Shandira's bevallingsverhaal: 'De derde bevalling gemakkelijker? Echt niet!'

'Met precies 38 weken begonnen om 05.00 uur 's ochtends de weeën. Ik werd er wakker van. De dagen ervoor had ik al een goede steek gevoeld, maar deze voelde anders.

Ik was nog kalm, maar schrok ook. Het was nog niet zo dat ik de pijn al moest wegzuchten, maar ik dacht wel: als dit nog maar het begin is!

Lees ook: Voortekenen dat je bevalling gaat beginnen

Auto wassen

Mijn verloofde Hatuai reageerde heel rustig toen ik hem wakker maakte. 'Denk je dat ik eerst nog de auto kan wassen?' Ik moet weer lachen als ik aan ons gesprek denk. Ik had zin in energydrink, dus of hij dat dan voor mij kon meenemen, vroeg ik terug.

Hatuai ging die dag dus de auto wassen en naar de winkel, ik bleef thuis. Van de vroege ochtend tot 19.00 uur 's avonds heb ik last gehad van weeën, maar ik kon me er maar niet aan overgeven.

Telefoontje

Dat kwam doordat we een telefoontje verwachtten over een dierbare die op sterven lag. Ik was er in mijn hoofd veel mee bezig. Na dat telefoontje om 19.00 uur voelde ik een soort ontlading. Alsof er een blokkade weg was waardoor ik me nu aan de weeën kon overgeven. Er ging bij mij ook een knop op: de baby moest komen.

DIe nacht kwam en ik probeerde wat te slapen, maar ik had veel pijn. Ik had een bevalkam waarin ik veel heb geknepen en heb wel drie keer onder de douche gestaan. Een paar keer heb ik mezelf afgevraagd hoelang ik het nog zou trekken. Ik dacht altijd dat de derde bevalling sneller en makkelijker zou gaan. Helemaal niet dus!

Lees ook: Dit zijn de bevallingstrends voor 2025

Dadels en okra

En dat terwijl ik tegen het einde van de zwangerschap fanatiek dadels heb gegeten, elke dag een paar. Ook dronk ik om de dag een glas okrawater omdat ik had gelezen dat het er daarbeneden lekker glibberig van wordt. Ik geloofde dat dat de bevalling zou versnellen.

De volgende dag belde ik rond 13.00 uur met verloskundige Jody. 'Ik zit hier maar weeën op te vangen en te doen, nu ben ik er klaar mee', zei ik. Ik werd verdrietig van de pijn en vond het moeilijk dat ik aan het rouwen was maar tegelijkertijd ook nieuw leven probeerde te verwelkomen.

Teleurstelling

Jody kwam langs om mijn ontsluiting te meten. 'Ik voel wel wat', zei ze. Ik was helemaal in de gloria, totdat ze zei dat ik nog maar op 2 centimeter zat. Ik kon wel door de grond zakken. Ze ging weer weg en sprak me moed in: 'Je doet het goed hoor!' Ik dacht: je klets maar wat.

Zodra Jody weg was, werden de weeën heftiger en kwamen ze om de vijf minuten. Ik belde de verloskundige terug, maar ze moest naar iemand anders die ook op het punt stond om te bevallen. Ze zou haar collega Anne naar me toesturen. Teleurgesteld was ik, want ik wilde Jody graag bij mijn bevalling hebben. Gelukkig kon ik de knop snel omzetten.

Anne kwam rond 18.00 uur en controleerde de ontsluiting: 6, bijna 7 centimeter. Ik dacht: o nee, ik moet er nog 4! Maar ik wist ook dat het snel kon gaan als de vliezen eenmaal waren gebroken.

Lees ook: Gaat een tweede bevalling sneller dan de eerste?

Keihard janken

Rond 21.00 uur werden ze gebroken. Het is een gek gevoel om dat water langs je benen te voelen glijden. Anne zei dat ze nog nooit zo helder vruchtwater had gezien. Ik heb keihard gejankt. Van geluk, want dit betekende dat de baby niet in het vruchtwater had gepoept en dat ik dus thuis kon bevallen. Dat wilde ik zó graag. Van mijn twee oudsten moest ik namelijk in het ziekenhuis bevallen.

Ik was dus blij dat ik niet naar het ziekenhuis hoefde, maar werd ook gek van de weeën. Bloedchagrijnig werd ik ervan. Hatuai was lief voor me, maar ik nam hem van alles kwalijk. Zo van: kijk jou nou lekker rustig staan, terwijl ik hier helemaal verkramp. En nam hij een Dextro, dan dacht ik: hoezo heb jij dat nodig?!

Negatieve spiraal

Ik kwam in een negatieve spiraal terecht waar ik maar moeilijk uitkwam. 'Ik kom er niet lekker in', zei ik tegen Anne. 'Hij komt écht vandaag', beloofde ze me. Ze gaf mij en Hatuai wat rust door naar de woonkamer te gaan.

Terwijl wij in de slaapkamer achterbleven, hoorde ik Anne en de kraamhulp in de woonkamer rommelen. Ook hoorde ik de twee oudsten en mijn moeder, die er was om de kinderen op te vangen. 'Kunnen jullie stil zijn?!', riep ik naar hen.L

Lees ook: Waarom het belangrijk is een realistische verwachting van de bevalling te hebben

Geheim

Op een gegeven moment voelde ik dat ik moest persen. Ik stond op uit bed en vroeg Hatuai om een kraammatras op ons net gelegde tapijt te leggen. 'Kom, we gaan het samen doen', zei ik tegen hem. Ik had opeens het idee in mijn hoofd om samen te bevallen als, een soort geheim plan.

Dus ik begin te persen en ik voel druppels bloed uit me komen. 'Roep Anne!', zei ik tegen mijn verloofde. De verloskundige kwam met de kraamhulp aangerend, legde doekjes en dingetjes klaar.

'Je moet nu!'

Ik had veel pijn en wist: dit is het moment. Van mijn middelste kind ben ik op handen en knieën bevallen, dat wilde ik nu weer. Ik klom op het bed terwijl Anne me vroeg of ze mijn moeder erbij moest halen. Ik heb weer gehuild van geluk. Mijn moeder mocht erbij zijn!

Mama pakte mijn hand vast. 'Ik kan niet meer', zei ik tegen haar. Er kwam een perswee, maar ik perste niet. Mama sprak me streng toe: 'Shan, je moet nu!' De persfase voelde voor mij een uur, maar in werkelijkheid duurde het maar twee minuten.

Flieberen

Toen alleen nog het hoofdje eruit was, deed het veel zeer. Maar toen ook de rest van zijn lijfje kwam, voelde ik geen pijn. Hij flieberde eruit, een heerlijk gevoel.

Taíne liet meteen een huiltje horen en werd daarna in een deken gewikkeld en op mij gelegd. De placenta kwam makkelijk en vanzelf. Ik kreeg twee minihechtingen, daar heb ik helemaal niks van gevoeld.

Ondanks de heftige pijn was de geboorte van Taíne een droombevalling. Dat is vooral omdat mama erbij kon zijn.'