb geprobeerd om op mijn ademhaling te letten en me te focussen op de muziek op de achtergrond en op de stem van Niels, maar raakte meerdere keren onwel. Ik heb veel gehuild en wist zeker: óf de baby gaat het niet halen, of ikzelf niet.

Lees ook: Zo verwerk je een bevallingstrauma

Verbaasd en opgelucht

Toen ik voor de zoveelste keer wegzakte, hoorde ik plots iemand zeggen dat Kailani er was. Het bracht me meteen terug naar het hier en nu. Ik heb toen gezien hoe ze haar uit mijn buik haalden en weet nog dat ik dacht: ze is er, ze ademt, én ik ben er ook nog! Ik was zo verbaasd en opgelucht.

Niels knipte de navelstreng door en ik werd overspoeld door emoties en kon weer alleen maar huilen. Kailani was zo mooi en klein, ik zat echt in een liefdesbubbel. Ze lag helaas nog geen vijf minuten bij me toen ik weer onwel werd. Ik stopte niet met bloeden en op dat moment begon Kailani te neusvleugelen: ze kreeg niet genoeg lucht binnen.

Aan lot overgelaten

Kailani kreeg in een andere kamer extra zuurstof toegediend, Niels ging met haar mee. Ik bleef achter in de operatiekamer, maar wist niet meer waar ik was en maakte me veel zorgen om Kailani. Tegelijkertijd voelde het alsof ik buiten mijn lichaam was getreden.

Kailani en Niels, mijn veilige haven, waren weg. Ik voelde me eenzaam, aan mijn lot overgelaten en mega bang. Nu gaan we het krijgen, dacht ik. Ik was bang dat al die angsten die ik eerder had over doodgaan, alsnog uit zouden komen.

Dankbaar

De placenta was vastgegroeid aan de baarmoederwand en kwam ondanks veel getrek niet los. Uiteindelijk is die in zes delen verwijderd terwijl ik nog steeds veel bloed verloor. Twee extra chirurgen moesten erbij worden gehaald voor versterking.

Het bloeden is uiteindelijk met medicatie via het infuus gestopt. Ook werden een lang stuk gaas en een Bakri-ballon, een siliconen ballon gevuld met zoutoplossing, in mijn baarmoeder gestopt tegen het bloeden.

Het werd me allemaal te veel. Ik wilde niets meer voelen en deze hel achter me laten. Maar bovenal wilde ik bij Kailani zijn die ondertussen met Niels op de nicu was beland. Ze had moeite om op gang te komen, maar het ging gelukkig goed met haar. Toen ik haar eindelijk weer zag, brak ik. Eindelijk had ik haar in mijn armen! Ik was zó dankbaar.

Hevige naweeën

Maar toen kwamen de naweeën, die onbeschrijfelijk veel pijn deden. Mijn baarmoeder had al een flinke klap gehad en de grote buikwond maakte de naweeën extra pijnlijk. Ik was kapot toen alles voorbij was. Zelfs de gynaecoloog moest ervan bijkomen, zo vertelde ze later. Ze had nog nooit zo'n heftige keizersnede meegemaakt.

Net toen we dachten dat we alles gehad hadden, bleken Kailani's bloedwaarden niet goed. Ze kreeg geelzucht en de waarde van haar rode bloedcellen was aan de lage kant. We hebben vier dagen in het ziekenhuis gelegen voordat we naar huis mochten.

Geen derde

De kraamweek was een emotionele achtbaan omdat we nog een keer naar het ziekenhuis moesten vanwege de Kailani's bloedwaarden. Het gaat nu goed met ons. Kailani doet alles wat een baby hoort te doen: slapen, drinken, plassen en lekker veel poepen, haha.

Een derde zwangerschap zit er vanwege de grote kans op complicaties waarschijnlijk niet in. Dat doet me pijn en ik moet daarin nog de volledige acceptatie zien te vinden. Het maakt me aan de andere kant wel extra dankbaar voor Kailani en onze oudste dochter Jaya-Rose (2).'