Roos' bevallingsverhaal: 'Het hart van mijn baby klopt niet en ik moet bevallen van een overleden kindje'

Let op: verderop in dit artikel staat een foto van Samuel, de overleden baby van Roos. Mogelijk vind je het lastig deze foto te zien.

'Mijn man zou het liefst een elftal hebben aan kinderen, en ik ben inmiddels ook een voorstander van een groot gezin. We hebben al twee zoons, van 1 en 2 jaar, en ik raak snel zwanger. Wel heb ik eerder miskramen gehad, maar dat is altijd in een vroege fase geweest. Als ik weer zwanger ben krijg ik dan ook een vroege echo, vanwege de eerdere miskramen. Die is in orde, en ook de 13 wekenecho is helemaal goed.

We zijn superdankbaar om weer zwanger te mogen zijn. Mijn 2-jarige zoon wil de baby in de buik al knuffelen en aait dan mijn schouder of been; hij heeft nog niet helemaal door hoe zo'n zwangerschap precies werkt. Als ik 16 weken zwanger ben ga ik op controle bij de verloskundige. Ze kan de hartslag van de baby niet vinden, maar geeft aan dat het kan komen doordat de baby wat verstopt ligt.

Lees ook: 13 wekenecho, wat houdt deze vroege echo precies in?

Geen kloppend hartje

De doptone wordt aan de kant gelegd en ze maakt een echo om een beter beeld te krijgen. Dan blijft het even stil. Mijn baby heeft geen kloppend hartje. Ik word overvallen door puur verdriet. Ik had vooral na de 13 wekenecho het vertrouwen dat het goed zat, en dat het spannende moment voorbij was.

Mijn man is niet bij me, en op aanraden van de verloskundige haalt mijn schoonmoeder me op: ze wil niet dat ik op de fiets stap. Thuis bel ik mijn man, die direct naar huis komt.

Extra controle

Ik word gebeld door het ziekenhuis voor een afspraak: de volgende dag krijg ik een echo voor een extra controle. Ik moet dus weer mijn baby zien, zonder hartslag. Ik krijg te horen dat ik moet gaan bevallen, net als bij een voldragen kind. Compleet met weeën en persdrang.

De afspraak wordt gemaakt en de dagen erna loop ik dus rond met een overleden kind in mijn buik. Ik sluit me op in huis om de confrontatie met de buitenwereld te vermijden en lig veel op bed, nadat ik vrienden en familie inlicht via een algemeen WhatsAppbericht.

Lees ook: Bevallen van een stilgeboren baby: dit kun je verwachten

Bevalling opwekken

Van tevoren krijg ik medicijnen om de baarmoedermond weker te maken. 48 uur later, met 17 weken zwangerschap, word ik verwacht in het ziekenhuis. De gynaecologen begrijpen de gevoeligheid van de situatie en zijn erg zorgzaam en vriendelijk. Ik vind het zo vreemd om dit aan te moeten gaan. Een bevalling is intens, maar normaal gesproken weet je waar je het voor doet: dit keer brengt elke wee me dichter bij mijn overleden kind.

Ik weet bovendien niet hoelang het gaat duren omdat de 10 centimeter ontsluiting niet nodig is. Ik krijg een infuus en vaginaal ingebrachte pillen die de bevalling moeten opwekken. Alles is net iets anders dan normaal, omdat ze geen rekening hoeven houden met de gezondheid van het kind, alleen met die van mij.

Samuel

Ik vind het fysiek heel pijnlijk, maar weiger pijnstilling omdat ik elk stuk van de bevalling wil beleven. Ik wil op geen enkele manier verdoofd worden, want dit is alles wat ik heb van mijn baby. Na een aantal uur krijg ik persdrang en moet een paar keer persen.

Om 15.00 uur beval ik van mijn overleden baby. Het is een jongetje. We noemen hem Samuel, wat 'door God gehoord' betekent. Ik moet ongelofelijk hard huilen. Ik mag hem vasthouden en in mijn armen nemen.

Bij een vroeggeboorte is is de kans groter dat de placenta niet loskomt en dat is bij mij ook het geval. Ik krijg bloedingen en moet met spoed naar de ok om operatief de placenta te laten verwijderen. Mijn man blijft twee uur lang achter met Samuel, die in een kommetje met water wordt gelegd in de houding die hij ook in de baarmoeder heeft.

Lees ook: Je baby verliezen tijdens de geboorte: hoe ga je om met dit verdriet?

Stichting Stil maakt foto's

Een vrijwillige fotograaf van Stichting Stil komt foto's van Samuel maken, zodat we een aandenken hebben. Daarnaast moeten we besluiten wat we doen met Samuel: tussen 16 en 24 weken is een grijs gebied, daarna wordt er sowieso een uitvaart gepland als je dat wilt. We kunnen Samuel op water meekrijgen, en in de koelkast bewaren om vervolgens zelf te begraven, maar dat willen we niet.

Een andere optie is om hem te laten cremeren en te laten begraven op een veldje waar ze as uitstrooien van andere overleden baby's. Dat is de keuze die we maken, en hij mag nog een uur in een mooie doek op mijn borst liggen als afscheid.

Niet alleen dragen

Daarna valt er een rare stilte over me heen en voel ik een leegte. Ik krijg stuwing, en bloed wekenlang. Als ik weer terugben bij mijn gezin ben ik tegelijkertijd ook dankbaar voor mijn zoons: ze brengen me terug naar de realiteit van de alledag, en ik realiseer me hoe gezegend ik ben met zulke lieve kinderen.

Uiteindelijk helpt het me enorm over Samuel en de bevalling te praten, want ik vind dat dit niet iets wat ik alleen hoef te dragen. Dat is ook de reden dat ik dit verhaal deel.'