'Het is dinsdagavond als mijn collega me belt. Ze vertelt me dat ik de volgende dag bij een bijzonder geval moet kramen. Er is sprake van een uitbuikplaatsing: de rechter heeft vlak voor de geboorte beslist dat de baby ergens anders moet wonen dan bij zijn eigen ouders.
De vader van baby Jayce zit voor langere tijd in de gevangenis, de moeder heeft ernstige psychische problemen. Zij is direct na de bevalling in het ziekenhuis weer overgeplaatst naar de ggz-kliniek, waar ze al verbleef toen ze in verwachting was.
De baby is niet langer dan een uur bij zijn moeder geweest. Zijn opa en oma, de ouders van zijn moeder, zijn aangewezen als tijdelijke verzorgers. Hoewel het mijn vrije avond is, stap ik toch de auto in. Deze situatie vind ik zó schrijnend dat ik er direct naartoe wil.
Meer Kraamwerk lezen? Dat kan! We hebben er een boek van gemaakt: bestel Kraamwerk hier
Liefdevol
Opa Jan en oma Ria, allebei in de 60 en hartstikke fit, zijn superblij dat ik er ben. Ze zeggen het niet met woorden, maar ik zie in hun ogen dat ze overrompeld zijn. Maar wat ik ook zie bij Ria is een heel beschermende houding. Alsof ze wil zeggen: hem laat ik nooit meer los.
Omdat hun dochter lange tijd de hoop heeft gehad dat zij zelf voor het kind mocht zorgen, heeft zij tijdens haar zwangerschap alles geregeld voor de babyuitzet. Ze had zelfs de eerste kleertjes voor de baby uitgezocht.
Die spullen staan nu in het huis van Jan en Ria. Alleen het babybed waar hun dochter vroeger in heeft geslapen, hebben ze van zolder moeten halen. De wieg staat nu bij hen op de slaapkamer.
Opa en oma doen er alles aan om hun kleinkind een zo liefdevol mogelijk thuis te bieden. Tijdens mijn kraamweek zie ik Jayce amper in zijn bedje of in de box. Zijn grootouders knuffelen hem zo vaak mogelijk en zorgen voor veel huid-op-huidcontact voor de hechting.
Lees ook: De grote waarde van grootouders: 'Opa en oma bewaken de continuïteit in het leven van je kind'
Bijzondere band
Elke kraamweek is anders, maar deze is wel heel anders. Omdat er geen moeder is bij wie ik de controles moet uitvoeren, hoef ik alleen de checks bij Jayce te doen. Bij het huishouden wil ik Jan en Ria zo veel mogelijk helpen, maar dat vinden zij niet nodig. Af en toe hang ik een wasje op of ruim ik de vaatwasser uit, maar we kletsen ook veel aan de eettafel.
Over hun dochter, de baby waarvoor ze nu moeten zorgen, de toekomst. Ik ben op mijn beurt openhartig over de onvervulde kinderwens van mij en mijn man Marcel. Er ontstaat een bijzondere band tussen mij en de grootouders, met wie ik dezelfde humor deel. Maar ik merk ook dat ik Jayce al snel in mijn hart sluit. Het is een week met een lach en een traan.
'Je zou een fantastische moeder zijn'
Na die kraamweek blijf ik contact houden met opa en oma. Zij sturen me af en toe een foto van Jayce met een kort verslagje. In oktober krijg ik een appje: dat alles goed gaat met de baby, maar dat opa en oma toch hebben besloten op zoek te gaan naar een gezin waar Jayce voor lange tijd kan wonen. 'Mocht je interesse hebben: we denken dat je een fantastische moeder zou zijn', lees ik.
Ik voel me natuurlijk vereerd, maar denk ook: moeten Marcel en ik hier wel aan beginnen? We hebben een leuk leven met z'n tweeën. Een baby zet alles op z'n kop. Marcel, die de baby en grootouders alleen kent door mijn verhalen, is degene die juist vindt dat we ervoor moeten gaan. 'We moeten het gewoon doen', zegt hij resoluut. Twee dagen later app ik opa en oma terug dat Marcel Jayce wil ontmoeten.
Lees ook: Pleegouder worden: wat houdt het in?
Situatie geaccepteerd
Jayce woont nu al bijna een jaar bij ons. Met zijn grootouders hebben we veel contact. Sterker nog: het voelt alsof we familie zijn. Jayce is elke week een uurtje bij Jan en Ria. Iemand van pleegzorg is er dan ook bij, net als zijn biologische moeder.
De moeder heeft de situatie inmiddels geaccepteerd maar had het in het begin erg lastig. Zo heeft ze Jayce een paar keer uit mijn armen getrokken. Zo van: blijf met je poten van mijn kind af. Voor haar moeilijk, maar ook voor mij.
Met Jayce gaat het heel goed. Het is een ontzettend wijs, lief maar soms ook ondeugend kind met mooie grote bruine ogen. Hij voelt als mijn zoon en hij ziet mij ook als zijn moeder.
Op een dag gaat hij natuurlijk beseffen wat zijn verhaal is en misschien wil hij dan meer tijd doorbrengen met zijn biologische moeder. Dat houden Marcel en ik uiteraard niet tegen. Wij zullen hem steunen in alles.'
Op verzoek van de geïnterviewde zijn de namen gefingeerd.
Meer uit de rubriek Kraamwerk lezen? Dat kan hier!
