Klaar mee
'Pats!' De verloskundige kijkt toe terwijl ik het vruchtwater voel lopen. Wat veel zeg. Het breken van mijn vliezen gaat makkelijk en snel. Ik heb al drie centimeter ontsluiting. Mag ook wel, na tig keer vals alarm. "Bij twijfel moet je gewoon komen," bleven ze zeggen. Maar ik was kapot toen we gisteren wéér in het ziekenhuis zaten. Helemaal klaar ermee. Ik wilde bevallen. Mij kregen ze niet meer naar huis.
Geen oog dicht
Gelukkig kregen we een verloskamer toegewezen, ook al had ik pas twee centimeter ontsluiting. "Je krijgt een slaapmiddel zodat je morgen uitgerust bent," zeiden ze. Goedbedoeld, maar het werd juist een dramanacht. Een op de zo veel mensen krijgt bijwerkingen van zo'n middel. Heb ik weer: ik heb de héle nacht gespuugd. Geen oog dichtgedaan. Bob heeft gelukkig goed geslapen, maar mijn bed hebben ze drie keer moeten verschonen. Als de verpleging weer zo'n goed idee heeft, laat mij dan maar met rust.
Lees ook: Bevallingsverhaal: 'De baby heeft het niet zo fijn en móet vandaag geboren worden'
Zonder mama
Na het breken van de vliezen begint het wachten. We rommelen wat in de kamer. Beetje lopen. Beetje netflixen. Bob zit een film te kijken. Stilte voor de storm. De weeën zijn wel ietsje sterker, maar het is goed vol te houden zo. Ik bel met mijn vader. "Dit is heel makkelijk!" hoor ik mezelf zeggen. Qua bevalling gaat het prima tot nu toe, maar ik voel ook de knoop in mijn maag. Wel mijn vader aan de lijn, niet mijn moeder. Wat mis ik haar. Twee jaar geleden – vlak na de geboorte van onze dochter – verloren we haar aan kanker. Op dit soort momenten komt het besef extra binnen.
Stamcellen
Na haar dood hoorden we over het opslaan van stamcellen uit de navelstreng. Je hoopt het natuurlijk nooit nodig te hebben, maar stel dat dit kind ooit ziek wordt, dan hebben we stamcellen die honderd procent matchen. Na de ervaring met mijn moeder geeft dat toch een soort rust.
Op z'n tijd
De verloskundige komt binnen voor een controle. Vijf centimeter ontsluiting. "Dat gaat niet hard," zegt ze. Of ik met weeënopwekkers wil beginnen. Nou, liever niet. Ik heb toch weeën. En zolang de kleine het goed doet, is het toch niet nodig? Bob vraagt: "Is het goed als ik nog even naar de fysio ga? Ik heb eigenlijk een afspraak staan." Meent-ie dat nou? De verpleegkundige zegt met een strenge blik: "Er gaat nu niemand meer naar een fysio." Oké. Da's duidelijk.
Daar komt de storm
Oef. Een sterke wee. Ik ga even onder de douche, daar kan ik lekker zitten. Maar het warme water lijkt een startschot. Wat gebeurt er? Ik kan niet meer zitten, of staan. Een wee. En nog één. Een storm. Wat is dit heftig. Ik wil onder die douche vandaan. Bob! Druk alsjeblieft op het belletje, dit gaat te hard!
Voorbode
Eerst komt de verpleegkundige, dan de verloskundige. Een snelle controle: acht centimeter. Maar ze pakt haar spullen alweer in: "Doe maar rustig, de ontsluiting is niet ver genoeg." Ik word ineens zó misselijk. Geef snel een bakje, ik moet spugen. "Dit is het moment!" zegt Bob tegen de verloskundige, "bij de vorige bevallingen ging het precies zo. De baby komt nu snel!" De verloskundige voelt nog een keer. Ja, hoor. Volledige ontsluiting!
Tien minuten
"Bij de volgende wee mag je gaan persen," zegt de verloskundige. Het hakt erin. In nog geen tien minuten tijd gaan we van "Het duurt nog even" naar "Je mag meepersen". Ze weten het, maar ik zeg het toch nog maar even: let op, hè, jongens, het bloed van de navelstreng moet worden opgevangen voor de stamcellen. De eerste wee gaat goed, ik pers mee. Tweede wee. Daar komt het hoofdje al. Oh nee, de wee ebt weg. Het hoofdje hangt eruit, maar wordt weer teruggeduwd. Die pijn! Dat laatste stukje moet nog een keer. Nog één keer persen. Ja, daar is ze!
Lees ook: Persen, hoe gaat dat? Acht vrouwen aan het woord
Lekker eigenwijs
Ze leggen haar meteen op mijn buik. "Gefeliciteerd met je dochter," wordt er gezegd. Een meisje! Wauw. Ik had het al die tijd gevoeld. Er was zo vaak vals alarm de afgelopen weken. Zo'n eigenwijs kind, dat moest wel een meisje zijn.
Goed doel
"Wil je de navelstreng doorknippen?" vragen ze aan Bob. Het hele proces gaat sneller dan normaal vanwege die stamcellen. Niet even lekker uitgebreid liggen met je kind, maar dat is oké. Het is voor een goed doel. Wat ben ik trots. Onze lieve, eigenwijze Madee is er.
Naam: Madee • Lengte: 44 cm • Gewicht: 2405 gram
Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine
