Sharons bevallingsverhaal: 'Ik was in shock toen met 37 weken mijn vliezen braken'

'Ik was 37 weken zwanger toen mijn vliezen op 25 november braken. Compleet in shock was ik, want ik had er helemaal niet over nagedacht dat ik misschien wel eerder zou bevallen.

Van mijn twee oudste kinderen, zoons Niaz (3) en Novi (1,5) beviel ik rond de uitgerekende datum, dus ik ging ervan uit dat dat nu ook weer zou gebeuren.

Drie weken chillen

Die dag had ik nog video's opgenomen voor mijn TikTok-account, waarop ik al veel had gedeeld over mijn zwangerschap. Ik dacht: dan ben ik voorlopig even klaar en heb ik nog drie weken om te chillen en te genieten.

Thuis wilde ik ook nog een aantal dingen gedaan hebben voor de bevalling: wasjes draaien, de babykamer helemaal afmaken.

Lees ook: 9x dit ga je écht niet doen tijdens je verlof of vlak na de bevalling (al denk je nu van wel)

'Niet nu!'

Niaz en Novi waren lekker aan het spelen en ik wilde net beginnen met koken toen ik even naar de wc ging. Op dat moment voelde ik er water uitfloepen.

Lees ook: Alles over vruchtwater

Omdat ik tijdens de zwangerschap wat moeite had met plassen, was ik in de war. Had ik nou geplast of was dat wat anders? Toen ik opstond, voelde ik een druppel. En toen ik wegliep, voelde ik er nog meer. Het was vruchtwater. Mijn eerste gedachte: shit, niet nu!

Decemberbaby

Ik ben gek op de feestdagen en mijn grote droom was altijd om een baby te krijgen rond de kerstperiode. Ik vond het dus helemaal geweldig dat ik was uitgerekend op 16 december en zag het al helemaal voor me. Een baby, als een soort kerstengel, verwelkomen in ons gezin.

Dat ik nu al in november ging bevallen, vond ik ergens een teleurstelling. En dat de bevalling zou beginnen met gebroken vliezen, had ik niet zien aankomen. De bevallingen van mijn zoons begonnen namelijk met weeën die overgingen in een weeënstorm. Dit was een heel ander begin.

Tijdsdruk

Nadat de vliezen waren gebroken, heb ik de verloskundige gebeld. Ze kwam snel langs en vertelde me dat ik naar het ziekenhuis zou moeten als er binnen 24 uur niets was veranderd.

Naar het ziekenhuis gaan én tijdsdruk voelen, vond ik maar niks. Toen zei de verloskundige dat haar collega Sylvia, die erbij was toen de jongens werden geboren, later die avond dienst zou hebben. Op de een of andere manier wist ik toen: ik ga vannacht bevallen.

Lees ook: Vluchttas voor de bevalling: wat moet erin?

Gerommel

Ik vond dat het lang duurde voordat ik eindelijk wat gerommel in mijn buik voelde, maar rond middernacht gebeurde er wat. Daar was ik blij om, want het betekende dat ik thuis kon bevallen.

Ongeveer een uur later was verloskundige Sylvia er. Zij mat 3 centimeter ontsluiting. De pijn van de weeën vond ik erg meevallen, want ik was veel erger gewend. Van ongeveer 01.00 uur tot 03.00 uur 's nachts heb ik in bed op mijn zij gelegen en zo de weeën weggepuft.

Bewust meemaken

Sylvia adviseerde me nog om te gaan bewegen omdat ik dan meer ontsluiting zou krijgen. Maar dat wilde ik niet, omdat ik wist dat het dan snel kon gaan. Ik wilde deze bevalling heel bewust meemaken.

Om 03.40 uur ging ik naar de wc nadat ik het drie kwartier had kunnen uitstellen. En wat ik had voorspeld, gebeurde ook. De pijn werd opeens heel intens. Toen Sylvia vijf minuten later de ontsluiting controleerde, zat ik op 6 centimeter.

Wakker maken

Ik weet nog dat ik dacht: nog 4 centimeter te gaan, dit kan nog even duren. Mijn moeder, die bij ons was om de kinderen op te vangen, en ik hebben mijn man Masoed al die tijd lekker laten slapen. Maar toen mijn moeder aan Sylvia vroeg of het tijd was om hem wakker te maken, antwoordde zij dat ze dat een goed idee vond.

Ik snapte het niet, want zo ver was ik toch nog helemaal niet? Maar vanaf dat moment ging het hard. De pijn was zo heftig, dat ik de controle kwijtraakte en sturing nodig had bij het ademen en wegzuchten. 'Ik kan niet meer', heb ik zelfs een paar keer geroepen. Dat had ik bij mijn twee eerdere bevallingen ondanks de weeën storm geen één keer gezegd.

Lees ook: Hoeveel pijn doet een bevalling?

Persen

Om 04.20 uur zag Sylvia aan mij dat het zover was, zonder de ontsluiting nog te meten. 'Pers maar mee als je druk voelt', zei ze. Ik was blij dat het eindelijk mocht, maar ik wist ook wat me te wachten stond en wat ik zou gaan voelen. Ik kon alleen maar hopen dat het snel voorbij was.

Dat was gelukkig ook het geval. Na een persfase van acht minuten was Liva er. Ze was heel fijntjes en klein en zag er precies zo uit als haar oudste broer toen hij net geboren was.

Natuurtalent

Liva hapte meteen goed aan. Ze is wat dat betreft echt een natuurtalent. Alles was goed met Liva, zeker voor haar termijn dus we hoefden niet naar het ziekenhuis.

De bevalling van Liva was heel anders dan de geboorte van haar twee broers. Wat ik dit keer fijn vond, was de aanloop ernaartoe vanwege de gebroken vliezen: véél chiller. Ik zou dit nog wel honderd keer willen doen, haha.'